در ایالت بلوچستان پاکستان، قوم بلوچ از دیرباز با نقض حقوق بشر و ظلم‌های گسترده‌ای از سوی ارتش و ادارات استخباراتی پاکستان مواجه بوده است. از زمان تشکیل پاکستان تاکنون، ارتش و نهادهای استخباراتی این کشور با قوم بلوچ رفتاری ستمگرانه داشته و حقوق آنان را پایمال کرده‌اند، در اینجا نمونه‌هایی از این ظلم‌ها و نقض حقوق بشر آورده شده است.
ناپدید شدن اجباری و قتل‌ها:
طبق گزارش‌ها، هزاران بلوچ توسط ارتش و ادارات استخباراتی پاکستان بازداشت و ناپدید شده‌اند، بسیاری از این افراد برای دهه‌ها مفقود بوده و خانواده‌هایشان از سرنوشت آن‌ها بی‌اطلاع مانده‌اند، فعالان حقوق بشر ادعا می‌کنند که بسیاری از بازداشت‌شدگان تحت شکنجه قرار گرفته و برخی کشته شده‌اند، خانواده‌های مفقودین بارها اعتراضات مسالمت‌آمیز، تحصن‌ها و حتی راهپیمایی‌های طولانی تا اسلام‌آباد انجام داده‌اند، اما صدای زنان و ریش‌سفیدان بلوچ که به دنبال عدالت هستند، شنیده نشده است.
بلوچستان که از نظر منابع طبیعی مانند گاز و سایر معادن غنی است و به دلیل داشتن سواحل طولانی در دریای هند اهمیت استراتژیک دارد، اما مردم محلی از منافع اقتصادی این منابع بی‌بهره مانده‌اند، دولت پاکستان از درآمد این منابع استفاده می‌کند اما هیچ تلاشی برای پیشرفت منطقه و بهبود زندگی مردم بلوچستان صورت نگرفته است. به‌عنوان نمونه، خط لوله‌ای به طول ۱۵۰۰ کیلومتر از منطقه غنی گاز دیره بگتی به پنجاب کشیده شده است و همه مناطق پنجاب از این گاز بهره‌مند هستند، اما در ایالت بلوچستان به‌جز شهر مرکزی کویته، هیچ منطقه‌ای به گاز دسترسی ندارد.
محرومیت از آموزش:
دولت پاکستان در فراهم کردن امکانات آموزشی در بلوچستان ناکام مانده است، رهبران محلی معتقدند که دولت عمداً مانع پیشرفت آموزشی بلوچ‌ها می‌شود تا آن‌ها در عرصه‌های سیاسی و اقتصادی عقب بمانند، در حالی که هر منطقه‌ای در پنجاب دارای دانشگاه‌ها و کالج‌های معتبر است اما بلوچستان از این امکانات محروم است.
عملیات نظامی و خشونت:
در پاسخ به فعالیت‌های گروه‌های آزادی‌خواه بلوچ، ارتش پاکستان عملیات گسترده‌ای انجام داده که منجر به آسیب رساندن به هزاران غیرنظامی شده و صدها هزار نفر را مجبور به مهاجرت به ایران، عمان و سایر کشورها کرده است، فعالان حقوق بشر این عملیات را محکوم کرده و آن‌ها را تهدیدی برای جان غیرنظامیان و نقض حقوق آن‌ها می‌دانند.
محرومیت سیاسی:
بلوچ‌ها سهم کافی در تصمیم‌گیری‌های سیاسی ندارند و خواسته‌ها و مشکلاتشان در سطح ملی نادیده گرفته می‌شود. این محرومیت سیاسی به نقض بیشتر حقوق آنان منجر شده است.
استقلال‌طلبان بلوچ:
جنبش استقلال‌طلبان در بلوچستان یک سال پس از تأسیس پاکستان، در مارس ۱۹۴۸ آغاز شد. این جنبش زمانی شکل گرفت که دولت پاکستان به‌طور رسمی خان‌نشین مستقل بلوچستان (خان آف قلات) را به پاکستان ضمیمه کرد. خان قلات یعنی احمد یار خان ابتدا مخالف پیوستن به پاکستان بود، اما تحت فشار موافقت‌نامه‌ای را امضا کرد.
در سال ۱۹۵۸، در دوران حکومت جنرال ایوب خان، شورش نواب نوروز خان رخ داد که توسط ارتش پاکستان سرکوب شد. در سال ۱۹۷۳، پس از تصویب قانون اساسی جدید توسط ذوالفقار علی بوتو خواسته‌های مردم بلوچستان نادیده گرفته شد و شورش جدیدی آغاز شد که تا سال ۱۹۷۷ ادامه یافت.
جنبش معاصر:
در سال ۲۰۰۴، تحت رهبری نواب اکبر بگتی، وزیر اعلی پیشین بلوچستان یک بار دیگر یک جنبش مسلحانه آغاز شد. او در عملیات نظامی سال ۲۰۰۶ کشته شد که این جنبش را تقویت کرد.
استقلال‌طلبان خواستار استقلال بلوچستان، کنترل بر منابع طبیعی و رهایی از بهره‌کشی سیاسی و اقتصادی پاکستان هستند.
وضعیت کنونی:
امروزه جنبش‌های استقلال‌طلبی توسط گروه‌های آزادی‌خواه بلوچ، مانند ارتش آزادی‌بخش بلوچستان (BLA) و دیگر گروه‌ها رهبری می‌شود. این گروه‌ها برای تأمین حقوق بلوچ‌ها تلاش مسلحانه می‌کنند. مناطق کوهستانی بلوچستان، به‌ویژه اواران، مکران، گوادر، تربت، کهلو، مستونگ و کاهان، مراکز این جنبش‌ها هستند.
در سال‌های اخیر، فعالیت‌های گروه‌های استقلال‌طلب بلوچ شدت گرفته و حملات زیادی به نیروهای امنیتی و تأسیسات دولتی پاکستان انجام داده‌اند که تلفات سنگینی به نیروهای نظامی و امنیتی وارد کرده‌اند. مردم محلی نیز با این جنبش‌ها همکاری بیشتری نشان می‌دهند.
افزایش آگاهی عمومی علیه ظلم ارتش پاکستان، مردم را به این باور رسانده که ارتش پاکستان به‌عنوان مزدور کشورهای غربی عمل می‌کند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
