افغانستان پس از گذر از مرحلهٔ اشغال و استعمار، اکنون به دوران شکوه‌مند استقلال و آزادی رسیده است. هیچ‌گونه مداخله و مبارزهٔ داخلی وجود ندارد و تمام سیاست‌ها و برنامه‌ها از سوی مسئولان خیرخواه، دلسوز و مدبّر انجام می‌شود. دست تمام عوامل خارجی و داخلیِ مزدور از تأثیرگذاری در روند تصمیم‌گیری‌ها کوتاه شده است. اکنون تنها هدف غایی حکومت فعلی افغانستان، حفظ تمامیت ارضی، توسعهٔ آبادانی و پیشرفت در عرصهٔ تعاملات سیاسی و اقتصادی است.
در مدت کوتاه چهار سال گذشته، بسیاری از این اهداف مهم محقق شده و به منصهٔ ظهور رسیده است؛ از پیشرفت در برقراری روابط سیاسی و تجارتی با کشورهای همجوار و سایر کشورها گرفته تا تلاش برای خودکفایی در تولید محصولات موردنیاز و گسترش پهنهٔ صادرات.
اما آنچه در این میان باعث تنش و تشدید اوضاع در بُعد رسانه‌ای و تبلیغاتی شده است ـ هرچند تأثیری در تغییر تصمیمات کشوری نخواهد داشت و مانند کوبیدن پا در هوا و آب‌کوبیدن در هاون است ـ این است که بسیاری از فراریان مخالف و همچنان همسایهٔ نزدیک (پاکستان)، از آرامی اوضاع و رونق بازار اقتصاد و سیاست افغانستان راضی نیستند و همواره در پی سیاه‌نمایی، تزویر و چپه نشان‌دادن واقعیت‌ها هستند.
پوشیده نیست که در همین یکی‌دو ماه گذشته، روابط افغانستان و پاکستان با تجاوز پاکستان به حریم افغانستان و حملهٔ هوایی و کشتار مردم ملکی، تیره شده و تنش‌هایی پدید آمده است. تشدید درگیری‌ها در نقاط مرزی و سرحدی و تلاش‌های ناموفق در مذاکرات دوطرفه برای رسیدن به یک آتش‌بس عاقلانه، با کارشکنی و خواست‌های نامنطقی جانب پاکستانی، اوضاع را از آنچه بود سخت‌تر ساخت.
در برابر خواست‌های غیرعقلانی طرف پاکستانی و عدم رعایت آداب مذاکرات، در نتیجه شرایط چنین رقم خورد که مسئولان تصمیم بگیرند میزان تجارت با پاکستان را به‌شدت کاهش بدهند و برای تاجران افغانستان فرصت سه‌ماهه تعیین کنند تا تجارت‌شان را با شرکت‌های پاکستانی پایان بدهند و حساب‌شان را تصفیه کنند.
این تصمیم در نوع خودش بی‌سابقه بوده و در طول چندین دهه، نمونه‌ای نداشته است که افغانستان آغازگر چنین قطع ارتباط تجارتی باشد و ابراز بی‌نیازی نماید.
باوجوداین، اکنون مخالفان فراری در رسانه‌ها در قامت کارشناس و کاربلد ظاهر شده و به موشکافی این تصمیم پرداخته‌اند. البته سعی‌شان بیشتر بر این موضوع متمرکز است که این تصمیم به ضرر افغانستان خواهد بود و غیرمستقیم و کنایه‌آمیز، همسویی و طرفداری خود را از پاکستان نشان می‌دهند.
همان‌طور که در سالیان گذشته هر یک از مسئولان دوران جمهوریت به یکی از کشورهای خارجی وصل بود و در برابر دریافت و تأمین منافع شخصی خود به همان سمت میل داشت و تقاضاها و خواسته‌های تحمیلی را عملی می‌کرد، اکنون نیز دوباره همان اشتباه گذشته را تکرار می‌کنند و به‌جای ایستادن در کنار کشور و هموطنان‌شان، از کشوری حمایت می‌کنند که بر افغانستان حملهٔ متجاوزانه انجام داده و هموطنان بی‌گناه‌شان را در خانه و محل کسب‌وکارشان شهید کرده است.
به‌جای تقبیح عملکرد نابه‌خردانهٔ پاکستان و ستایش عملکرد به‌موقع مسئولان و سربازان کشور، برعکس، در جبههٔ دشمن قرار گرفته و با انعکاس دروغین شرایط و اوضاع افغانستان، می‌کوشند اوضاع خراب و شرایط ناامن داخلی پاکستان را نیز به افغانستان نسبت بدهند و خودی‌ها را مقصر تشدید درگیری‌های داخلی پاکستان معرفی کنند.
این جماعت پس از آنکه عمری را در زیر سایه و نفوذ دشمنان خارجی زندگی کرده و در برابر دریافت منافع شخصی یا حفظ مصالح فردی مانند کارگر و مزدور عمل کرده‌اند، هرگز نمی‌توانند از این خوی بردگی رهایی یابند. به همین دلیل در هر جا و برای همیشه به این مرض گرفتار بوده و زبان‌شان سخنی جز در همین راستا ندارد.
یکی در غرب تلاش دارد کمک‌خواهی کند و پشتوانه‌ای بسازد، دیگری در حوض گل‌آلود پاکستان در پی صید ماهی منافع است. یکی در تقبیح خودی‌ها و ملت خویش پا لخت کرده و می‌دود و دیگری با اشارات و بیانات ساختگی و مغرضانه به دنبال خودنمایی و سفیدنمایی برای پاکستان است و چراغ سبز نشان می‌دهد.
باوجود تمام این دروغ‌ها و تلاش‌های مذبوحانه، افغانستان اکنون دارای بینش سیاسی روشن و صلاحیت کافی در تصمیم‌گیری عاقلانه است. همچنان با توجه به میزان رشد همه‌جانبه در طی همین چهار سال، ملت شریف افغانستان به این باور قلبی رسیده‌اند که درست‌ترین کار، حمایت و پشتیبانی از همین حکومت فعلی است که می‌کوشد افغانستان را روی پاهای خودش ایستاد نماید و به خودکفایی برساند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
