پس از سقوط جمهوریت، شوراها، حرکات کوچک و بزرگی که توسط مقامات حاکم آن زمان تشکیل شده بودند، تاکنون در ایجاد یک موضع سیاسی و نظامی واحد ناکام مانده‌اند. اگرچه این شوراها ادعای احیای مقاومت و اتخاذ موضعی علیه حکومت سرپرست را دارند، اما اختلافات عمیق میان آنها مسیر سیاسی نامشخص و پیش‌بردن اجندای بیگانگان آنها را از اتخاذ یک موضع واحد دور نگه داشته است. هر کس سعی می‌کند یک حامی خارجی پیدا کند چه پاکستان باشد، چه هند، یا کشورهای دیگر، تا بقای سیاسی خود را تضمین کند. این گروه‌ها یا ساختارها، در درون خود ساختارهایی دارند که به همین دلیل هرگز بر سر یک میز جمع نخواهند شد.
اختلافات میان مقامات جمهوریت، رقابت‌های شخصی، آرزوهای بازپس‌گیری قدرت، تقسیم‌بندی اقوام، مناطق و دره‌ها و تفاوت در روابط خارجی باعث شده است که برخی گروه‌ها از طرفداران رئیس جمهور غنی باشند، برخی دیگر به رهبران ائتلاف وفادارند و گروهی دیگر تحت حزب دوستم، برخی از احمد مسعود، برخی از امرالله صالح و دیگران از گروه‌های کوچک و افراد شرور تشکیل شده‌اند، همچنین برخی شخصیت‌های دیگر که از همه این‌ها فاصله گرفته‌اند و سعی می‌کنند ادعای موضعی مستقل کنند اما عملاً تحت تأثیر برخی نیروهای خارجی یا منافع شخصی فعالیت می‌کنند؛ آنها هرگز نمی‌توانند نماینده یک موضع مستقل و واحد باشند.
پراکندگی آنها باعث شد که حتی یک اتفاق نزدیک در همسایگی از یک موضع واحد تحلیل نشود و موضع واحدی در قبال آن اتخاذ نشود. همانطور که آنها در زمان قدرت متفرق بودند، اکنون نیز عیناً از یک ساختار کوچک و محدود مواضع مختلفی بیان شد. برخی طرف پاکستان را گرفتند، دعا کردند و آرزوی پیروزی برای آن داشتند، برخی دیگر رئیس جمهور هند را کاکا مودی خطاب می‌کردند و موشک‌های هندی را که به خاک پاکستان اصابت می‌کرد، یکی یکی می‌شمردند و خواستار تجاوز بیشتر به خاک پاکستان بودند.
اما پشت همه این اتفاقات یک درس و عبرت به ملت داده شد، و آن این بود که این افراد نمونه و تجربه جدیدی از اصالت گذشته خود را به حافظه ملت اضافه کردند؛ این مواضع پراکنده آنها یک بار دیگر جمهوریت را به یاد ما می‌آورد و آن ضرب‌المثل را یادآوری می‌کند که می‌گوید: «در قصابی هر حیوان از قلاب خودش آویزان می‌شود»، آنها نیز تاکنون در همان دام گرفتارند، هر کدام دفاع از کشور حامی خود را بر خود واجب می‌دانند و هرگاه فرصت فریب ملت را به دست آورند، هر کدام نقش شخصیت ملی را بازی می‌کنند و درد ملت آنها را از خواب باز می‌دارد.
شخصیت‌های بی‌ثبات آنها نمی‌دانند که به کدام سو رو کنند، با چه کسی کنار بیایند، کدام دوستی به نفع آنهاست، آیا آنها از بیگانگان بهره می‌برند یا بیگانگان از آنها بهره می‌برند!؟ با هر حامی‌ای از فرمول فریب استفاده کرده‌اند. نشست و برخاست با آنها مردم را زیر سوال می‌برد، آنها نقش خود را ایفا کرده‌اند و از صحنه بیرون رانده شده‌اند، هیچ کس تکرار صحنه نادرست را دوست ندارد و تکرار آن را نیز خواب و خیال بدانید.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
