در دنیای امروز، روابط دیپلماتیک و همکاری‌های بین‌المللی یکی از پایه‌های اصلی توسعه اقتصادی، پیشرفت اجتماعی و ثبات سیاسی هر کشور به‌شمار می‌رود.
هیچ کشوری نمی‌تواند خود را از جهان جدا ساخته و انتظار پیشرفت داشته باشد؛ این واقعیت را وضعیت کنونی کشورهای موفق و پیشرو جهان به‌خوبی ثابت می‌سازد.
افغانستان نیز از این قاعده مستثنا نیست. برقراری روابط دوستانه با کشورهای همسایه و منطقه می‌تواند فرصت‌های بزرگ برای تجارت، سرمایه‌گذاری، پروژه‌های زیربنایی و سایر همکاری‌ها فراهم کند.
با این حال، فراریان جمهوریت سقوط‌کرده در بیرون از کشور، به‌جای حمایت از چنین فرصت‌ها، تلاش می‌ورزند به هر شکل ممکن مانع این روند شوند؛ افراد و جریان‌هایی که از بهبود روابط افغانستان با دیگر کشورها احساس خطر کرده و همواره در پی ایجاد فضای بی‌اعتمادی‌اند.
این چهره‌های بدنام با طرح ادعاهای بی‌اساس، بزرگ‌نمایی خطرات خیالی و حتی نسبت دادن نیت‌های سوء به طرف‌های همکار، پیوسته می‌کوشند کشورهای دیگر را از گسترش روابط با افغانستان منصرف سازند.
در مورد این نوع اقدامات باید گفت که این روش، بیشتر یک جنگ روانی است؛ القای این تصور که گویا تعامل با افغانستان برای طرف مقابل هزینه‌های سنگین سیاسی یا اقتصادی به‌همراه دارد.
نتیجه چنین رفتارهایی چیزی جز محروم‌ساختن مردم از فرصت‌های بزرگ توسعه نیست؛ زیرا روابط دیپلماتیک می‌تواند مسیر صادرات کالاهای داخلی را باز کند، بازار کار را رونق دهد و حتی در حل مسائل امنیتی و مرزی نقش مثبت ایفا نماید؛ مسائلی مهم که همه منافع آن متوجه مردم رنج‌دیده افغانستان است، اما این چهره‌ها هنوز هم در راستای جلوگیری از رسیدن منفعت به مردم، مانع‌تراشی می‌کنند.
هر زمان این روابط به‌عمد تخریب یا متوقف شود، کشور در انزوا فرو می‌رود و هزینه این انزوا را پیش از همه، مردم عادی می‌پردازند. در مقابل، تجربه کشورهای موفق نشان داده که تعامل سازنده با جهان یکی از کلیدهای پیشرفت است. حتی دولت‌هایی که اختلافات عمیق سیاسی دارند، برای منافع ملی خود روابط اقتصادی و فرهنگی را حفظ می‌کنند.
اما در مورد افغانستان، یک گروه اندک و خارج‌نشین که در بیست‌سال اشغال آزمون خود را پس داده‌اند، ترجیح می‌دهند منافع شخصی یا اهداف سیاسی کوتاه‌مدت خود را بر رفاه ملت مقدم بدانند و با دامن‌زدن به فضای سوءظن و بدبینی، مسیر همکاری‌های بین‌المللی را مسدود نمایند.
رویکردی که نه‌تنها مانع شکوفایی ظرفیت‌های اقتصادی کشور می‌شود، بلکه به وجهه افغانستان در سطح منطقه و جهان نیز آسیب می‌رساند. در نهایت، بازندگان اصلی این سیاست تاریک مردم‌اند؛ مردمی که به کار، بازار، سرمایه‌گذاری و فرصت‌های بهتر زندگی نیاز دارند.
جلوگیری از پیشرفت دیپلماتیک، به‌معنای بستن دروازه‌های آینده به‌روی این ملت است و بی‌گمان کسانی که آگاهانه در این مسیر گام برمی‌دارند، مسئول مستقیم پیامدهای زیان‌بار آن خواهند بود.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
