افغانستان در صفحۀ درخشان تاریخ با لقب «قبرستان امپراتوری‌ها» یاد می‌شود و در گذر زمان، سقوط قدرت‌های اشغالگر را در فضای آسمان آبی‌اش خود به نظاره نشسته است.
نه انگلیس توانست جای پای محکمی در افغانستان پیدا کند، نه شوروی سابق موفق به نفوذ در ساختار استوار این سرزمین شد و نه آمریکا با تمام نیرنگ‌ها و فریب‌هایش توانست بقا پیدا کند. هر سه قدرت، در مدت زمانی نه چندان طولانی، مزۀ تلخ شکست را چشیدند و سرافکنده از خاک افغانستان بیرون شدند.
اگر واقعیت را بیان کنیم، در برابر همۀ این قدرت‌های اشغالگر و لائیک، این ملت متدین و باعزت افغانستان بود که با دستان خالی و امکانات اندک، در راه حق علیه باطل به جهاد برخاست و در نهایت پیروز میدان شد.
همۀ این پیروزی‌ها و ایستادگی‌های دلاورانه برای این بود که ثابت شود ملت افغانستان، ملتی مؤمن و پاسدار ارزش‌های اسلامی‌ست و هیچ‌گاهی به عناصر داخلی و خارجی اجازه نمی‌دهد تا روی آموزه‌های دینی خط بکشند و جای آن را با طرح‌های ضددینی و غیراخلاقی پُر سازند.
به همین دلیل، هر ندایی در افغانستان که هدفش غیر از ارتقای دین و ترویج اسلام باشد، محکوم به شکست است و هرچند که پر سر و صدا باشد، اما در میان زمزمۀ ندای حق گم خواهد شد.
از زمانی که اوضاع افغانستان پس از بیست سال دگرگون شد و حکومت سرپرست شریعت اسلامی را معیار حل اختلافات و تصمیم‌گیری‌ها قرار داد، افراد و حلقاتی وابسته به کشورها و سازمان‌های خارجی، با شعارهای به‌ظاهر وطن‌پرستانه تلاش دارند تا چهرۀ وضعیت کنونی را تخریب کنند و از طریق رسانه‌ها و بیانیه‌های عوام‌فریبانه توجه جلب کنند.
احمد مسعود، پسر احمدشاه مسعود و رهبر کنونی جبهۀ مقاومت، اخیراً از پیوستن افراد بیشتر به صف مخالفان خبر داده و بر طبل مخالفت با ملت افغانستان می‌کوبد.
او گفته است: «اراده و خواست مردم افغانستان برای مبارزه با طالبان بیشتر شده است.» و افزوده: «پیام‌های همکاری مردم برای مقابله با طالبان هر روز بیشتر به من می‌رسد».
او برای موجه جلوه‌دادن تبلیغات سیاسی خود از نام مردم استفاده می‌کند، اما مشخص نیست منظورش کدام مردم است و از کدام نشانی سخن می‌زند!؟ آیا این همان مردمی‌اند که امروز با افتخار در کشور آزاد و مستقل خود زندگی می‌کنند و راضی و خوشحال‌اند، یا چند چهرۀ مغرض و وابسته به بیرون‌اند که تنها به فکر منافع شخصی‌شان از منابع این کشور بوده‌اند و حالا که فرصت غارت و فساد و تجارت‌های غیرقانونی‌شان در خارج از دست رفته، دوباره با شعار دادن می‌خواهند بر گردۀ این ملت سوار شوند و سرمایه‌های ملی را چپاول کنند!؟
واقعاً رهبران چنین جبهات و کسانی که آشکارا یا پنهانی از آن‌ها حمایت می‌کنند، در پی کدام هدف موجه‌اند!؟ آیا واقعاً خیر ملت و کشور را می‌خواهند یا دنبال خواسته‌های شخصی و اهداف خودشان‌اند که گمان می‌کنند فقط از راه تفرقه‌افگنی و مخالفت به آن دست خواهند یافت!؟
جای تعجب نیست اگر بگوییم مردم افغانستان پس از سال‌ها جنگ و اشغال، امروز در همین برهۀ زمانی طعم واقعی امنیت و آرامش را چشیده‌اند و از روزهای پرآشوب گذشته نفرت دارند.
به همین دلیل، این مردم شریف هیچ‌گاهی همکار و هم‌دست کسانی نخواهند شد که در صدد نابودی مجدد کشورشان‌اند، و هرگز دست به دست کسانی نمی‌دهند که به دنبال اقدامات نادرست و ناممکن هستند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
