نویسنده: غلام‌نبی فروزان وقتی بحث وطن‌آبادانی به میان می‌آید، مقولات بسیاری عرض اندام می‌کنند که برای آبادانی ضرورت مبرم هستند. هر کس بر وفق و مراد آنها عملکرد صحیح و سالم از خودش نشان داد، ثمرهٔ تلاش‌هایش را در چهارچوب و پهنهٔ وطن مشاهده خواهد کرد و از همت‌افزایی خویش احساس مسرت خواهد نمود. در میان لیست طولانی مقولات، دو مقوله هستند که یکی مثبت‌اندیشانه عمل می‌کند و در گرو داشتن و پیاده‌کردن آن در زندگی فردی، زندگی اجتماعی در گسترهٔ وطن آباد خواهد شد. از سوی دیگر، مقولهٔ دیگر وجود دارد که بار معنایی منفی دارد و حاصل و ثمرهٔ آن، نارسایی، گسستگی و شکستگی است که در لابه‌لای تمام پروژه‌های ناتمام و نیمه‌کار معلوم خواهد شد. یکی از این مقولات در دوران کنونی مشهود و آثارش ملموس است و دیگری مفقود است، اما حلقهٔ بجامانده از گذشته است که تبعاتش موجود است. رسالت‌منشی و مسئولیت‌اندیشی همان دو مقوله از دو جنس مختلف با نتایج متضاد است که یکی را در دوره گذشته و دیگری را در دورهٔ اکنون به بررسی مختصر می‌گیریم. مقولهٔ منفی ما «مسئولیت‌اندیشی» است؛ مسئولیت به این معناست که هر کار تنها به این خاطر و در این حد انجام شود که رفع مسئولیت صورت بگیرد، اما اینکه کیفیت و ماندگاری کار چگونه است و آیا استانداردهای لازم در آن رعایت شده یا خیر، اصلاً مدنظر قرار نگیرد. در گذشتهٔ نچندان دورِ وطن عزیزمان، در میان کارگزاران همین مقولهٔ رفع مسئولیت نمود بارز داشت و کارها از رهگذر آن با تغافل عامدانه و تجاهل غافلانه صورت می‌گرفت. نخست سعی مضاعف و تلاش پیوسته می‌شد که بودجه تخصیص‌یافته برای پروژه‌ای از همان دم تقسیم و تضییع شود، اما در صورت ناچاری و ناگزیری، کار را انجام می‌دادند تا رفع مسئولیت شود و شکل صوری و خام داشته باشد. همین امر سبب شده بود که هرگز این وطن رنگ خوش به خویش نبیند و شادی دروازهٔ خانه‌اش را نزند. اما وقتی رخ نگاه‌مان را به سمت دیگر و روشن قضیه می‌گردانیم و به دوران اکنون سیر می‌کنیم، شاهد رسالت‌منشی قرار می‌گیریم. رسالت‌منشی به این معناست که هر کسی که سخنش تأثیری در اِعمال امور کشوری دارد، با این اندیشه کار می‌کند که بهترین، مناسب‌ترین و باکیفیت‌ترین عملکرد را از خودش بروز بدهد که هم دعای خیر هر هم‌وطنی را شامل حال خودش کند هم اثری در آبادانی وطن داشته باشد که برای مدت‌ها ماندگار و سودمند واقع شود. با بررسی میزان پروژه‌های انجام‌یافته در سه سال اخیر در هر سطح و بخشی، به پررنگی و عمق رسالت‌منشی مسئولان کشوری پی می‌بریم و مسرت کالبد وجودمان را پر می‌کند. از سوی دیگر، با مقایسه این دوران شکوهمند و درحال‌توسعه با دوران چند سال قبل، خیلی واضح به این درک و بینش می‌رسیم که تمام کارها نسبت به آبادانی وطن در گذشته، پوشالی و با تفکر رفع مسئولیت بوده است و عمق و پهنا نداشته است. ازهمین‌رو، تفکیک معنای مسئولیت‌اندیشی و رسالت‌منشی و تبیین مواضع اجرایی آنها برای هر صاحب‌امتیاز و صاحب‌اختیاری در جهت پویایی وطن در وادی پیشرفت و ترقی روزافزون امری لازم و رویکردی ضروری است. توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
