۲. عام شدن فحشا دومین پدیده‌ای که به‌عنوان میراث بغاوتگران در تاریخ افغانستان ثبت شده، عمومیت‌بخشیدن به فحشا است. در نظامی که این بغاوتگران آن را اداره و رهبری می‌کردند، فحشا به حدی رایج و عمومی شده بود که حتی پای آن به ارگ ریاست جمهوری نیز باز شده بود.
اینکه در هر مجمع و نهادی، امکان نفوذ فساد و فحشا وجود داشته باشد، موضوعی است که شاید مورد انکار نباشد؛ اما تبدیل شدن این پدیده به یک عرف درونی و امری معمول، واقعیتی وحشت‌ناک و نابخشودنی است.
در سیستم مدیریتی که این بغاوتگران در بدنه حکومت قبلی وارد کرده بودند، فحشا و حتی پذیرش افرادی با این رویکرد به‌صورت آشکار مشاهده می‌شد.
این فساد به قدری در نظام گذشته رخنه کرده بود که عموم مردم به این باور رسیده بودند که دست‌های پشت‌پرده‌ای در تزریق ابتذال و انحرافات اجتماعی، خصوصاً فحشای جنسی، نقشی فعال دارند و با آگاهی کامل این مسیر را برای گسترش فساد هموار کرده‌اند. در حقیقت، ابتذال و فحشایی که بغاوتگران در نظام گذشته بر آن دست‌یافته بودند، به حالتی تبدیل شده بود که دیگر حتی افراد با گرایش به فساد نیز از آن بیزاری داشتند.
این وضعیت از ارگ تا پایین‌ترین ارگان‌های دولتی گسترش یافته بود. شواهد بسیاری نشان می‌دهد که در تعیین و تقرر افراد، این پدیده نقشی اساسی داشته است. برخی با بررسی فساد اخلاقی موجود در ساختار نظام قبلی به این نتیجه رسیدند که فساد نه تنها در عرصه سیاسی و اداری، بلکه در لایه‌های مختلف نهادهای دولتی، خصوصاً در اواخر عمر جمهوریت، به‌شدت رواج یافته بود.
فساد اخلاقی در ارگ ریاست جمهوری به اوج رسیده بود و به‌صورت سیستماتیک و سازمان‌یافته به حرکت خود ادامه می‌داد. اگر این روند ادامه می‌یافت، جامعه افغانستان از اصول اسلامی فاصله بیشتری می‌گرفت و از فرهنگ و ارزش‌های اصیل خود جدا می‌شد.
گسترش فساد اخلاقی و عادی‌سازی آن، تأثیرات منفی بر آحاد جامعه گذاشته بود و حتی دامنه آن به مجامع تجاری و بازرگانی نیز نفوذ کرده بود. این عمومیت یافتن فساد اخلاقی موجب شد که کشورهای منطقه و جهان نیز با نگرشی منفی به افغانستان بنگرند، و دیدگاه‌های آن‌ها نسبت به عزت و شرافت مردم افغانستان تغییر یابد.
امروز، این میراث پلید بغاوتگران به‌عنوان یک اثر منفی و سنگین بر شانه‌های مردم افغانستان قرار دارد و همچنان جامعه را تحت تأثیر خود نگه داشته است.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
