احمد مسعود، رهبر جبههٔ خیالی بغاوتگران، در مصاحبه‌ای که به‌تازگی با مجلهٔ «ال‌ایسکپریس» در فرانسه انجام داده، پرده از حقیقتی برداشته است که سال‌ها تلاش می‌کرد پنهان نگه دارد. او با نگرانی از افزایش حمایت‌های جهانی از حکومت فعلی افغانستان سخن می‌گوید و با صدایی لرزان اعتراف می‌کند که رؤیای اتکای او به کشورهای خارجی برای تقابل با حکومت افغانستان، اکنون به بن‌بست رسیده و هیچ‌یک از قدرت‌های جهان حاضر نیستند برای آرزوهای خام و موهوم او هزینه کنند.
مسعود در همین گفت‌وگو ناخواسته اذعان می‌کند که روابط جهان با حکومت افغانستان نه‌تنها عادی، بلکه در حال تقویت است. همین جملهٔ کوتاه کافی است که دریابیم او و سایر چهره‌های شکست‌خوردهٔ جمهوریت، در حاشیهٔ فراموشی فرو رفته‌اند؛ کسانی که زمانی با غرور در کاخ‌های کابل می‌نشستند، امروز حسرت یک دیدار تشریفاتی با سیاست‌مداران خارجی را نیز به دل مانده‌اند.
روابط گرم و رو‌به‌گسترش کشورهای جهان با حکومت افغانستان، بی‌تردید نتیجهٔ تلاش‌های شبانه‌روزی مسئولان و رهبران حکومت افغانستان است؛ مدیریتی که برخلاف پیش‌بینی دشمنان، نه‌تنها فرو نپاشید، بلکه امروز آن‌چنان مقتدر و با تدبیر ظاهر شده که حتی مخالفان سرسختش مجبور به اعتراف دربارهٔ موفقیت آن شده‌اند. این همان نکته‌ای است که احمد مسعود، اگرچه با اکراه و اندوه، اما در نهایت بر زبان آورده است.
اعتراف مسعود به تعامل مثبت جهان با حکومت افغانستان، به‌خوبی نشان می‌دهد که او از یافتن هرگونه حمایت جهانی ناامید شده است. جهان امروز به‌جای تکیه بر چهره‌های بدنام، ناکارآمد و فراری جمهوریت، با حکومت برحال افغانستان وارد گفت‌وگو و همکاری شده است؛ و این یعنی پایان فصل توهمات و آغاز انزوای کامل کسانی که سال‌ها ابزار دست بیگانگان بودند.
در حالی‌که تقریباً همهٔ کشورهای منطقه و فرامنطقه با حکومت افغانستان روابط سیاسی بهتری برقرار کرده‌اند، تنها کشوری که نگاه خصمانه به کابل دارد، پاکستانِ بحران‌زده است؛ کشوری که خودش درگیر مشکلات داخلی، اقتصادی و امنیتی است. اما احمد مسعود درست در اوج بحران، دل به همین کشور بسته و خود را با التماس در آغوش آن انداخته است! این همان کسی است که سال‌ها رهبران حکومت فعلی را به «همسویی با آی‌اِس‌آی» متهم می‌کرد و با سیاه‌نمایی، افکار ساده‌لوح را فریب می‌داد. زمان اما نشان داد که چه کسانی فرزندان واقعی و صادق وطن هستند و چه کسانی ابزار اجرایی طراحی‌های بیگانگان.
مسعود در بخش دیگری از مصاحبه‌اش مدعی شده است که «مخالفان حکومت افغانستان برای آزادی و دفاع از ارزش‌های دموکراتیک می‌جنگند». او از این طریق تلاش دارد دل باداران خود را به‌دست آورد و حمایت‌های ازدست‌رفته را دوباره زنده کند. اما تجربهٔ بیست‌ساله ثابت کرد که هرگونه نسخهٔ دموکراسی غربی و فرهنگ‌های بیگانه که در تضاد با ارزش‌های اسلامی باشد، در خاک افغانستان محکوم به شکست است. همین واقعیت را باداران او نیز به‌خوبی فهمیده‌اند، اما احمد مسعود همچنان در پی جلب نظر آنان است؛ و این خود بزرگ‌ترین نشانهٔ درماندگی و سرگردانی سیاسی اوست.
در واقع از گفته‌های اخیر احمد مسعود می‌توان پی برد که او و دیگر گروه‌های خیالیِ مخالفِ حکومت افغانستان، همچنان در انزوای کامل سیاسی و بدون توجه قدرت‌های جهان به‌سر می‌برند و از سوی دیگر تعامل کشورهای جهان با افغانستان در حال افزایش و گسترش است؛ چیزی که مسعود را رنج می‌دهد و خاکسترهای امیدش را باد ناامیدی می‌برد.
مصاحبهٔ اخیر مسعود نشان داد که او نه‌تنها تکیه‌گاهی در داخل ندارد، بلکه در جهان نیز کسی حاضر نیست پشت سر جبههٔ خیالی و روبه‌زوال او بایستد. این اعتراف، اوج پیروزی دیپلوماسی حکومت افغانستان و نقطهٔ سقوط جبهه‌ای است که سال‌ها بر خیالات واهی بنا شده بود.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
