چه چیزی پشت بی‌ثباتی پاکستان توسط ارتش قرار دارد؟ در مناطق قبیله‌ای آن سوی خط دیورند و سایر مناطق تحت کنترل پاکستان، حملات هدفمند متعددی رخ می‌دهد که سازمان استخبارات پاکستان (آی‌اس‌آی) در پشت آن قرار دارد. به گفته منابع، در برخی حملات، آی‌اس‌آی حتی دخالت مستقیم نیز دارد، اما با افزایش این حملات می‌خواهند زمینه را برای عاصم منیر برای اعلام حکومت نظامی یا به اصطلاح مارشاله فراهم کنند؛ مارشاله در تاریخ پاکستان نیز قبلاً تکرار شده است یکی از نشانه‌های بزرگ و نزدیک بی‌ثباتی شدید پاکستان و فراهم کردن زمینه برای مارشاله هفته گذشته مشاهده شد؛ در شهر لاهور پاکستان، نیروهای پلیس و ارتش به روی تظاهرکنندگان حزب تحریک لبیک گلوله شلیک کرده و وضعیت را بحرانی ساختند. در این تیراندازی، ۶۰۰ نفر از اعضای این حزب کشته و زخمی شدند، رهبر آن زخمی و توسط نیروهای امنیتی ربوده شد و ادعا شده است که هزاران تظاهرکننده دیگر بازداشت شده‌اند. پیش از این نیز هدف قرار دادن نخبگان و افراد بانفوذ، حملات به غیرنظامیان به بهانه هدف قرار دادن طالبان پاکستانی و چندین حادثه دیگر خشونت جمعی نیز رخ داده است که زمینه را برای بی‌ثباتی فراهم کرده است.
اگرچه وضعیت کنونی پاکستان خود یک مارشاله اعلام نشده است، اما آی‌اس‌آی می‌خواهد زمینه را برای اعلام رسمی آن فراهم کند. با اعلام مارشاله، ارتش کودتا خواهد کرد، دولت غیرنظامی کنونی را که خواهان روابط خوب با افغانستان و منطقه است، از بین خواهد برد و سایر معاملاتی را که حلقه شرور نظامی خاص در برنامه دارد، اجرا خواهد کرد که از جمله آنها می‌توان به دادن پایگاه‌های نظامی به آمریکا برای تهدید و نظارت بر چین، ایران و روسیه در منطقه، تقویت گروه داعش برای تهدید افغانستان و منطقه، به رسمیت شناختن اسرائیل و ایجاد درگیری‌ها در منطقه اشاره کرد.
بر اساس اطلاعات منابع موثق، عاصم منیر یکی از نزدیکان خود را به اردن فرستاده است تا با سرویس استخباراتی اسرائیل (موساد) مذاکره کند و طبق یک برنامه، عاصم منیر به قدرت برسد، سپس اسرائیل را به رسمیت بشناسد و اهداف شوم رژیم صهیونیستی در منطقه محقق شود. کشته شدن صدها نفر از اعضای حزب تحریک لبیک در لاهور در حمایت از فلسطین، یک سیگنال آشکار برای پیشبرد مذاکرات و نشان دادن وفاداری بود.
پاکستان ارتش خود را به «جنگ‌های بی‌پایان» با همسایگانی مانند هند، ایران و اکنون افغانستان عادت داده است، زیرا این تنها راهی است که می‌تواند هزینه‌های سنگین دفاعی و مالیات‌های گزاف بر دوش مردم را توجیه کند. پاکستان به بازنگری‌های اساسی ساختاری و ایدئولوژیکی نیاز دارد. ارتش پاکستان به منبع بی‌ثباتی تبدیل شده و در منطقه مانند یک هیولای ساخته دست بشر عمل می‌کند.
طرح افزایش و تداوم جنگ و درگیری در خط فرضی دیورند نیز کار یک حلقه خاص از ارتش است. آنها می‌خواهند با این جنگ، پاکستان را بی‌ثبات نشان دهند، به اهداف شوم خود برسند و اهداف سیاسی خود را محقق کنند، به همین دلیل به جای مذاکره و صلح، جنگ را انتخاب می‌کنند.
