در چند روز گذشته خبری منتشر شد مبنی بر حضور و سخنرانی احمد مسعود، رهبر جبههٔ نمایشی مقاومت، در یک کنفرانس که به تاریخ ۲۲ جوزا ۱۴۰۴ در شهر پاریس، فرانسه، از سوی کالج برناردن‌ها برگزار می‌گردد؛ کنفرانسی که یک‌بار دیگر زمینهٔ شعاردهی‌های بی‌مایه و عوام‌فریبانهٔ چهره‌هایی چون احمد مسعود را مساعد خواهد ساخت.
این کنفرانس که زیر عنوان «بزرگ‌منشی در سیاست» راه‌اندازی می‌شود، موضوعاتی چون «اخلاق در سیاست» و «وضعیت فعلی افغانستان پس از تسلط طالبان» توسط احمد مسعود مطرح می‌گردد.
قبل از پرداختن به اصل مطلب، باید یادآور شد که دیگر شرکت‌کنندگان این نشست نیز همانند احمد مسعود، در حال حاضر هیچ‌گونه وظیفهٔ رسمی ندارند و در واقع مهره‌های سوختهٔ سیاسی محسوب می‌شوند، چهره‌هایی چون فرانسوا مولن، قاضی «پیشین» دیوان عالی فرانسه، دومینیک دو ویلپن، صدر اعظم «اسبق» فرانسه، و جنرال فرانسوا لوکوانتر، لوی درستیز «سابق» اردوی فرانسه.
در مورد این‌که چرا حکومت فرانسه احمد مسعود را همانند پدرش حمایت می‌کند و با آن‌که در داخل افغانستان هیچ پایگاه مردمی و سیاسی ندارد، بازهم برایش تریبون فراهم می‌سازد، باید گفت که این حمایت‌ها بخشی از سیاست‌های نرم استعماری فرانسه جهت حفظ نفوذ منطقه‌ای و جلوگیری از تقویت استقلال امارت اسلامی افغانستان است. همان‌گونه که در گذشته احمدشاه مسعود با حمایت مستقیم فرانسه و برخی کشورهای غربی به‌عنوان یک چهرهٔ تبلیغاتی و نماد مقاومت ساختگی مطرح شده بود، امروز نیز پسر او ادامهٔ همان پروژه به‌حساب می‌آید.
احمد مسعود در این کنفرانس نیز مانند سایر نشست‌های نمادین خود، با انتخاب یک عنوان فریبنده و شعاری چون «اخلاق در سیاست»، تلاش می‌کند تا چهرهٔ واقعی خود را پنهان ساخته و با تحریف تاریخ، عملکرد ننگین خودش و پدرش را بازنویسی کند.
اما واقعاً احمد مسعود چگونه می‌تواند از اخلاق در سیاست سخن بگوید در حالی‌که میان گفتار و کردارش تفاوت از زمین تا آسمان است؟ او در حالی دم از وحدت و همگرایی می‌زند که در عمل، از زمان سقوط رژیم فاسد جمهوریت تاکنون، در تلاش برای یافتن راهی جهت رسیدن به قدرت، بیشتر بر تفرقه‌اندازی قومی و زبانی تمرکز داشته تا هر چیز دیگر.
در کنار سیاست‌های تبعیض‌آمیز و منافقانه، احمد مسعود در این مدت بارها به‌گونهٔ آشکار از کشورهای خارجی تقاضای کمک مالی، سیاسی و حتی نظامی نموده است؛ حال سؤال این‌جاست که چنین نوع وابستگی و خوش‌آمدگویی به سلطهٔ بیگانه را چگونه می‌توان با مفاهیم اخلاق سیاسی توجیه کرد؟
همچنان نباید فراموش کرد که احمد مسعود خود را وارث راه پدرش، احمدشاه مسعود، می‌داند؛ چهره‌ای که جز ریختن خون مردم مظلوم افغانستان و ویرانی این سرزمین، چیزی در کارنامهٔ سیاه او ثبت نیست؛ فردی‌که در جنایات جنگ‌های داخلی، به‌ویژه در فاجعهٔ قتل‌عام افشار، نقش کلیدی ایفا کرد.
در پایان می‌توان گفت که حضور احمد مسعود در چنین نشست‌هایی نه نمایانگر تعهد به اخلاق سیاسی است و نه نشانهٔ صداقت در گفتار و کردار. بلکه ادامهٔ پروژه‌ای است برای تطهیر چهره‌ای که نه خودش و نه پدرش، هرگز نمایندهٔ وحدت ملی، صداقت سیاسی یا استقلال‌خواهی نبوده‌اند.
او با تکیه بر حمایت کشورهای بیگانه و با سوءاستفاده از مفاهیم بلند اخلاقی، در تلاش برای مشروعیت‌بخشی به چهره‌ای است که در ذهن اکثریت مردم افغانستان، نماد تفرقه، تبعیض و وابستگی تلقی می‌شود.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
