منبع: هیواد جای بسی تاسف است که برخی کشورهای همسایه نمی توانند استقلال افغانستان را تحمل کنند. سخنان ما فقط خرافات نیست، بلکه بر اساس دلایل روشن و حقایق روشن است. به عنوان مثال، اگر وضعیت و رفتار تاجیکستان و پاکستان را با افغانستان در طول 20 سال اشغال خارجی با رفتار فعلی آنها مقایسه کنید، مشخص می شود که آنها در آن زمان بسیار خوشحال بودند، چون شاید مقامات خارجی از طرف افغانستان امتیازاتی به آنها می‌دادند، یعنی روی برخی از منافع ملی افغان ها با آنها مذاکره می‌کردند. مثلاً در ازای تأمین چندین پایگاه نظامی و سرک به پاکستان کمک نقدی کرد و در خط فرضی دیورند نیز فرصت و هزینه ساخت موانع فیزیکی مانند سنگر، تور، دیوار و دروازه را به پاکستان داد. از سوی دیگر، حاکمان تاجیکستان در واقع از رعایای خود می ترسند، زیرا رفتار آنها هیچ ربطی به ارزش های ملی و تاریخی مردم‌شان ندارد، بنابراین، این بیم غالب است که تاجیک ها از افغان ها الهام نگیرند و برای حکومت موجود خطری ایجاد نکنند. به این ترتیب، هم تاجیکستان و هم پاکستان نقاط مشترکی از جانب ما دارند، زیرا پاکستان علاوه بر دلایل دیگر، نگران است که استقلال کنونی و رهبری خالصانه میهن پرستانه افغان ها قطعاً بر برخی از اقوام تحت انقیاد آن کشور تأثیر می‌گذارد و این میتواند برای نظام حاکم مشکل ایجاد کند. به همین دلیل است که هر کدام از این کشورها گاهی می خواهند به بهانه حکومت همه شمول و گاهی به بهانه آب تهدید ایجاد کنند و گاهی می گویند در افغانستان لانه تروریست هاست و از آنجا به پاکستان حمله می کنند. اما واقعیت واقعی همان است که به آن اشاره کردیم. متأسفانه پاکستان اکنون در سراسر جهان سروصدا کرده است که افغانستان به مرکز اصلی داعش و دیگر گروه های تروریستی تبدیل شده است و ممکن است به تمام جهان آسیب برساند. اما افغان‌ها این تبلیغات را بسیار دور از حقیقت می‌خوانند. این بدان معناست که اکنون تمام جهان به شمول همسایگان باید واقعیت های کشور ما را درک کنند و بفهمند که افغانستان مستقل تر و صاحب چنین حاکمیت ملی است که منافع معنوی و مادی ملت خسته و فرسوده اش را به خطر نمی اندازد.
