در این شکی نیست که زمین و زمان و آسمان و کهکشان در قبضهٔ قدرت و اختیار خداوند قرار دارد و با یک اشارهٔ «کن فیکون» همه را می‌تواند جابه‌جا و پایین‌وبالا کند. ریزش باران، رانش زمین، جاری‌شدن سیل، تکان‌خوردن زمین، درخشش رعدوبرق، تلاطم امواج و وزش باد و طوفان، همه و همه به امر خداوند و حکمتش اتفاق می‌افتد. اما در فراسوی این هیمنهٔ قدرت الهی، از دید بندگان و نظرگاه دانشمندان و متخصصان هر اتفاق غیرعادی در سیارهٔ زمین مرهون اسباب معقول و نامعقول است و هر کسی طبق برداشت علمی و باور عقیدتی خودش آن را تحلیل و بررسی می‌کند و در پی جستن علل و انگیزه‌هایش دست به کنکاش می‌زند. اما در پشت‌پردهٔ تمام اینها دست بلاکیف خداوند قرار دارد که بنابر حکمت خویش اتفاقات را رقم می‌زند و تکانه‌ای در سیستم زمین و زمان می‌اندازد تا نمایی از قدرت و حکمت خویش را به نمایش بگذارد و عجز و ناتوانی بندگانش را در کنترل امور طبیعی برملا نماید. انسان‌ها (=دانشمندان) در معمولی‌ترین حالت چنین وقایع را به حوادث طبیعی تعبیر می‌کنند و علل علمی نسبی برایش برمی‌شمارند. در این نوشتار کوچک به دنبال کم‌وکیف و چگونگی رخ‌دادن این حوادث نیستیم، بلکه جدای از نتایج وخیم و تبعات اندوهناک، به زوایای خوشبین‌کننده و امیدوارکنندهٔ آنها می‌پردازیم. همگان اطلاع دارند که در همین یکی‌دو هفتهٔ گذشته سیل‌های ناگهانی و شدید برخی از ولسوالی‌های ولایت‌های افغانستان را در کام خودش فروبرد و در کنار خسارت‌های کلانِ مالی، خسارت‌های جانی بسیاری بجا گذاشت و سینه‌ها را داغدار و خانه‌ها را ویران نمود. هنوز این پساسیل‌ها توأم با بارش‌های پی‌هم و شدید جریان دارد و مناطقی را در هر ولایت دارد می‌بعلد. دیدن صحنه‌ها و تماشا‌کردن ناتوانی‌های مبتلایان در نجات‌دادن جان و مال خویش اسفناک و دلهره‌آور است. به هر تقدیر، چنین حوادثی همواره در هر جایی بنابر حکمت خداوندی رخ می‌دهد و هر دولتی با تدابیر کم و زیاد خویش در پی جلوگیری و مهارکردن آنها هستند. در این یادداشت قصد دارم به این نکته ریز اما درشت و پنهان اما هویدا اشاره کنم که چقدر این حادثهٔ المناک باعث شده است بازار اتحاد و انسجام و کمک به همدیگر رونق یابد و کالایش گران‌بها گردد. از یک سو درد امان آدمی را می‌بُرد که چه اتفاقات ناگواری پیش آمده است و همان اندک اندوخته‌های عمر هر خانواده را با خود به اعماق سیل فروبرده است و از سوی دیگر، دیدن صحنه‌های کمک‌رسانی کم‌وبیش مردمی و حکومتی جرقهٔ امید را در دل‌ها روشن می‌کند و کورسوهای همدلی و همدیگرخواهی را نمایان می‌نماید. هر کس با حس همدردی و خیرخواهی با اندک توان مالی و لوازم درخانهٔ خویش به یاری و همیاری هم‌وطنانش شتافته است و دست آنان را گرفته و تحمل این درد و برداشت این اندوه را مقداری برایشان آسان کرده است. این از جنبه‌های امیدوارانهٔ برخی اتفاقات تلخ است. فراموش نکنیم که امارت اسلامی نیز از همان اولین لحظات پیش‌آمد واقعهٔ سیلاب در میدان حضور یافته و تاکنون با هر وسیله و نیروی موجودِ تخنیکی و انسانی در خدمت مصیبت‌دیدگان قرار دارد. اینجاست که به گفتهٔ پروردگار پی می‌بریم و گوشه‌ای از حکمتش برایمان آشکار می‌شود؛ چنانکه فرموده است: «وَ عَسىٰ أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئاً وَ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ عَسىٰ أَنْ تُحِبُّوا شَيْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَكُمْ وَ اَللّٰهُ يَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لاٰ تَعْلَمُونَ» «چه‌بسا چیزی را ناگوار بدانید، ولی برای‌تان خوب باشد؛ و چه‌بسا چیزی را دوست بدارید، ولی برای‌تان بد باشد. الله می‌داند و شما نمی‌دانید.» (بقره: ۲۱۶)
