عبدالمجید دوستی حوادث طبیعی از قبیل زلزله، سیلاب و غیره رخدادهایی از جانب خداوند است که بنابر حکمت خودش هر وقت و هر کجا خواسته باشد، پیش می‌آید و خسارت و خرابی به بار می‌آورد. اینکه چرا این اتفاقات پیش آمده و می‌آید و جروبحث‌کردن با همدیگر از راه‌های دور و گشتن دنبال علل طبیعی و غیرطبیعی آن، به‌جای مدیریت و کنترل اوضاع در حال حاضر، امری بیهوده و نابه‌جاست. بهتر آن است که هنگام وقوع رخداد نخست به فکر ملت بود و گرفتارشدگان را نجات داد و راهی برای عدم پیش‌روی و تخریب بیشتر پیدا کرد. این روزها در افغانستان در برخی ولایت‌ها داستان سیلاب‌ها داغ و تنورش گرم است. ولایات غور، بغلان، تخار و بدخشان تاکنون طعمهٔ سیلاب شده است و در کنار خسارت‌های مالی و ملکی، خسارت‌های جانی نیز در پی داشته است. تصاویر منتشرشده و حکایت‌های روایت‌شده حاکی از جان‌گدازبودن واقعه دارد و درد بالای درد انباشته شده است. آنچه در این بین حایز اهمیت است و باید روی آن فوکس کرد، مدیریت بحران و کنترل اوضاع و عدم تشدید آن است. تمرکز روی اینکه امارت اسلامی برای مهارکردن و جلوگیری از این بحران طبیعی چکار کرده است، چه برنامه‌ای دارد، چگونه می‌خواهد این حوادث را کنترل کند و بعد از بحران برای جبران خسارت‌ها برای مصیبت‌دیدگان چه در نظر دارد؟ تمام این سؤالات به‌موقع و به نوبت هر کدام در طی روزهای آتی پاسخ داده خواهد شد. اما سؤال اصلی این است که ما چکار کردیم و چه کارها می‌توانیم بکنیم؟ امارت اسلامی و مسئولان درهرحال تا جایی ممکن ذمه‌داری خودشان انجام می‌دهند و از صرف هیچ نیرو و کمکی فروگذار نمی‌شوند. از دیدهٔ انصاف پنهان نیست که امارت اسلامی تاکنون در مدت سه سال اخیر ثابت کرده است تنها دولتی است که تمام‌قد در کنار ملت ایستاده است و به فکر بهبود اوضاع ملت و آبادی وطن است. اینکه تمام مسئولان در هر جایی، به‌خصوص هنگام وقوع وقایع دلخراش، در صحنهٔ حضور دارند و بشخصه وارد عمل می‌شوند و جزو تیم نجات و کمک قرار می‌گیرند، نشان از خیرخواهی و مسئولیت‌پذیری‌شان دارد. شاید نیرو و بودجهٔ امارت اسلامی برای مهار تمام و کمال اتفاقات طبیعی اندک و ناچیز باشد، اما هرگز از کمک‌رسانی و امدادرسانی کامل خویش و حتی با به میدان آوردن نیروهای نظامی کوتاهی نکرده است. در حوادث اخیر و جاری‌شدن سیلاب‌ها در ولایت‌ها نیز همین امر مشهود است که تمام مسئولان در مناطق و ولایات‌شان در صحنهٔ و در کنار مبتلایان حضور دارند و با هرچه در دست دارند و تا زمانی که سایر امدادرسانی‌ها به میدان می‌آید و به دست دچارشدگان می‌رسد، نهایت سعی و تلاش‌شان را می‌کنند. در چنین مواقعی تنها چیزی که همگان به آن نیاز دارند، ابراز همدردی و مشارکت همگانی است. هر کس به هر مقدار که می‌تواند و در توان دارد، می‌تواند از آدرس‌های مطمئن و مشخص به این مصیبت‌دیدگان کمک کند و در این کار خیر سهیم شود. اگر دور هستند و در خارج از وطن زندگی می‌کنند، می‌توانند کمک مالی ارسال کنند تا به اینان برسد و اگر در داخل هستند، می‌توانند با هر کمکی که در توان دارند، در غم این هموطنان شریک شوند و گوشه‌ای از سرمایه‌های ازدست‌داده‌شان را جبران و تأمین کنند. فراموش نکنیم که تا زمانی یاری و نصرت خداوند با ماست که ما در نصرت و یاری برادران مسلمان‌مان بشتابیم و در کنارشان باشیم.
