اسماعیل خان بعد از فرار به ایران به سازماندهی نیروهای ضدطالبان و حفظ ارتباط با دیگر جنگ‌سالاران، از جمله برهان‌الدین ربانی و احمدشاه مسعود، پرداخت.
ایران در آن برهه به‌عنوان پناهگاهی برای مخالفان طالبان عمل می‌کرد و اسماعیل خان نیز از این فرصت برای برنامه‌ریزی جهت بازپس‌گیری هرات و بازگشت به افغانستان استفاده نمود.
وی در سال ۱۳۷۵، با حمایت قاطع ایران، وارد افغانستان شد و باری‌دیگر برای بازپس‌گیری جغرافیای هرات، با نیروهای طالبان وارد جنگ گردید؛ جنگی‌که در صورت پیروزی، جزء تامین منافع شخصی اسماعیل خان و باداران‌اش ثمره‌ای دیگر در پی نداشت.
اسماعیل خان به همراه نیروهای تحت امرش حملاتی را علیه طالبان سازماندهی کرد، اما این تلاش‌ها به دلیل نبود حمایت مردمی و برملاشدن چهره واقعی جنگ‌سالاران، شکست خورده و به ناکامی انجامید.
وی در ۲۸ ثور سال ۱۳۷۶ در شهر میمنه، مرکز ولایت فاریاب به دست طالبان اسیر شد و بعدها در ولایت قندهار مدت سه‌سال را در زندان طالبان سپری نمود.
اسماعیل خان در حوت سال ۱۳۷۹، توانست از زندان طالبان فرار نماید و بار دیگر به ایران پناهنده شود؛ این فرار اما نقطه عطفی در زندگی او به حساب می‌آید و بعد از این واقعه بود که توانست به صحنه سیاسی و نظامی در افغانستان بازگردد.
در برهه‌ای که جنگ‌های داخلی پایان یافته و سلطه نامیمون جنگ‌سالاران از این سرزمین برچیده شده بود، ملت افغانستان به تازگی طعم امنیت و آرامش را چشیده و خاطرشان آسوده گشته بود؛ شب و روزهای خوشی‌که متأسفانه مدت زیادی به طول نیانجامید.
با آغاز حملات وحشیانه زمینی و هوایی اشغالگران آمریکایی و متحدان‌شان، اسماعیل‌خان نیز همانند دیگر جنگ‌سالاران فرصت را غنیمت شمرده، از مخفیگاه‌ها بیرون شده و دوشادوش اشغالگران، علیه ملت افغانستان جنگیدند.
نبرد نابرابری که سرآغاز بیست‌سال اشغال افغانستان توسط آمریکا و فلاکت‌هایی بود که از آن روز به بعد دامن‌گیر مردم رنج‌دیده این دیار گردید؛ رویارویی‌که یک طرف آن، جنگ‌سالاران و اشغالگران قرار داشتند و در سمت دیگر، ملت افغانستان و فرزندان راستین آن.
با آغاز حملات ائتلاف بین‌المللی به رهبری آمریکا در میزان ۱۳۸۰، اسماعیل خان از ایران به هرات بازگشت و با حمایت و پشتیبانی هوایی اشغالگران، هرات را از طالبان بازپس گرفت.
اگرچه در روزهای نخستی‌که جنگ‌سالاران سلاح بر دوش گرفتند، ندای الله‌اکبر سر داده و خود را مدافع ملت و مقدسات شریعت اسلامی می‌دانستند، اما با گذشت زمان، در راستای تامین منافع شخصی خود، از انجام هیچ‌گونه غدر و خیانتی در حق مردم‌شان دریغ نورزیده و خون مردم بی‌گناهی که یک‌روز شعار دفاع از آنان را سر می‌دادند، در کوچه و بازار این سرزمین ریختاندند.
بله! نه‌تنها اسماعیل خان بلکه دیگر جنگ‌سالاران نیز، در زمان حمله آمریکا و متحدانش به افغانستان، عوض این‌که مقابل اشغالگران آمریکایی قرار بگیرند، در کنارشان ایستاده و برای رسیدن به قدرت، نه‌تنها جلو جنایات‌شان را نگرفتند، بلکه در موارد بی‌شماری دست‌شان را بیش از اشغالگران به خون ملت بی‌گناه افغانستان آغشته نمودند.
ادامه دارد…
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
