جمهوریت سرنگونشده نهتنها در میدان نبرد ناتوان و شکست خورده بود، بلکه در عرصه سیاست نیز با بحرانها و چالشهای جدی دست و پنجه نرم میکرد. مقامها و سخنگویان حکومت همواره در رسانهها مواضع تند و تیزی علیه پاکستان اتخاذ میکردند، اما در پسِ پرده، گفتوگوها و معاملات پنهانی با این کشور جریان داشت.
در همین دوره، در سال ۲۰۱۵ میلادی، رضوان اختر، رئیس وقت سازمان استخبارات پاکستان (آیاسآی)، سفری به کابل داشت. جالب اینجاست که تنها یک روز پیش از این سفر، ریاست امنیت ملی افغانستان یک باغبان سفارت پاکستان را به اتهام جاسوسی برای آیاسآی و انتقال پول به گروه داعش در ولایتهای کنر، نورستان و ننگرهار، همراه با مدارک معتبر و پول هنگفت بازداشت کرده بود. ریاست امنیت ملی این باغبان را ماهها زیر نظر داشت، اما پس از بازداشت، حنیف اتمر، مشاور وقت شورای امنیت، از رحمتالله نبیل، رئیس امنیت ملی، خواست تا او را آزاد کند.
رحمتالله نبیل با آزادی باغبان مخالفت کرد، اما اتمر به اشرف غنی گفت که نبیل این باغبان را بیدلیل بازداشت کرده و با تمایل به هند میخواهد روابط افغانستان و پاکستان را تخریب کند. اشرف غنی، رحمتالله نبیل را به خانهاش فراخواند و گفت که رئیس آیاسآی هشدار داده تا زمانی که این باغبان آزاد نشود، به کابل سفر نخواهد کرد. اشرف غنی با بهانه حفظ منافع ملی(!) دستور آزادی او را صادر کرد و باغبان رها شد.
یکی از فعالان شبکههای اجتماعی و کارمند ریاست امنیت ملی سابق این ماجرا را رسانهای کرد و نارضایتی نبیل را دلیل انزوا و استعفایش دانست. رحمتالله نبیل نیز این حادثه را در یک گفتگوی سپیس تویتر تأیید کرد و گفت که این تنها یک نمونه کوچک بود و اتفاقات مشابه دیگری هم رخ داده است.
نبیل همچنین گفته که یکی از کارکنان شرکت مخابراتی امتیان نیز ۷۰۰ هزار مکالمه را به هدف جاسوسی ضبط کرده بود. این فرد نیز پس از بازداشت همانند باغبان آزاد شد.
اشرف غنی به بهانه بهبود روابط با پاکستان از تمامی منافع ملی چشم پوشی میکرد. با وجود اشغال نظامی افغانستان توسط آمریکا و ناتو، در عین حال با وجود وارد کردن اتهامات، رابطه نزدیکی با پاکستان داشت.
در اواخر حکومت جمهوریت، رسانههای پاکستانی گزارش دادند که اشرف غنی بهصورت پنهانی به اسلامآباد سفرهای داشته تا روابط تیره خود با پاکستان را بهبود بخشد. در این گزارشها با نقل قول از مقامات پاکستان گفته شدهبود که معامله با اشرف غنی خیلی آسان است.
معاملات جمهوریت فروپاشیده با کشورهای مختلف و سازمانهای استخباراتی، افغانستان را به لبه پرتگاه برده بود. از یک طرف، جنگ نابرابری از سوی اشغالگران و مزدوران داخلی علیه مردم مؤمن و مجاهد افغانستان ادامه داشت، و از طرف دیگر، مقامات فاسد هر مسئله اسلامی و ملی را به معامله میگذاشتند. این اقدامات باعث شده بود که افغانستان در برابر بحرانها به شدت آسیبپذیر و بی اثر شود.
سیاست ضعیف جمهوریت در طول دو دهه، به جاسوسان بینالمللی این فرصت را داد که هر دسیسهای را در افغانستان پیاده کنند. یکی از نکات مهم این بود که پاکستان از طریق سفارت خود از گروههای تروریستی همچون داعش حمایت میکرد. این دسیسه خارجی که از سوی پاکستان و برخی کشورهای دیگر حمایت و دوامدار برای بیثبات کردن افغانستان به کار گرفته میشد.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
