در سال‌های اخیر، امیدواری برخی سیاستمداران و تحلیل‌گران افغان به تغییرات سیاسی در آمریکا، به موضوعی بحث‌برانگیز تبدیل شده است.
این امیدها، هرچند با هیجان و تبلیغات فراوان مطرح می‌شوند، غالباً بدون توجه به تجربیات گذشته و واقعیت‌های موجود، سرابی بیش نیستند.
در تابستان ۲۰۰۹، زمانی که جنرال دیوید مکرنن جای خود را به جنرال مک‌کریستل داد، فضای سیاسی و رسانه‌ای افغانستان با موجی از خوش‌بینی مواجه شد.
انتصاب مک‌کریستل که از دید پنتاگون بخشی از تغییرات معمول فرماندهی بود، توسط نخبگان سیاسی و رسانه‌ای افغان به عنوان نقطه عطف جنگ افغانستان مطرح شد. رسانه‌ها، نه تنها شخصیت مک‌کریستل را ستایش کردند، بلکه او را ناجی جنگ معرفی کردند. از کم‌خوابی‌ها و رژیم غذایی او تا نقش‌اش در دستگیری صدام حسین، هر جزئیاتی برای تقویت این تصویر به کار گرفته شد.
حتی شبکه‌های اجتماعی پر از روایت‌هایی از زندگی شخصی او بود که بیشتر شبیه تبلیغات انتخاباتی به نظر می‌رسید. اما تاریخ نشان داد که این امیدها سرابی بیش نبودند و نتایج معکوسی به دنبال داشتند.
سال ۲۰۱۰ یکی از خونین‌ترین سال‌ها برای نیروهای آمریکایی و هم‌پیمانان افغان بود.
مک‌کریستل که قرار بود تغییرات اساسی ایجاد کند، به دلیل اظهارات جنجالی علیه باراک اوباما برکنار شد و از ارتش اخراج گردید.
اکنون، بیش از یک دهه بعد، باز هم شاهد هستیم که برخی سیاستمداران حکومت پیشین و بغاوتگران امروز، امیدهای خود را به تغییرات سیاسی در آمریکا گره می‌زنند. با هر تغییر در کابینه واشنگتن، تحلیل‌ها و جشن‌هایی به راه می‌افتد، گویی مقامات جدید آمریکایی، سرنوشت افغانستان را متحول خواهند کرد.
این نگاه وابسته و ناپایدار، نه تنها نشانه‌ای از تحلیل‌های نادرست بغاوتگران است، بلکه عدم درس‌گیری آن‌ها از تاریخ را نشان می‌دهد.
آیا تجربه دو دهه حضور نظامی آمریکا در افغانستان و نتایج آن کافی نیست تا این افراد به جای تکیه بر خارجی‌ها، به ظرفیت‌های داخلی خود توجه کنند؟
این رفتار بغاوتگران، بیانگر نداشتن بینش سیاسی است. آن‌ها خود را سیاست‌مدار می‌دانند، اما سیاست واقعی را درک نکرده‌اند.
سیاستمداران آمریکایی، چه در گذشته و چه اکنون، همواره منافع کشور خود را در اولویت قرار داده‌اند و افغانستان صرفاً بخشی از این معادلات بوده است.
نمی‌دانم این خوشحالی بغاوتگران تا چه زمانی ادامه خواهد داشت. آن‌ها از چه زاویه‌ای به این موضوع نگاه می‌کنند؟ آیا هنوز به این باورند که سرنوشت افغانستان در گرو تصمیم‌های خارجی است؟ این پرسش‌ها پاسخی ساده دارند؛ جهل و ناتوانی بغاوتگران در درک واقعیت‌های سیاسی و تاریخی. توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
