در روزهای اخیر، دعوت رسمی از امیرخان متقی، وزیر توان‌مند و باصلابت امور خارجهٔ حکومت افغانستان به هفتمین نشست «فرمت مسکو» و تصویب معافیت مؤقت سفر او از سوی شورای امنیت سازمان ملل، موجی از نگرانی و واکنش‌های تند را در میان مخالفان حکومت افغانستان و شماری از کشورهای همسایه برانگیخته است.
این تحولات برای آنانی که سال‌ها افغانستان را در وابستگی و انزوا نگه داشته بودند، به‌مثابه زنگ بیدارباشی است. همان کسانی که روزگاری در سایهٔ بیگانگان خود را «نمایندگان مردم افغانستان» می‌نامیدند، امروز از پیشرفت‌های دیپلوماتیک حکومت برحال در هراس‌اند؛ زیرا این دستاوردها نه‌تنها مشروعیت آنان را زیر سؤال برده، بلکه نشان داده است که دوران مزدبگیری سیاسی و معامله بر سر منافع ملی به پایان رسیده است.
در این میان، صداهای کهنهٔ ادارهٔ پیشین دوباره از گور سیاسی‌شان سر برآورده‌اند. خالد زکریا، سفیر دولت جمهوریت شکست‌خورده در روم، با ابراز نگرانی عمیق در واکنش به تصمیم شورای امنیت برای معافیت مؤقت سفر وزیر خارجهٔ حکومت افغانستان جناب امیرخان متقی، با لحنی آمیخته به حسادت و نگرانی گفت که این تصمیم «خطای راهبردی» است. اما او و امثال او فراموش کرده‌اند که ملت افغانستان دیگر به چهره‌های معامله‌گر و غرب‌زده دل نمی‌بندد. آنانی که در پی چوکی و منافع شخصی بودند، امروز حتی در میان حامیان پیشین‌شان نیز جایگاهی ندارند.
پاکستان نیز که ریاست کمیتهٔ تحریم‌های افغانستان در سازمان ملل را بر عهده دارد و در خاک خود به مخالفان حکومت افغانستان میدان می‌دهد، از رشد استقلال سیاسی کابل نگران است. اسلام‌آباد می‌کوشد از طریق مجامع بین‌المللی تصویر تیره‌ای از امارت اسلامی بسازد، اما واقعیت این است که افغانستان امروز دیگر آن کشور وابسته و ناتوان گذشته نیست. سیاست خارجی حکومت افغانستان بر پایهٔ اقتدار، عزت و احترام متقابل استوار شده است.
سفر وزیر خارجهٔ این کشور به دهلی‌نو، پس از حضور در نشست مسکو، نشانه‌ای آشکار از تحول در سیاست خارجی افغانستان است. هند با دعوت رسمی از او، به‌روشنی پذیرفت که بدون گفت‌وگو و تعامل با حاکمان فعلی، هیچ طرح منطقه‌ای به ثمر نخواهد نشست. این رویداد برای مخالفانی که خود را «نمایندگان مردم افغانستان» می‌خوانند، ضربه‌ای سخت بود؛ زیرا نشان داد جهان در حال تعامل با واقعیت جدید افغانستان است، نه با سیاست‌مداران شکست‌خوردهٔ دیروز.
مخالفان در رسانه‌های غربی فریاد می‌زنند که این سفرها «نمایشی برای مشروعیت‌سازی» است، اما در حقیقت ترس آنان از چیز دیگری است: از فروپاشی کامل جایگاه خود و فراموشی نام‌شان در تاریخ. هر سفر موفق متقی، سندی تازه بر بی‌اعتباری و بی‌اثر بودن آنان است.
سیاست حکومت فعلی برخلاف نظام‌های پیشین، نه بر پایهٔ وابستگی، بلکه بر محور استقلال و عزت ملی استوار است. امارت نه به شرق متکی است و نه به غرب، بلکه به اصل «تعامل برابر» ایمان دارد. وقتی کشورهایی چون چین، هند، روسیه و ایران به تعامل عملی با کابل روی آورده‌اند، معنایش آن است که جهان واقعیت نوین افغانستان را پذیرفته است، هرچند عده‌ای هنوز در خواب دیروز به‌سر می‌برند.
آنچه بیش از همه دشمنان را می‌سوزاند، همین است: جهان در حال گفت‌وگو با حاکمان فعلی افغانستان است، نه با آنان. تلاش‌های‌شان برای تحریم بیشتر افغانستان در حقیقت انتقام‌جویی از ملتی است که دیگر به آنان اعتماد ندارد. کسانی که روزگاری با شعار «دموکراسی» به دنبال جیب پرپول خود بودند، امروز در سایهٔ خشم و حسرت، شاهد بازگشت اقتدار ملی‌اند.
بله، سفرهای امیرخان متقی از مسکو تا دهلی‌نو، نشانهٔ فصل تازه‌ای از سیاست خارجی افغانستان است؛ فصلی که بر بنیاد عقلانیت، عزت و استقلال شکل گرفته است. مخالفان، چه در پاکستان و چه در پایتخت‌های غربی، می‌توانند فریاد بزنند و اتهام بتراشند، اما مسیر تاریخ روشن است: حکومت برحال افغانستان با گام‌های استوار در حال بازگرداندن جایگاه واقعی کشور در منطقه و جهان است، و برای خاینان و وطن‌فروشان، تنها روسیاهی باقی خواهد ماند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
