توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
در زمان اشغال افغانستان توسط آمریکا، عده‌ای سلاح را بر سینه اشغالگران نشانه رفتند و عزم خویش‌را بر مقابله با متجاوزین اگرچه امری دشوار و به‌ظاهر ناممکن بود جزم نمودند.
اما عده‌ای دیگر خانه و کشورشان را به بیگانگان فروختند و بخاطر ضعف ایمان‌شان و متاثر شدن از کبکبه دشمن تن به‌ذلت داده و طوق غلامی اشغالگران را بر گردن آویختند.
این افراد اگرچه در زمان اشغال با جامه رهبریت و حکم‌رانان میان مردم ظاهر می‌شدند و تکبر و خودکامگی از رفتارشان می‌بارید اما در مقابل باداران‌شان چنان برده‌ای ناچیز سر به‌زیر بودند.
سرانجام بعد از سال‌ها نبرد و مبارزه نفس‌گیر میان مدافعین راستین وطن و بیگانگان و جیره‌خواران‌شان، الله متعال پاداش صبر و استقامت سربازان‌اش را پرداخت نمود و آن‌هارا بر دشمنان‌شان پیروز گردانید.
بعد از فتح افغانستان توسط امارت اسلامی، اشغالگران با ذلت و خواری به جایی برگشتند که از آن آمده بودند، در این میان اما، آن‌هایی‌که با نام افغان کشور و خاک‌شان را فروخته بودند علی‌رغم عفو عمومی امیر المؤمنین حفظه الله، چنان افرادی بی‌هویت نه جایی برای رفتن داشتند و نه‌هم مجالی برای ماندن.
بله! اشغالگران برای غلامان‌شان باوجود تمام خدمات بی‌وقفه‌شان به اندازه پشیزی هم ارزش و اعتبار قائل نشدند و در زمان فرارشان آن‌ها را تنها گذاشتند.
ملت رنج‌دیده افغانستان نیز دیگر تحمل دیدن این‌چهره‌های سیاه و یادآور دوران تلخ اشغال را نداشتند و ذات واقعی‌شان برای همه هویدا گشته بود.
بنابراین نه فضای افغانستان پذیرای وجودشان بود و نه‌هم اشغالگرانی نظیر آمریکا.
از این‌رو برای گذراندن چندروز باقی‌مانده از زندگی‌شان آواره کشورهای دور و نزدیک شدند و تحت شرایطی سخت‌گیرانه به حیث شهروند درجه دوم زندگی می‌کنند.
و این‌چنین در گودال ذلت و خواری گرفتار شدند و آه مظلومان و ستم‌دیده‌گان در همین دنیا دامن‌شان را گرفت.