واکنش‌ها به تجاوز پاکستان و دفاع افغانستان: در ۹ اکتبر، زمانی که پاکستان حریم هوایی افغانستان را نقض کرد و حمله کرد، برخی از مخالفان دولت افغانستان که در واقع دشمنان دائمی و واقعی افغانستان هستند، واکنش‌های متفاوتی نشان دادند، عامل حمله و تجاوز پاکستان را دولت افغانستان دانستند و به جای محکوم کردن حمله پاکستان و حمایت از عملیات تلافی‌جویانه، طرف پاکستان را گرفتند و شعارهای دشمنی را که دهه‌ها علیه این کشور سر داده بودند، کنار گذاشتند.
از جمله این افراد، برخی از مقامات ارشد جمهوری سرنگون‌شده، چهره واقعی خود را آشکار کردند؛ شیوای شرق گفت که افغان نیست و هیچ مشکلی با پاکستان ندارد. ضیاء مسعود، عضو جبهه مقاومت، گفت که بمباران افغانستان حق مشروع پاکستان است و گناه از افغانستان است. در این میان، شورای مقاومت نیز به نفع پاکستان واکنش نشان داده بود، نه تنها شورای مقاومت، بلکه شرکت‌کنندگان در نشست اسلام‌آباد در ماه سپتامبر که کشور، وجدان و شرافت خود را به سیزده هزار کلدار و یک دست لباس فروخته بودند، در جنگ پاکستان و افغانستان از پاکستان حمایت کردند و برای تجاوز پاکستان دلایل مشروعیت تراشیدند. آنها که با پول بسیار کمی خریده شده بودند، در برابر منافع ملی موضع گرفتند و از پاکستان حمایت کردند که این اقدام آنها، ادعاهای بیست ساله دشمنی آنها با پاکستان را دروغ ثابت کرد.
اما از سوی دیگر، افغان‌های اصیل، کسانی که به منافع اسلامی و ملی متعهد هستند، حمله پاکستان را به شدت محکوم کردند و عملیات تلافی‌جویانه را حق مشروع دانستند و از نیروهای دفاعی افغانستان به طور گسترده حمایت کردند. عملیات تلافی‌جویانه علیه پاکستان به نقطه اتحاد افغان‌ها و حمایت از دولت کنونی افغانستان تبدیل شد، که شاید با چیزهای زیادی چنین اتحاد و همبستگی ایجاد نمی‌شد. هر زمان که افغان‌ها در برابر دشمنان ازلی خود به چنین اتحادی رسیده‌اند، دشمن نیز روز خوش ندیده است.
هزاران افغان به منظور دفاع از کشور و حمایت از نیروهای افغان در شهرهای مختلف به خیابان‌ها آمدند، به نیروهای افغان گل اهدا کردند، از هر گونه حمایت اطمینان دادند، پاسخ تاریخی و دندان‌شکن به پاکستان را با شور و شوق ستودند و آن را یک کارنامه تاریخی نامیدند. به آنها آشکار شد که افغان‌های واقعی چه کسانی هستند و چه کسانی واقعاً به منافع اسلامی و ملی متعهد هستند!؟
وقایع احتمالی: 1- طرفین افغان و پاکستانی از طریق مذاکرات به توافقاتی دست خواهند یافت که از مسئله تمامیت ارضی افغانستان آغاز شده و تا مسائل امنیتی، مهاجرین، روابط تجاری و سایر مسائل را شامل می‌شود و طرفین به اجرای توافقات متعهد خواهند ماند. 2- اگر پاکستان مشکلات را از طریق مذاکره حل نکند، به توافق آتش‌بس متعهد نباشد و باز هم راه تجاوز و درگیری را انتخاب کند، واکنش‌های مستقیم از سوی افغانستان در خط فرضی و واکنش‌های غیرمستقیم در برخی شهرها/ مناطق این کشور ظاهر خواهد شد. ممکن است دولت افغانستان نیز اهدافی را در داخل پاکستان هدف قرار دهد که قبلاً از پاکستان درخواست کرده بود، مانند مراکز گروه داعش در بلوچستان و خیبر پختونخوا و غیره. 3- در داخل پاکستان، گروه‌های سیاسی در برابر این اقدامات بی‌ثبات‌کننده قیام خواهند کرد، گروه‌های نظامی با استفاده از فرصت، شدت حملات را افزایش خواهند داد، تلاش‌هایی برای از بین بردن یک حلقه شریر خاص در داخل ارتش انجام خواهند داد و از طریق جنگ مسلحانه، تظاهرات و فشارهای سیاسی دخالت کرده و از ارتش جلوگیری خواهند کرد. 4- از بین رفتن کامل پاکستان می‌تواند یک رویداد احتمالی باشد که نیاز به اقدامات متعدد و پذیرش خطرات بالا دارد؛ اما پیش‌بینی آن قبل از موعد مبالغه است.
