گذری کوتاه بر زندگی جنگ‌سالار هرات«پایانی»:
اشغال افغانستان توسط آمریکا بیست‌سال تمام به طول انجامید، سال‌هایی‌که مردم افغانستان از جمله ملت رنج‌دیده هرات، انواع عذاب‌ها و سختی‌ها را متحمل شده، جنگ‌سالارانی که خود را رهبران جهادی می‌نامیدند اما، در طول این مدت، با ذلت تمام سکوت اختیار نموده بودند.
دالرهای سبز آمریکایی در مدت زمان بیست‌سال اشغال این‌کشور، هوش از سر افرادی چون اسماعیل خان و دیگر جنگ‌سالاران برده بود و آن‌ها را در باتلاق فساد و تباهی گرفتار نموده و از مسیر جهاد و خدمت به مردم، به سوی زراندوزی، قدرت‌طلبی و خیانت به آرمان‌های ملی و اسلامی سوق داده بود.
فساد گسترده‌ای که میان سردمداران رژیم جمهوریت ریشه دوانده و یکایک‌شان را آلوده ساخته بود، نه تنها مردم افغانستان بلکه باداران‌شان را نیز از شدت بی‌کفایتی و دزدی‌های بی‌پایان، به ستوه آورده و نسبت به دوام چنین نظام پوشالی، دچار تردید ساخته بود.
همین امر را می‌توان یکی از اسباب مهم و اساسی عقب‌نشینی آمریکا از جنگ با طالبان و حاضرشدن آن به میز مذاکره دانست؛ مذاکراتی‌که بعدا منجر به توافق تاریخی دوحه و تعیین زمانی برای خروج ننگین و خفت‌بار اشغالگران آمریکایی از این سرزمین گردید.
این اتفاق اما همان‌طور که انتظار می‌رفت، باگذشت مدت زمانی نه چندان زیاد، پایه‌های لرزان حکومت دست‌نشانده جمهوریت را بیش از پیش سست ساخته و زمزمه سقوط آن را از درون ارگ تا دورترین نقاط کشور طنین انداخت.
با نمایان‌شدن نشانه‌های سقوط جمهوریت، اکثریت جنگ‌سالاران با در خطر دیدن جاه و منصب‌شان، باری‌دیگر سلاح بردوش گرفتند؛ این‌بار اما مردم رنج‌دیده افغانستان که به خوبی چهره واقعی جنگ‌سالاران را در زمان جمهوریت شناخته بودند، پشت‌شان را خالی نموده و آن‌ها را در مبارزه با طالبان تنها گذاشتند.
اسماعیل خان نیز در شهر هرات، علی‌رغم توصیه علما و بزرگان این شهر مبنی بر عدم جنگیدن علیه طالبان، سلاح بر دوش گرفته و اعلان ایستادگی و مقاومت در مقابل پیش‌روی‌های روز افزون طالبان نمود.
جالب این‌جاست که اسماعیل خان، دفاع از رژیم فاسد و دست‌نشانده جمهوریت که در اصل دفاع از منافع شخصی خودش بود را جهاد فی‌سبیل‌الله می‌نامید و تحت همین نام، تعدادی از جوانان ساده‌لوح را فریب داده و خون‌شان را برای بقای خود بر اریکه قدرت در هرات، به هدر داد.
سرانجام شهر تاریخی هرات در ۲۱ اسد ۱۴۰۰ از یوغ ظلم و بی‌عدالتی رژیم جمهوریت آزاد شده و اسماعیل خان نیز به اسارت حکومت سرپرست درآمد و بعد از مدت کوتاهی بنابر عفو عمومی رهبر طالبان و تاکیدشان بر عدم جنگ و خون‌ریزی بیشتر در این کشور، اسماعیل خان آزاد شده و تحت حمایت همه جانبه حکومت سرپرست به خانه‌اش منتقل شد.
با گذشت مدت‌زمانی نه چندان زیاد اسماعیل خان برای بار سوم به نزد بادار دیرینه‌اش، یعنی ایران پناه گرفته و علی‌رغم تعهدش بر عدم فعالیت علیه حکومت سرپرست، عهدشکنی نمود و هرزگاهی در مجالس و نشست‌های مخالفین حکومت سرپرست شرکت نمود.
با این حال اگرچه در روزهای نخست نقش اسماعیل خان در صف مخالفین حکومت سرپرست پر رنگ بود، اما در طی دو سال اخیر، این چهره بدنام افغانستان، به مهره‌ای سوخته تبدیل شده و کمتر پیش می‌آید که قدرت‌های استخباراتی و دشمنان مردم افغانستان از وی به عنوان یک ابزار استفاده نمایند.
ادامه دارد…
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
