ارتباط نزدیک مخالفان حکومت افغانستان در بیرون از کشور با سازمان استخباراتی و ارتش پاکستان، موضوعی است که از سالها مطرح شده. هر دو طرف تلاش کردهاند این روابط را یا به نحوی مخفی نگه دارند یا اگر رسانهای میشد، با بهانهها و دلایل منحرف کننده آن را توجیه کنند. اما در روزهای اخیر این موضوع به حدی واضح شده که نه برای مردم افغانستان و نه برای جامعه جهانی قابل پنهانسازی است. به ویژه وقتی موضوع نقض حریم هوایی و حاکمیت افغانستان به میان آمد.
فقط چند روز پیش از نقض حریم هوایی، پاکستان در اسلامآباد جلسهای برگزار کرد و چهرههای مخالف حکومت فعلی افغانستان را که در کشورهای غربی به سر میبرند، را گرد هم آورد. در این جلسه چهرههای تکراری و ناکام سیاسی افغانستان حضور داشتند. اگرچه جزییات کامل این نشست منتشر نشد، اما نوع جلسه و افراد حاضر نشان میداد که مسایل ضد امنیت، نظم و رفاه افغانستان مطرح شده است. جالب این بود که این نشست را «به سوی اتحاد و اعتماد» نامیده بودند. فقط چند روز پس از این جلسه، پاکستان حاکمیت و حریم هوایی افغانستان را نقض کرد، در مقابل با واکنش شدید و تاریخی مردم افغانستان مواجه شد.
این واکنش سخت باعث تشدید بحران میان دو کشور شد و چند روز ادامه داشت. در این مدت، همه با یک صدا پاکستان را محکوم کردند و در کنار نیروهای امنیتی ایستادند. این وحدت به حدی بود که حتی برخی چهرههای برجستهی جمهوریت نیز در کنار مردم افغانستان ایستادند، علیه پاکستان مواضع تند گرفتند و بر ضرورت اتحاد ملی و پاسخ قاطع تاکید کردند. از سوی دیگر، گروهی از مفسدان، دلالان سفارتها و پروژههایی که همواره به دنبال ناامنی در افغانستان بودهاند، با صراحت از پاکستان حمایت کردند و به دنبال دلایل توجیه این حمله بودند.
این افراد کسانی بودند که زمانی مبارزان آزادی افغانستان را به حمایت پاکستان متهم میکردند، اما با رفتارهای خود نشان دادند که در حقیقت پشتیبان پاکستان هستند. آنها با این دید ننگین و وابسته، کارنامههای تاریک، معاملات پنهان و رفتار خیانتآمیز خود را برملا کردند و به وضوح علیه ملت افغانستان موضع گرفتند. به حاکمیت ملی و اراده پاک مردم افغانستان توهین کردند، خیانت ملی کردند و در روزهای سخت کنار دشمن ایستادند. اگرچه پیشتر هم این افراد امتحان خود را به مردم پس داده بودند، اما این بار رفتاری از خود نشان دادند که در تاریخ ملتها کم نظیر است.
این افراد پیشتر هم روابط پنهان و آشکار با پاکستان داشتند و نیتهای خوبی نسبت به افغانستان نداشتند. در دوران اشغال بیست ساله هم در کنار اشغالگران بودند و علیه وطن، خاک و مقدسات ایستادند، اکنون هم وفاداری خود را به ارتش پاکستان آشکارا نشان دادند. سؤال این است که چه وجه اشتراکی میان این مخالفان و ارتش پاکستان وجود دارد؟ ارتش پاکستان میخواهد افغانستان همیشه ضعیف بماند، حکومتی مرکزی و توان دفاعی نداشته باشد، در امور داخلیاش همیشه دخالت شود، پیشرفتی نکند، تمامیت ارضیاش زیر سؤال برود، از رقابتها عقب بماند، سیاست خارجی توسط دیگران تعیین شود و در کل هیچ استقلال و آزادی نداشته باشد و همواره درگیر جنگها و ناگواریها باشد.
دقیقا همین خواستهها را مخالفان بدخواه افغانستان هم دارند، آنها هرگز افغانستان آزاد و مستقل نمیخواهند، چون در استقلال منافع شخصیشان حفظ نمیشود. نظام مرکزی قوی نمیخواهند چون در آن صورت نمیتوانند جنگهای نیابتی و خارجی را پیش ببرند. آنها میخواهند افغانستان ناامن، وابسته به دیگران و همیشه در جنگ باشد و از خون فرزندان این ملت به نفع خود بهرهمند شوند. برای بردن افغانستان به این وضعیت، به خود القاب دروغین و بزرگ میدهند، شعارهای دروغین را به زبان میآورند ، گاه خود را مقاومتیها(!) مینامند، گاه آزادیخواهان(!) افغانستان، گاه مدافع حقوق بشر و گاه چیزهای دیگر، اما پشت این همه وعدهها و شعارهای دروغین، داستان نابودی و ویرانی افغانستان نهفته است.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
