نویسنده: غلام‌نبی فروزان
کشور پاکستان از آغازین روزهای تأسیس و جدایی‌اش از کشور هندوستان، همواره با هرج‌ومرج داخلی و گسست‌های سیاسی روبه‌رو بوده و با چالش‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کرده است.این کشور علی‌رغم جدایی‌اش از بدنهٔ هندوستان، هرگز کشور جدا و مستقلی نبوده است؛ درست است که دستش را از دست هندوستان بیرون کشید، اما به آغوش کشورهای دیگر پناه بود.باوجود تناقضات داخلی و ناهمگونی‌های ملی در عرصهٔ سیاست و دیپلماسی، این کشور همیشه کشور افغانستان را با چشم «از بالا به پایین» نگاه کرده و برخورد ارباب و رعیتی به آن داشته است.کشوری که تا هنوز نتوانسته دست از اغیار بشورد و با اتکا به خویشتن و ملت خودش، به امورات داخلی و روابط خارجی‌اش رسیدگی نماید، چطور بدون احساس شرم و سرافکندگی، نسبت‌به یک کشور مستقل و آزاده برخورد نامتناسب می‌تواند داشته باشد!یکی از نشانه‌های نامتعادلیِ اوضاع داخلی در رده‌های کلانِ دولتی در کشور پاکستان، ابراز نظرهای متناقض و دوپهلوی این کشور نسبت‌به افغانستان است.انگار آنان فراموش کرده‌اند که نمی‌توانند هم‌زمان هم دوست باشند هم دشمن؛ هم توپ و تانک‌شان را به رخ بکشند هم با قلم و دفتر جلو بیایند و با نشان‌دادن روی خوش خواهان کسب امتیازاتی از این کشور باشند.در یکی‌دو هفتهٔ گذشته همه شاهد بودند و هستند که وزیر دفاع این کشور (خواجه آصف) چنین گفته بود که به حملاتش در داخل کشور افغانستان برای نابودی گروهک تروریستیِ پاکستانی «تی‌تی‌پی» ادامه خواهد داد و نیازی به هماهنگی با نیروهای داخلی این کشور نخواهد داشت تا عنصر غافل‌گیری ازبین نرود.این سخنان چقدر نا‌به‌جا و ناسنجیده است و نشان از فرسایش حکومت داخلی پاکستان دارد که نمی‌تواند از عهدهٔ تأمین امنیت کشور بربیاید و عوامل تروریستیِ منتسب به کشورش را مهار کند.نیروهای مسلح وزارت دفاع ملی کشور افغانستان پاسخ متقابل این سخنان را صریح و واضح به گوش مسئولان کشور همسایه رساندند و عواقب این گفته‌ها را برای‌شان برملا ساختند.جدا از این، در نشست سوم دوحه، نمایندهٔ ویژهٔ کشور پاکستان، ابراز داشت: «در بخش اقتصادی در کنار افغانستان قرار داریم و از پروژه‌های بزرگ در این کشور حمایت می‌کنیم.در زمینهٔ ایجاد فرصت‌های تحصیلی برای افغان‌ها نیز همکاری نموده‌ایم.»چقدر این دو دیدگاه که از سوی نمایندگان یک کشور نسبت‌به یک کشور دیگر صادر شده است، متناقض است.مشخص است که این سخنان دوپهلو از زبان مقامات کشوری نشئت می‌گیرد و خط‌مشی می‌یابد؛ زیرا هیچگاه اظهارنظرهای چنین به غایت مهم و مرتبط با کشورهای دیگر تنها از سوی افراد صورت نمی‌گیرد، بلکه تصمیمی است که از سوی مقامات بالای کشوری دیکته شده است.به‌همین‌خاطر، باید خاطر نشان ساخت که نمی‌شود با یک دست دو خربزه را برداشت و هم از دروازه داخل شد هم از کلکین.مقامات تصمیم‌گیرندهٔ کشور پاکستان باید موضع خودشان را مشخص کنند و از این آشفتگی دیپلماسی و پراکندگی تصمیمات رهایی یابند.در کنار تمام اینها، نباید از خاطر عاقل به دور بود که افغانستان مدت‌ها بلکه سال‌ها طعم جنگ و ویرانی را چشیده و تجربهٔ آن را داشته است و بعد از این استقلال و آزادی، هرگز اجازه نخواهد داد که آتش جنگ و تخریب دوباره در این کشور زبانه بکشد و شعله‌اش خانه‌ها را بسوزاند.
