رسانه‌های اجتماعی در دنیای امروزی برای ارتباطات، اطلاع‌رسانی، تجارت، سرگرمی، گفتگو و معرفت افراد و گروه‌ها به کار می‌رود. میلیون‌ها نفر در سراسر جهان به این رسانه‌ها دسترسی دارند و در عرصه‌های مختلف از آن بهره می‌برند. در سال‌های اخیر، استفاده از این پلتفرم‌ها برای اطلاع‌رسانی، سرگرمی و انتشار پیام‌های سیاسی به شکل چشمگیری افزایش یافته است.
از سال ۲۰۲۱ میلادی، پس از فرار سیاستمداران پیشین، مقامات دولتی سابق و مخالفان طالبان از کشور، ارتباط مستقیم و فیزیکی آنان با جامعه افغانستان کاهش یافت و یا کاملاً از بین رفت. هم‌زمان، نفوذ آن‌ها نیز کاهش یافت و در مقابل، موج نفرت عمومی نسبت به آنان رو به افزایش شد. این مقامات که به سمت انزوا در حرکت بودند، برای جلوگیری و کنترول این روند، رسانه‌های اجتماعی را تا حدی زیاد به ابزاری پیشبرد اهداف سیاسی خود تبدیل کردند و به جای مخالفت‌های فزیکی و جنگ مسلحانه، به جنگ رسانه‌ای و مجازی روی آوردند.
سیاستمداران که در خارج به سر می‌برند، طی چهار سال گذشته نشست‌های مجازی متعددی برگزار کرده‌اند و به تبادل دیدگاه‌ها درباره اوضاع افغانستان پرداخته‌اند. همواره تلاش کرده‌اند با انتشار اظهارات تبلیغاتی، خود را در رسانه‌های اجتماعی در مرکزیت توجه قرار دهند و به یک موضوع بحث‌برانگیز و سریخط تبدیل شوند. این روند به ابزاری برای اعمال فشار رسانه‌ای بدل شده است که بارها تکرار کردند، اما میزان تأثیر آن بر حکومت سرپرست به‌طور محسوسی کاهش یافته است.
در این اواخر، تأثیر جنگ تبلیغاتی و رسانه‌ای سیاستمداران فراری بر مردم افکار عمومی نیز کمرنگ شده است. دلیل این امر آن است که این چهره‌های ناکام همچنان تلاش میکنند با روایت‌های فرسوده و ناکارآمد، قدرت، حاکمیت و حمایت اجتماعی را به دست آورند. آن‌ها واقعیت‌های ملموس جامعه را نادیده می‌گیرند و منافع شخصی خود را بر هر چیز دیگری ترجیح می‌دهند. در نتیجه، مخالفت‌های آنان نه‌تنها هیچ یک از نشست‌های مجازی‌شان را به نتیجه نرسانده، بلکه تبلیغات و شایعاتی که علیه حکومت سرپرست منتشر کرده‌اند، در تضاد با واقعیت‌های عملکرد این حکومت قرار داشته و نادرستی آن آشکار شده است.
سیاستمداران پیشین، حضور گسترده‌ای در رسانه‌های اجتماعی، به‌ویژه در ایکس (توییتر) دارند، زیرا این پلتفرم فضایی است که در آن رؤسای جمهور کشورها، سازمان‌های بین‌المللی، دیپلمات‌های ارشد، رسانه‌های جهانی و دیگر بازیگران عرصه سیاست بین‌المللی فعال‌هستند. سیاستمداران فراری نیز تلاش دارند پیام‌های خود را به این مخاطبان برسانند، اعتماد آنان را جلب کنند و روابطی جدید ایجاد نمایند. با این حال، این حربه آن‌ها از پیش محکوم به شکست بوده است، زیرا این افراد از سال‌های طولانی در افغانستان قدرت را در دست داشتند، اما اکنون کاملاً اعتماد عمومی را از دست داده‌اند و هرگونه تلاششان برای بازیابی جایگاه سیاسی، بی‌نتیجه مانده است.
این سیاستمداران فراری معمولاً در رسانه‌های اجتماعی، جامعه بین‌المللی را برای افزایش تحریم‌ها علیه حکومت سرپرست تشویق میکنند. نه‌تنها در پی ایجاد محدودیت‌های بیشتر بر حکومت فعلی هستند، بلکه می‌خواهند مردم افغانستان را نیز به انزوا بکشانند و آن‌ها را تحت تأثیر بحران‌های چندجانبه قرار دهند. اما این درخواست‌ها، عملاً بی‌نتیجه است، زیرا تعاملات مستقیم میان حکومت سرپرست و جامعه جهانی همچنان ادامه دارد و هر دو طرف به این نتیجه رسیده‌اند که حل چالش‌های موجود، تنها از مسیر گفتگو و تفاهم ممکن خواهد بود.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
