رسانه‌ها به عنوان یکی از ارکان اساسی انتقال معلومات و آگاهی‌بخشی، وظیفهٔ خطیر انتقال واقعیت‌ها و آگاهی‌دهی به جامعه را بر عهده دارند. این مسئولیت فراتر از اطلاع‌رسانی شامل رسالت دینی، اجتماعی و اخلاقی نیز می‌شود.
اما زمانی که رسانه‌یی مانند افغانستان اینترنشنال (که به‌درستی شیطان اینترنشنال نامیده می‌شود) به ابزاری برای تحریف، دروغ‌پردازی، تفرقه‌افکنی و پروپاگاندا تبدیل شود، دیگر نمی‌توان آن را یک منبع خبری معتبر دانست.
این رسانه، نه‌تنها بی‌طرفی و اصول حرفه‌یی روزنامه‌نگاری را رعایت نمی‌کند، بلکه بارها اخبار ساختگی و معکوس را منتشر کرده و پس از مدتی، خود آن را با خبری دیگر نقض می‌کند.
افغانستان اینترنشنال به جای ارائه‌ی تحلیل‌های منصفانه و اخبار مستند، بیشتر به دنبال دامن زدن به اختلافات قومی، زبانی و مذهبی در افغانستان است. این شبکه هیچ‌گاه اخبار توسعه، بازسازی، و پیشرفت‌های کشور را بازتاب نمی‌دهد و کاملاً بر آن سر پوش گذاشته است، و تمام محتوای آن بر تخریب، سیاه‌نمایی و تبلیغ منفی متمرکز است. چنین رویکردی، نشان‌دهندهٔ هدف‌گذاری سیاسی و مغرضانه‌یی این رسانه است که هیچ تعهدی به شفافیت و حقیقت‌جویی ندارد.
یکی از بزرگ‌ترین نقاط ضعف این شبکه، انتشار مکرر اخبار جعلی و سپس تکذیب ضمنی آن‌ها در آینده است. بارها اتفاق افتاده که این رسانه خبری را با آب و تاب منتشر کرده، اما پس از مدتی که مشخص شده خبر معکوس و دروغین بوده، بدون پذیرش مسئولیت، خبری دیگر را جایگزین آن کرده است. این رفتار، به وضوح نشان‌دهندهٔ عدم تعهد این رسانه به حقیقت و سوءاستفاده از فضای اطلاعاتی برای جهت‌دهی به افکار عمومی است.
یک رسانهٔ واقعی باید بستری برای تضارب آرا و شنیدن نظرات گوناگون باشد، اما (کارشناسان) شیطان اینترنشنال به هیچ وجه اجازهٔ بیان دیدگاه‌های مخالف را نمی‌دهد. در برنامه‌های گفت‌وگویی این شبکه، اگر مهمانی نظراتی برخلاف خط مشی تعیین‌شدهٔ آن ارائه کند، یا صحبت‌های او قطع می‌شود، یا از طرف مجریان با تحریف و دستکاری مواجه می‌شود.
چنین رفتاری غیر اخلاقی و غیرحرفه‌یی، کاملاً مشابه با رسانه‌های استبدادی و کنترل‌شدهٔ است که تنها به دنبال انتشار یک روایت مشخص و از پیش تعیین‌شده هستند.
یکی دیگر از نکات قابل توجه دربارهٔ این رسانه، عدم استفاده از منابع معتبر و استناد به گزارش‌های نامشخص و مشکوک است.
بسیاری از گزارش‌های اینترنشنال، بدون ذکر منبع دقیق منتشر می‌شوند و یا به منابع نامعلوم و غیرقابل راستی‌آزمایی استناد می‌کنند. این روش، نمونهٔ آشکار یک رسانهٔ پروپاگاندایی و روزنامه‌نگاری زرداست که هدفش نه اطلاع‌رسانی، بلکه گمراه‌سازی است.
با وجود این همه تخلفات رسانه‌ای، تعجب‌آور است که افغانستان اینترنشنال چگونه نامزد جوایز رسانه‌ای بین‌المللی می‌شود؟ این پرسش مطرح است که آیا معیارهای انتخاب این جوایز، بر اساس استانداردهای روزنامه‌نگاری حرفه‌ای است یا بر مبنای منافع سیاسی و خط‌مشی خاص؟
به تازگی، وان ورلد میدیا (One World Media) اعلام کرده که تلویزیون افغانستان اینترنشنال در فهرست نامزدهای جایزه آزادی مطبوعات سال ۲۰۲۵ قرار گرفته است و برای دریافت این جایزه به مرحله داوری خواهد رفت.
این اقدام، نمونه‌ی دیگری از معیارهای دوگانه و استانداردهای متناقض در ارزیابی رسانه‌ها است. چطور می‌توان رسانه‌ای را که بارها به دروغ‌پراکنی، پروپاگندا، تحریف واقعیت‌ها و ایجاد تفرقه متهم شده است، شایسته‌ی دریافت جایزه‌ای با عنوان “آزادی مطبوعات” دانست؟ این رفتار، نه‌تنها غیرحرفه‌ای بلکه نوعی مشروعیت‌بخشی به رسانه‌هایی است که حقیقت را قربانی اهداف سیاسی می‌کنند. چنین اقداماتی، اعتبار جوایز رسانه‌ای را زیر سؤال می‌برد و نشان می‌دهد که در برخی موارد، جوایز رسانه‌ای نه بر اساس شایستگی، بلکه بر مبنای سیاست‌های پشت پرده و منافع خاص اعطا می‌شوند.
افغانستان اینترنشنال، به جای اینکه یک رسانه‌ی خبری واقعی باشد، به ابزاری برای پروپاگاندا و جنگ روانی علیه مردم افغانستان تبدیل شده است. تمرکز یک‌جانبه بر بحران‌ها، انتشار اخبار بدون منبع موثق، تحریف واقعیت‌ها و جلوگیری از بیان نظرات مخالف، این شبکه را از یک رسانه‌ی مستقل، به یک بنگاه تبلیغاتی و تخریبی بدل کرده است.
افغانستان، در شرایطی قرار دارد که به رسانه‌های آزاد، مسئول و متعهد نیاز دارد؛ نه به رسانه‌هایی که صرفاً در خدمت دروغ‌پردازی، نفرت‌پراکنی و تضعیف همبستگی ملی هستند.
رسانه‌ای که مردم به آن اعتماد نکنند، دیر یا زود به سرنوشت تمام بنگاه‌های پروپاگاندایی دچار می‌شود: نابودی و بی‌اعتباری کامل.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
