نویسنده: احمد تکل
دهم حوت یکی از روزهای انگشت‌شمار در تاریخ زرین و پرافتخار افغانستان است که در آن آفتاب روشن آزادی، استقلال و خودمختاری در آسمان این کشور درخشید. در این روز، استکبار بزرگ معاصر (آمریکا) پس از نزدیک به دو دهه جنگ خسته‌کننده و پشیمان‌کننده در این کشور سربلند، سند شکست بدنام و شرم‌آور خود را با انگشتان لرزان امضا کرد و روند فرار و سبک‌کردن پا از افغانستان را سرعت بخشید. این توافقنامه شکست آمریکا و متحدانش و پیروزی و استقلال افغانستان در دهم حوت سال ۱۳۹۹ در دوحه، پایتخت قطر، در زمان حکومت دونالد ترامپ رئیس جمهور وقت آمریکا، امضا شد.
پس از امضای این توافقنامه، پایه‌های اداره اجیر ساخته شده توسط آمریکا و برخوردار از حمایت آنها نیز به لرزه درآمد و آن اداره که در دو دهه با صدها میلیارد دالر ساخته شده بود، با تمام تشکیلات، نظامیان، استخبارات، ادارات ملکی و غیرملکی خود در مدت کوتاهی از هم پاشید، سربازان اشغالگر آمریکایی و تمام جهانیان و مقامات اداره گذشته افغانستان و سایر قراردادیان به سرعت فرار کردند، سرآغاز دوران زرین استقلال و خودمختاری افغانستان آغاز شد و با این کار، این روز در تاریخ معاصر به عنوان روز شکست شرم‌آور سومین ابرقدرت در افغانستان ثبت شد.
نزدیک به دو دهه قبل از این روز، آمریکا برای لشکرکشی به افغانستان در سطح جهان بسیج کرد، ده‌ها کشور را با خود متحد کرد و در آن زمان بر افغانستان آتش برافروخت، حکومت طالبان را سرنگون کرد، هزاران افغان عام را شهید کرد، میلیون‌ها تن دیگر را از کشور خود آواره کرد، تأسیسات عامه و ساختمان‌های دولتی افغانستان را با راکت‌های کروز و بالستیک، هواپیماهای B-52، بمب‌های کلستر و سایر بمب‌ها ویران کرد و راه را برای حاکمیت یک اداره وابسته و دست‌نشانده بر این کشور هموار کرد. آمریکا در آن زمان به طالبان و افغان‌های جنگنده و مخالف خارجی هشدار داد که با آنها صلح نمی‌کند، تسلیمی آنها را نمی‌پذیرد و حتی آنها را از روی زمین محو می‌کند.
به همین منظور ده‌ها هزار تن از نیروهای خود و متحدانش، سلاح‌های پیشرفته، تانک‌های زرهی، هواپیماها، بمب‌های بزرگ، توپ‌ها و سایر تجهیزات پیشرفته نظامی و غیرنظامی را به افغانستان آورد و روند کشتار، بی‌خانمان کردن، زندانی کردن، شکنجه و ارعاب افغان‌ها را در روستاها و مناطق این کشور آغاز کرد. ملیشه‌های بدنام و جنایتکار را در افغانستان با خود همراه کرد، به آنها چوکی داد، پول‌های بی‌شماری به آنها داد و هر نوع امکانات را برای آنها فراهم کرد، آنها نیز در بدل آن در راه حمایت از آمریکا از هیچ خوش‌خدمتی دریغ نکردند. آمریکا با این نیت آمد که افغانستان را برای همیشه از آن خود کند، حکومتی مطابق میل خود در آن حاکم باشد، پایگاه‌ها و مراکز بزرگ نظامی خود را در آن مستقر کند و با توجه به موقعیت جغرافیایی و ارزش این کشور، هر چه دلش خواست در آن انجام دهد.
این روزهای آمریکا و متحدانش خیلی زود معکوس شد، محاسبات آنها خیلی زود برعکس درآمد و مسیر بازی خیلی زود تغییر کرد. تا اینکه آمریکا و تمام متحدانش پس از هر نوع زور، ظلم، جبر در برابر مبارزان افغان، مردم عاشق آزادی و استقلال، به این نتیجه رسیدند که این خاک و این وطن آن چیزی نیست که آنها در مورد آن محاسبه کرده بودند، پس به سرعت شروع به تغییر استراتژی‌های خود کردند و هیچ راهی جز پذیرش شکست نظامی در این کشور برایشان باقی نمانده بود.
آمریکا و متحدانش در جنگ‌های نزدیک به دو دهه در افغانستان، هزاران سرباز خود را از دست دادند، هزاران تن معلول دائمی شدند، ده‌ها هزار تن به بیماری‌های روانی مبتلا شدند، بسیاری خودکشی کردند، تریلیون‌ها دالرشان هدر رفت و حیثیت آنها در سطح جهان زیر پا گذاشته شد. همچنان، حامیان آنها در داخل افغانستان نیز درس‌های عبرت فراوانی گرفتند. تعداد کمی از اقوام و ملت‌ها در تاریخ خود شاهد چنین روزهایی خواهند بود، اما ملت پرافتخار افغانستان در تاریخ پرافتخار خود از این نوع روزها فراوان دارد.
این روز هم برای ابرقدرت‌های جهانی، هم برای حامیان و خوش‌خدمتان داخلی آنها و هم برای خود افغان‌ها درس‌های بسیار زیادی دارد. درس آن برای ابرقدرت‌ها این است که قبل از هر تصمیمی در مورد افغانستان، یک بار به تاریخ مراجعه کنند و واقعیت‌ها را با چشمان باز ببینند، درس بزرگ آن برای حامیان داخلی این است که تخت بیگانه تا نیمه‌های شب است و بیگانگان هرگز خودی نمی‌شوند، پس خوش‌خدمتی به بیگانگان به خاطر منافع شخصی خیانتی نابخشودنی است که تاریخ هرگز آن را فراموش نمی‌کند. عبرت آن برای افغان‌ها این است که همان‌طور که برای به زانو درآوردن ابرقدرت‌ها با هم متحد و متعهد می‌شوند، باید برای آبادی کشور آزاد، مستقل و خودمختار خود نیز با هم بایستند و به توطئه‌های بیگانگان اجازه ندهند که این آزادی به دست آمده با خون و استخوان را دوباره به قیمت ناچیز از آنها بگیرند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
