علاقه‌مندی روزافزون کشورهای غربی به همکاری و تعامل دیپلماتیک با حکومت افغانستان، مخالفان افغان مقیم غرب را، از مقامات پیشین جمهوریت سرنگونشده گرفته تا رهبران احزاب سیاسی و قومی و چهره‌های مخالف؛ سخت نگران و پریشان ساخته است. این روند، سرعت بی‌اثر شدن و به حاشیه رانده‌شدن آن‌ها را بیشتر کرده است.
پس از سقوط جمهوریت، حکومت افغان تلاش‌های گسترده را آغاز کرد تا در کنار دیگر عرصه‌ها، در میدان دیپلوماسی نیز دستاوردهای مهمی داشته باشد و نمایندگی‌های افغانستان در بیرون از کشور بار دیگر به اختیار افغان‌ها درآید.
در چارچوب همین تلاش‌ها، حکومت توانست در همان روزهای دشوار و حساس آغازین، کشورهای منطقه را قانع سازد که نمایندگی‌های دیپلماتیک خود را در افغانستان فعال نگه دارند. افزون بر آن، این کشورها به‌زودی سفارت‌ها و قونسگری‌های افغانستان را به نمایندگان حکومت افغانستان تسلیم کردند. در این میان سفارت‌ها و نمایندگی‌های افغانستان در چین، روسیه، ایران، ازبکستان، ترکیه و قطر اهمیت ویژه دارند. هم‌زمان با این روند، برخی کشورهای عربی و منطقه‌یی دیگر نیز اقدام مشابهی انجام دادند؛ یا سفارت‌های‌شان را در کابل بازگشایی کردند و یا نمایندگی‌های افغان در کشورهای‌شان را به حکومت افغانستان واگذار نمودند.
اما کشورهای اروپایی و غربی در آن مقطع از چنین کاری انکار می‌کردند. آنان بیشتر چشم به اشاره‌های بیرونی داشتند و از همین رو گاهی شعارهای دیگران را تکرار می‌کردند. با آن‌هم، تحولات سریع در داخل افغانستان، ثبات سیاسی و امنیتی، و شکست سیاست انزوایی که غرب ساخته بود، این کشورها را وادار ساخت تا در مواضع خود بازنگری کنند و همانند دیگر کشورها، راه تعامل را در پیش گیرند. بر این اساس، شماری از کشورهای اروپایی با احتیاط وارد تعامل با حکومت کنونی شدند.
امروز این تعامل سریع‌تر از هر زمان دیگری در حال گسترش است. اکنون در کشورهایی مانند آلمان، سوییس، اتریش، اسپانیا، هالند و چند کشور دیگر، سفارت‌ها و قونسگری‌های افغانستان یا به حکومت افغانستان سپرده شده و یا کسانی که در آنجا حضور دارند همکاری و شراکت با حکومت فعلی را پذیرفته‌اند و نمایندگی آن را به عهده خود گرفته‌اند. این روند همچنان ادامه دارد و توقع میود در آینده نزدیک کشورهای دیگری نیز به طور دسته‌جمعی دست به چنین اقدامی بزنند.
در مقابل، مقامات جمهوریت سرنگونشده، رهبران احزاب سیاسی، قوماندانان جنگی و معامله‌گران قومی که پس از سقوط به کشورهای غربی پناه بردند و هر از گاهی از آنجا شعار جنگ و مقاومت سر می‌دهند، با شنیدن چنین خبرهایی سخت پریشان و مضطرب شده‌اند. ناکامی و بی‌اهمیتی‌شان آشکار گردیده و اکنون لحظات انزوا و حاشیه‌نشینی را به چشم می‌بینند.
این افراد پس از سقوط جمهوریت، کارزار گسترده‌ی از تبلیغات منفی علیه افغانستان و حکومت کنونی راهاندازی کردند. گاهی حقوق بشر را بهانه می‌ساختند، زمانی افغانستان را ناامن معرفی می‌کردند، گاهی نام داعش را بهانه می‌کردند و هربار بهانه تازه‌ی می‌تراشیدند. هدف اصلی آن‌ها این بود که کشورهای غربی را بار دیگر با خود همراه سازند، شعله‌های جنگ را در افغانستان زنده نگه دارند و اگر این کار شدنی نشد، دست کم کشورهای غربی را از تعامل با حکومت فعلی بازدارند. اما امروز که می‌بینند همه‌ی این تلاش‌ها بی‌نتیجه مانده است، سخت در اضطراب و بی‌قراری فرو رفته‌اند.
این وضعیت آشفته و نفرت گسترده که مردم افغانستان نسبت به آن‌ها دارند، بازارشان را سخت خراب کرده است. اکنون تنها پناهگاه‌شان شبکه‌های اجتماعی است؛ جایی که هر روز ناله و شکایت می‌کنند. گاهی کشورهای غربی را به خیانت متهم می‌سازند، گاهی مردم افغانستان را به احسانفراموشی(!) متهم می‌کنند و زمانی چنان از خود بی‌اختیار می‌شوند که برای دیگران مشوره می‌دهند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
