کشور هند را می‌توان یکی از حامیان اصلی رهروان جبهه بغاوت در سال‌های آغازین این حرکت نامیمون دانست، بگونه‌ای که این کشور در سال 1996 از ائتلاف شمال به رهبری احمدشاه مسعود اعلان حمایت نمود.
دولت هند طی سال‌های 1996 الی 2001 انواع اسلحه و تجهیزات جنگی را به این جناح عرضه نموده و از این جماعت بدنام در جنگ علیه امارت اسلامی حمایت قاطع می‌نمود.
با روی‌کار آمدن امارت اسلامی در دوره نخست حکومت وقت هند به سرعت سفارت خود در افغانستان را تعطیل کرده و از هرگونه روابط دیپلماتیک با امارت اسلامی اجتناب ورزید.
این اقدامات هند در آن زمان غالبا بخاطر تفسیر نادرستی بود که کشورهای منطقه از امارت اسلامی روایت نموده بودند؛ روایتی‌که امارت اسلامی را نیروی نیابتی پاکستان در افغانستان می‌خواند و همین امر باعث شده بود تا دولت هند بخاطر دشمنی‌اش با پاکستان، از دولت جدید افغانستان نیز متنفر باشد.
بعد از به‌قدرت رسیدن دوباره امارت اسلامی، این‌بار اما واقعیت امر برای همه هویدا گشته است و تمامی کشورها چه موافق و یا مخالف بر این امر اتحاد نظر دارند که نه بغاوت‌گران فراری و یا سیاسیون بدنام، بلکه پرچم‌داران نظام اسلامی، نمایندگان واقعی این ملت اند.
از همین‌رو علی‌رغم به‌رسمیت شناخته‌نشدن امارت اسلامی تاکنون، با آن‌هم کشورهای زیادی روابط خویش با نظام فعلی افغانستان را حفظ نموده و هر روز بیش از قبل در راستای توسعه آن گام‌های مؤثری بر می‌دارند.
در این میان دولت هند نیز از این قافله عقب نمانده و در ماه‌های اخیر فعالیت‌های محسوسی را در راستای عادی‌سازی روابط با امارت اسلامی روی دست گرفته است؛ از جمله بازگشایی بخش‌هایی از سفارت این کشور در کابل و پذیرفتن نماینده امارت اسلامی در قنسولگری افغانستان در ممبئ.
گزارش‌هایی نیز از تعلیق هرگونه روابط هند با متحدان سابق‌اش در افغانستان و ممانعت از صدور ویزا برای اعضای جبهه بغاوت و رهبران سیاسی سابق و بدنام افغانستان وجود دارد، اقداماتی که اکنون باعث خشم بغاوت‌گران گردیده و هرکدام‌شان به نوبه خود از عادی‌سازی روابط هند با امارت اسلامی شکوه دارند، زیرا این‌کار علی‌رغم منافع ملی بر ضرر منافع شخصی بغاوت‌گران بوده و بیش از پیش آن‌ها را به انزوا می‌کشاند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
