کشور پاکستان که همسایهٔ افغانستان است، اکنون به بن‌بست سیاسی و فروپاشی نظام درونی رسیده است. از همین‌رو، به هر اقدامی دست می‌زند تا جایگاه خود را بازگرداند و آبروی ازبین‌رفته‌اش را در میان ملت خویش دوباره بخرد.
گاهی با هندوستان جدال می‌کند و قدرت‌نمایی می‌نماید و گاهی نوک اسلحه‌اش را به‌سوی افغانستان گرفته و نمایش می‌دهد؛ تلاش‌های بی‌نتیجه و مقهورانه‌ای که به‌جای بهبود شرایط و روابط، وخامت اوضاع داخلی این کشور را تشدید کرده و از توان دولت آن کاسته است.
این اتفاقات زمانی برجسته‌تر شد و باب دندان رسانه‌های مغرض قرار گرفت که پاکستان روابطش را با حکومت افغانستان به تنگنا کشاند و حملهٔ هواییِ متجاوزانه‌ای انجام داد و مناطق مسکونی را هدف قرار داد.
حملهٔ بزدلانهٔ پاکستان در ۹ اکتبر سال جاری، سرآغازی شد برای حملات دیگر و پاسخ‌های فوری نیروهای غیور و میهن‌پرست کشور، و برگزاری سه دور مذاکراتِ بی‌نتیجه که به شکست هیئت‌های مذاکره‌کنندهٔ پاکستان انجامید.
آنچه در این میان بیش از همه مورد توجه قرار گرفته، نقش منفی مخالفان فراری است که در کنار پاکستان ایستاده و از حملات علیه کشور خودشان دفاع می‌کنند و کشتار افراد ملکی توسط پاکستان را نادیده می‌گیرند. این مردم خیره‌سر که روزگاری در همین سرزمین بر گردهٔ مردم نشسته و خون‌شان را مکیده بودند، امروز آب در آسیاب دشمن می‌ریزند و در برابر ملت خود با دشمن دست به یکی کرده‌اند.
موضع حکومت افغانستان در قبال پاکستان روشن است؛ تا زمانی‌که پاکستان راه گفتمان و تعامل سالم را در پیش نگیرد و تنها بخواهد با زبان حمله، اسلحه و تجاوز سخن بگوید، پاسخ همان خواهد بود که مشاهده شد و تاوانش را با جان سربازانش پرداخت.
در این تحولات منطقه‌ای، بیش از هر کشور دیگر، خود پاکستان است که با توجه به اوضاع بغرنج کنونی‌اش آسیب می‌بیند و در مقابل، راه افغانستان را برای تعامل و گسترش روابط تجاری با کشورهای دیگر، مخصوصاً کشورهای همجوار، هموارتر می‌سازد.
کاهش قابل‌توجه تجارت با پاکستان از سوی حکومت کنونی و درخواست مستقیم مسئولان از تاجران برای تسویهٔ حساب‌های‌شان با شرکت‌های تجاری پاکستان، یکی از روشن‌ترین نمونه‌های تعامل با زبان تصمیم و اقدام است که افغانستان در برابر پاکستان اتخاذ کرده است.
با وجود این وضعیت، مخالفان فراری و وطن‌فروش سر در گریبان پاکستان فرو برده و با دفاع از مواضع تند و تیز آن کشور در قبال افغانستان و حمایت از عملکردهای متجاوزانه‌اش، به عمق فاجعه افزوده و خویشتن را رسواتر می‌سازند.
این گروه وطن‌فروش نه امروز و نه در گذشته هرگز پشتیبان مردم و ملت خود نبوده‌اند و هیچ‌گاه نخواسته‌اند سودی به جامعهٔ افغانستان برسانند؛ بلکه همواره راه تضاد و تخالف را پیموده و دست در دست دشمنان گذاشته و نان ننگ‌شان را خورده‌اند.
آنچه پاکستان دربارهٔ افغانستان در سر می‌پروراند، تحمیل فشارهای اقتصادی و سیاسی و تشدید روند اخراج مهاجران با هدف ایجاد گسست در سیستم حکومتی است. به‌گمان نهادهای مسئول و ذی‌نفوذ پاکستانی یا برخی حلقات خاص و منفعت‌طلب، گویا این اقدامات می‌تواند در تغییر حاکمیت افغانستان اثر بگذارد و دیر یا زود اوضاع را به چالش بکشاند.
اما بر کسی پوشیده نیست که افغانستان امروز از هر زمانی مستقل‌تر و تواناتر است و هیچ قدرتی نمی‌تواند با زور و فشار، استقلالش را به چالش بکشد یا آزادی‌اش را دوباره سلب کند.
در چنین اوضاع متلاطم پاکستان، مخالفان به‌جای قرار گرفتن در کنار هموطنان‌شان و فراموش‌کردن اختلافات و ابراز وحدت در برابر پاکستان، آشکارا و وطن‌فروشانه در کنار دشمن ایستاده و خاک به چشم ملت خود می‌پاشند.
اگر اوضاع را اندکی از درون بررسی کنیم، پاکستان و این جماعت مخالفان نسبت به حاکمیت افغانستان، دل‌شان به حمایت‌های ناسوز، غیرمستقیم و بعضاً مکارانهٔ کشورهای اروپایی خوش است و چنین می‌پندارند که در افغانستان دوباره همان روزگار جنگ و گریز بازخواهد گشت. اما کور خوانده‌اند و دفتر سیاه جنگ در افغانستان بسته شده است. هرکس چنین انتظاری داشته باشد، بداند که روی سکهٔ تقلبی قمار کرده و بازی را باخته است.
افغانستان در طول سالیان گذشته، با خون عزیزان و قربانی‌های بسیار، استقلال ملی‌اش را پس گرفت و دیگر اجازه نخواهد داد حرمت حریمش شکسته شود. اما کو گوش شنوا و عقل دانا که به این حقیقت پی ببرد و دست از جدال ابلهانه و دسیسهٔ بزدلانه بردارد؟
توجه: نوشته‌ها، مقالات و نظریات منتشرشده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است و موافقت صدای هندوکش برای آنها شرط نیست.
