حدود ۳۳ سال پیش، در تاریخ هشت ثور ۱۳۷۱ هجری شمسی، آخرین قوای حکومت کمونیستی تحت حمایت اتحاد جماهیر شوروی در افغانستان از هم پاشید. این روز، نه تنها پایان دوران خونین و ظالمانه کمونیزم در افغانستان بود، بلکه به نوعی آغازگر دوره‌ای جدید در تاریخ این کشور به حساب می‌آید. در این روز، رژیم کمونیستی به رهبری دکتر نجیب الله فروپاشید و مجاهدین پس از ۱۴ سال مبارزه بی‌وقفه و طاقت فرسا، فداکاری‌ها و رنج‌های فراوان پیروز شدند.
در طول این ۱۴ سال، علاوه بر لشکریان شوروی، حامیان داخلی آنها و حکام دست نشانده در کابل، بر مردم افغانستان ظلم‌های فراوانی را اعمال کردند. ده‌ها هزار نفر از افغان‌های بی‌گناه را به شهادت رساندند، میلیون‌ها نفر را به اجبار از کشور بیرون راندند و ده‌ها هزار نفر دیگر را زخمی و معلول ساختند. در این دوران، آنها علیه هر کسی که به ارزش‌های دینی و ملی افغانستان پایبند بود و به منظور حفظ استقلال و آزادی کشور در مقابلشان می‌ایستاد، اقدام به بی رحمی‌ها و وحشیگریهایی کردند که شاید در تاریخ بشر مشابه آن یافت نشود.
این همه اقدامات وحشیانه، تغییر ارزش‌ها و باورهای مردم افغانستان، برای از بین بردن انگیزه‌های آزادی و استقلال، و در نهایت، تحمیل سلطه کشورهای خارجی بر افغانستان بود. رهبران شوروی و حامیانشان در افغانستان فکر می‌کردند که با استفاده از این روش‌های وحشیانه می‌توانند اراده مردم را شکسته و کشور را به مرکز دایمی منافع خود تبدیل کنند. به همین دلیل، هرگونه اعتراض و حرکت مخالف را به سرعت و با شدت و وحشت تمام سرکوب می‌کردند. اما بر خلاف تصور آنها، این مظالم نتواست اراده مردم افغانستان را ضعیف کند، بلکه آن را قوی‌تر و استوارتر از گذشته ساخت.
این مبارزه نابرابر و سخت در بین حق و باطل که ۱۴ سال طول کشید، بهای سنگینی برای افغان‌ها داشت و قربانیهای زیادی را گرفت. بسیاری از آنها جان خود را از دست دادند و استخوانهای زیادی در آن خاک شدند، اما در نهایت، حق پیروز شد و نیروهای شوروی با تمام قدرت، دها هزار نیرو و تجهیزات فراوان خود شکست خوردند. پس از شکست نیروهای شوروی و حامیان آنها، مجاهدین توانستند کنترل کابل و سایر بخش‌های افغانستان را به دست گیرند.
متأسفانه، این فرصت تاریخی و بی‌بدیل به راحتی و بدون درک درست از ارزش آن که به قیمت قربانیهای زیاد بود؛ از دست رفت. اگرچه این روز برای افغان‌ها نماد آزادی و پیروزی بود، اما متأسفانه به طور همزمان آغازگر یک جنگ داخلی خونین و بی‌رحم شد. مجاهدین نتوانستند از این پیروزی بزرگ به درستی بهره‌برداری کنند و نظامی مقتدر و یکپارچه در کشور ایجاد کنند که درد و رنج‌های بزرگ گذشته مردم را درمان کند. به جای آن، جنگی برای دستیابی به قدرت آغاز کردند که آن‌قدر ویرانگر و وحشیانه بود که حتی جنایت‌های رژیم کمونیستی را از یاد مردم برد.
اگر به تاریخ افغانستان نگاه کنیم، خواهیم دید که مردم این سرزمین بارها دشمنان خود را شکست داده‌اند، اما پس از هر پیروزی بزرگ، آن را به سرعت از دست داده باشند. هشت ثور نیز نه تنها برای مردم افغانستان، بلکه برای تمامی رژیم‌های خارجی و نیروهای اشغالگر درسی بزرگ به همراه دارد.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
