در هفته‌های اخیر، سفر یک هیأت بلندپایهٔ آمریکایی به کابل، به ریاست آدام بویلر، نمایندهٔ ویژهٔ رئیس‌جمهور آمریکا در امور زندانیان و همراهی زلمی خلیل‌زاد، فرستادهٔ پیشین آمریکا برای صلح افغانستان، بحث‌ها و واکنش‌های گسترده‌ای را در فضای مجازی و سوشل‌میدیا برانگیخت.
سفری‌که مخالفین حکومت افغانستان، با راه‌اندازی کارزاری تبلیغاتی، تلاش کردند آن‌را به زیان مردم افغانستان جلوه دهند؛ ادعای مضحکی‌که در این تحلیل به نادرستی آن پرداخته می‌شود.
پیش از همه باید دانست که این هیأت در دیدارهای جداگانه با امیرخان متقی، وزیر خارجه و ملا عبدالغنی برادر، معاون اقتصادی ریاست‌الوزرا، درباره موضوعات مختلف از جمله تبادل زندانیان، روابط دوجانبه، سرمایه‌گذاری و وضعیت عمومی افغانستان گفت‌وگو نمود.
در ظاهر، این سفر گامی عادی در روند گفت‌وگوهای دیپلماتیک بود؛ اما واکنش تند مخالفین حکومت نشان داد که آنان این دیدارها را تهدیدی مستقیم به منافع و جایگاه خود تلقی کرده‌اند.
اکنون پرسش اساسی این است که چرا مخالفین فراری و سیاسیون نظام فروپاشیدهٔ جمهوریت، از یک گفت‌وگوی دیپلماتیک تا این اندازه هراسیده و آن‌را بهانه‌ای برای تخریب معرفی می‌کنند؟
آن‌چه از اعلامیه‌های رسمی وزارت خارجه و ریاست‌الوزرا برمی‌آید این است که محور اصلی گفت‌وگوها تبادل زندانیان و بررسی زمینه‌های همکاری در عرصه‌های اقتصادی و سیاسی بوده است. این گفت‌وگوها آشکار ساخت که حتی آمریکا، با تمام غرور و تکبرش، ناچار است واقعیت جدید افغانستان را بپذیرد و با آن تعامل کند.
حضور زلمی خلیل‌زاد در این هیأت اما بیش از هر چیز دیگر، روح و روان مخالفین حکومت را آزرده است؛ زیرا دیدن او در افغانستان یادآور سقوط نظامی است که بیست سال تمام زیر سایهٔ بیگانگان پرورش یافت، اما همین‌که آمریکا پای خود را بیرون کشید حتی چند روز هم تاب نیاورد و تمام خواب‌های شیرین‌شان‌را بر باد داد.
بی‌گمان، این‌گونه سفرها تأثیرات عمیق و مثبتی برای افغانستان و حکومت آن خواهد داشت و به همان پیمانه نیز برای مخالفین صدمات سنگینی در پی خواهد داشت. زیرا چنین تعاملاتی زمینهٔ مشروعیت‌یابی تدریجی حکومت افغانستان در عرصهٔ بین‌المللی را فراهم می‌سازد و در عین حال روایت جعلی مخالفین را که سال‌ها کوشیدند افغانستان را کشوری منزوی و حکومت آن‌را غیرقابل تعامل معرفی کنند، از میان می‌برد.
در این میان، تبادل زندانیان نیز که یکی از نکات اصلی این سفر به‌شمار می‌رود، اهمیت ویژه‌ای دارد. مخالفین تلاش می‌کنند این موضوع را به ابزار تبلیغاتی بدل سازند و چنین وانمود کنند که گویا افغانستان در موقعیت ضعف قرار دارد؛ اما واقعیت این است که تبادل زندانیان یکی از ابزارهای پذیرفته‌شدهٔ دیپلماسی جهانی است که نه تنها نشانهٔ ضعف نیست، بلکه بیانگر جایگاه برابر طرفین در میز مذاکره می‌باشد.
در نتیجه باید گفت، سفر هیأت آمریکایی به کابل، برخلاف تبلیغات منفی مخالفین، نه تنها نشانهٔ ضعف افغانستان نیست، بلکه بیانگر آغاز مرحله‌ای تازه از تعاملات بین‌المللی است؛ واقعیتی‌که افغانستان را به‌عنوان بازیگری مستقل معرفی می‌کند، کشوری‌که در مدت کوتاه توانسته توجه قدرت‌های بزرگ جهان را به خود جلب نماید. این امر در حقیقت گامی مهم در مسیر مشروعیت جهانی و تقویت جایگاه سیاسی افغانستان به‌شمار می‌رود.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
