نویسنده: عبیده غوری در این‌شکی نیست که افغانستان در چند دهه‌ی گذشته با جنگ و درگیری‌ها دست‌وپنجه نرم کرده و طعم تلخ ناامنی‌ها را به‌اندازه کافی چشیده است. در قضیه‌ی ناامنی افغانستان، دست خیلی از کشورهای همسایه و فرامنطقه داخل بوده است. افغانستان اگر همسایگان معامله‌گر نمی‌داشت و راه وارد‌شدن در افغانستان را برای قدرت‌ها جارو نمی‌کردند، هرگز هیچ‌قدرتی نمی‌توانست وارد افغانستان شود و افغانستان را مورد تاخت‌وتاز قرار دهد و شهروندان آن را مجبور به پیش گرفتن راه‌های پرمشقت و طاقت‌فرسای مهاجرت کند. اگر افغانستان همسایگان تخریب‌گر نمی‌داشت و غلامانی را در داخل پول نمی‌دادند که جنگ و قتل و غارت را راه بیندازند و به‌منافع آن‌ها کار کنند، هیچگاه افغانستان در آتش جنگ‌های داخلی مانند چوب سوخت، آتش نمی‌گرفت و نمی‌سوخت. هر اتفاق و قضیه‌ی تلخی که در تاریخ افغانستان ثبت شده و مردم افغانستان را با درد مهاجرت و توهین و تحقیر آزارانده است، عامل و سبب بزرگش کسانی بودند که امروز سنگ افتخار جادادند پناهندگان افغانستان را به سینه می‌زنند. بارها در شبکه‌های اجتماعی مشاهده کرده‌ایم که مقامات بلندپایه همسایگان افغانستان، از پناه‌دادن مهاجران افغانستان حرف زدند و کشور خود را میزبان چندین میلیون افغانستانی خوانده‌اند. اما هیچگاه کسی از این حرف نزد که جادادن و میزبانی با چه تحقیرها و توهین‌هایی همراه بوده و عامل این مهاجرت چه کسانی بودند!؟ درطول سال‌هایی که مهاجرت دامنگیر افغان‌ها بوده، همسایگان ما در مقتبل مهاجرین همواره با تحقیر و توهین برخور کردند. هیچگاه مطابق با قوانین پذیرایی از مهاجرین، با مهاجران افغانی برخورد نشده است. اما با وجود همه جفاهایی که در حق مردم مظلوم افغانستان صورت گرفته، حکومت اسلامی برحال افغانستان، امروز به‌عنوان یک حکومت اسلامی و مقتدر بر همه جغرافیای افغانستان، دست تعامل مثبت را به‌طرف همه همسایگان دراز کرده و خواهان تعامل نیک و سازنده با همه کشورها شده است. بار دیگر این فرصت را برای کشورهای هم‌جوار و هم‌مرز با افغانستان، مساعد ساخته است تا آن‌ها برای افغانستان همسایگان خوبی باشند. توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