نتیجه‌گیری و خلاصه: بر اساس تحلیل فوق، مشخص شد که حملات هوایی و زمینی پاکستان بر خاک افغانستان تنها یک اشتباه نظامی نبوده، بلکه بخشی از یک طرح سیاسی و استراتژیک ناکام بوده است. حلقه شریر ارتش پاکستان می‌خواست با این حمله به چندین هدف دست یابد. آنها می‌خواستند فشارهای داخلی را کاهش دهند، وجود رهبری طالبان پاکستانی در افغانستان را اثبات کنند، تمامیت ارضی افغانستان را نقض کنند و مسیر دیپلماسی کابل را تغییر دهند، اما در عمل همه این اهداف خنثی شد. رهبر تحریک طالبان پاکستان زنده است و در خیبر پختونخوا ظاهر شد، پاسخ سریع و منظم نیروهای افغان و افزایش حملات در داخل پاکستان نشان داد که ارتش و استخبارات پاکستان در تحلیل دقیق وضعیت ناکام هستند و چنین اقدامات نسنجیده‌ای هرگز نمی‌تواند فشار بر ارتش را کاهش دهد.
این بار افغانستان در میدان دفاع پیام جدیدی داد؛ دولت افغانستان نشان داد که این سرزمین بی‌کس نیست و در برابر هر حمله واکنش مشروع و هوشمندانه نشان می‌دهد. حملات هماهنگ نیروهای افغان، حمایت مردم و به طور کلی اراده برای حفظ تمامیت ارضی نشان داد که افغان‌ها پس از قربانیان دهه‌های گذشته، اکنون ظرفیت کامل دفاع از خود را دارند. عملیات تلافی‌جویانه نه تنها یک پیروزی نظامی بود، بلکه تأثیر سیاسی و روانی نیز داشت، زیرا وحدت ملت افغان و اعتماد به دولت را بیشتر کرد.
از سوی دیگر، بمباران اهداف غیرنظامی و کشتار زنان، کودکان و خبرنگاران توسط پاکستان نقض آشکار حقوق بشر بود. این اقدامات محدود به سطح اعلامیه‌های نهادهای بین‌المللی باقی ماند، اما تحقیق جدی در مورد این حادثه و محاکمه عاملان باید به یک مطالبه ضروری سازمان‌های بین‌المللی تبدیل شود. همچنین این حادثه بار دیگر نشان داد که حلقه شریر فعال در ارتش پاکستان هنوز فعال است که به طور منظم علیه ملت خود، همسایگان و حتی ثبات منطقه کار می‌کند.
افغانستان امروز در مسیر سیاست متوازن، احترام متقابل و تصمیم‌گیری مستقل قرار دارد و این روند باید ادامه یابد. زمان زور، تبلیغات و فشارهای نظامی به پایان رسیده است؛ اکنون زمان دیپلماسی واقعی، گفتگو و تفاهم است. اگر پاکستان می‌خواهد از بحران عمیق خارج شود، باید به جای جنگ، راه تفاهم را در پیش گیرد، به تمامیت ارضی افغانستان احترام بگذارد و روابط را بر اساس منافع مشترک ایجاد کند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
