آمریکایی‌ها در اولین هفته اشغال خود، پیش از هر چیز در سینمای «نمایش کابل» در کابل، برنامه‌ای از زنان بی‌راهه را در حالی ارائه کردند که هنوز زمین سینما از خاک و خاکستر پاک نشده بود. نظامیان و افسران آمریکایی به طور گسترده به این سینما می‌رفتند. این نوع افتتاح سینما در آن زمان پیام مهمی داشت و آن این بود که آمریکا در صورت استقرار خود در اینجا، همین نوع فرهنگ را ترویج خواهد کرد.
غربی‌ها می‌دانند که فساد زنان، فساد کل جامعه و اصلاح آن‌ها، اصلاح کل جامعه است. آن‌ها قشر سنگین جامعه (زنان) را هدف قرار دادند و به نام امور زنان، در حکومت گذشته یک وزارت رسمی ایجاد کردند. این وزارت‌خانه، همان دام تورهای رنگین بود که غربی‌ها برای شکار زنان در افغانستان و ترویج فرهنگ غربی در میان آن‌ها ایجاد کردند و در آن چند زن بیگانه با فرهنگ اسلامی و افغانی را گماشتند تا از طریق آن‌ها برنامه‌ها و طرح‌های غرب برای فاسد کردن زنان در افغانستان را تطبیق کنند.
در طول بیست سال، در قشر زنان افغانستان تحت عنوان تعلیم، هیچ زن متخصص در بخش‌های مورد نیاز ارائه نشد، اگر هم ارائه می‌شدند، در قالب‌های غرب، سکولار، پرخاشگر، زبان‌دراز و ژورنالیست‌ها، خواننده‌ها و هنرمندان نیمه‌برهنه(!) بودند که با نیت فاسد کردن جامعه در اماکن اجتماعی و عمومی گماشته می‌شدند تا جامعه را بی‌راهه کنند.
هنگامی که لشکریان حق، باطل را سرنگون کردند و اشغال به پایان رسید، همین زنان سکولار در حالی به دنبال طیاره‌های اشغالگران می‌دویدند که اشغالگران از آن‌ها بیزار بودند و نمی‌خواستند این قشر مفسد را که به دست جنایتکاران بین‌المللی برای فاسد کردن یک منطقه خاص (افغانستان) آموزش دیده بودند، به جوامع غربی منتقل کنند، زیرا این مفسدان پرخاشگر باعث بی‌نظمی و هرج و مرج همان جوامع می‌شوند.
بخش اعظم این زنان مفسد که هنوز در کشور باقی مانده‌اند، تحت عنوان زنان معترض تلاش می‌کنند اوقات خدمت به بادار خود را به یاد آورند و توجه جنایتکاران بین‌المللی را به خود جلب کنند که ما همان افراد باقی‌مانده از جمله و دسته شما هستیم؛ معترضان تحت عنوان محرومیت، آزار جنسی، عدم آزادی فردی(!) و عناوین دیگر، خود را مظلوم نشان می‌دهند و می‌خواهند بار دیگر خود را در دامن غرب بیندازند.
بسیاری از معترضان با سر دادن شعارهای تبلیغاتی علیه حکومت سرپرست، می‌خواهند در خارج از کشور قبولی و اقامت بگیرند و بار دیگر از طریق کیس‌سازی، به زندگی جامعه سکولار در غرب برسند، به همین منظور گاهی اوقات جنجال تبلیغاتی به راه می‌اندازند و مخالفت خود را با حکومت سرپرست ابراز می‌کنند.
در پشت زنان معترض، برخی حلقه‌های خارجی نیز تلاش می‌کنند تا از طریق آن‌ها تبلیغات نادرستی علیه حکومت سرپرست انجام دهند، زیرا آن‌ها در میدان جنگ شکست خورده‌اند، اکنون تنها عرصه روانی و تبلیغاتی برایشان باقی مانده و در این عرصه از طریق زنان پروژه‌ای فروخته‌شده می‌جنگند، اما این چهره‌ها و این حربه ناکام است، زیرا پروژه‌ها و حربه‌های قوی‌تر از این نیز در کشور ناکام شده‌اند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
