نویسنده: مولوی علی‌حیدر شاهین
اندر احوالات 18 سنبله:
18 سنبله در تاریخ 20 سال اشغال افغانستان برای مردم طوری وانمود شده است که روز از دست دادن قهرمان ملی است؛ در حالی که مردم ما هر سال در این روز، نه قهرمان ملی، بلکه آرامش و امنیت خود را از دست می‌دادند.
همه ساله در این روز تعدادی اوباش صفت که به هیچ قانونی پایبند نبودند، به سرک‌ها و بازارها می‌برآمدند تا عزاداری کنند و ياد آن رهبر به درک واصل شده‌شان را گرامی بدارند.
امسال نیز منتظر بودیم 18 سنبله بار دیگر برسد تا آيا آن صدای مهیب فیر و زور می‌آید یا خیر؟ آن هوای دود و باروت باز هم می‌رسد یا خیر؟
امسال نیز دل‌های‌مان آشفته بود که باز چند روز خرابی‌های آنان را جور کنیم و آشغال‌های آنان را جمع نماییم.
نامش عزاداری بود، اما نه فاتحه‌ای خوانده می‌شد و نه ختمی صورت می‌گرفت؛ هر چه کلمات رکیک و فحش بود در این روز به گوش می‌رسید.
بله، نامش عزاداری بود، اما خودش بعینه جشن اوباشان بود. هر بریز و بپاشی در این روز انجام می‌گرفت؛ عزاداران این روز همان اوباشان بودند که به هیچ قانونی پایبند نبودند.
با موترهای شیشه دودیِ غیر قانونی رژه می‌رفتند. بستن راه‌ها، ایجاد ترافیک و ایجاد آلودگی صوتی کارشان بود؛ در حالی که این کارها در شریعت منع آمده است.
خود را مسلمان می‌دانستند و به نام عزاداری می‌برآمدند، اما نه فاتحه‌ای بود و نه صلواتی، فقط بوغ بود و بوغ؛ گوش‌ها کر می‌شد از دست بوغ‌های این اوباشان؛ در حالی که ایجاد آلودگی صوتی در شریعت منع آمده است.
در یک موتر که برای پنج نفر جا دارد، ده نفر سوار می‌شدند، آن هم با تپانچه و کلاشینکف؛ روی بادی و بانت و سقف موتر می‌نشستند و به شیشه موتر خود را آویزان می‌کردند.
راه‌ها را می‌بستند. در جاده‌ها ترافیک ایجاد می‌کردند، بر مردم زور می‌گفتند، بدون اجازه بر در و دیوار مردم عکس رهبرشان را می‌چسباندند، همان رهبری که در اندیشه، نقش قدم او را دنبال می‌کردند.
به قانون جمهوریت که سنگ دفاع از او را به سینه می‌زدند، پایبند نبودند؛ عکس‌های رئیس جمهورشان را با تیر می‌زدند، به مسئولین ترافیک بی‌حرمتی می‌کردند و به کسی تن نمی‌دادند.
آمار جرم و جنایت، قتل و آدم ربایی و زنای و فحاشی در این روز بالا بود، چون همه سلاح به دست داشت و فرد نظامی را از غیر آن تفکیک نمی‌شد.
بی‌بند و باری به حدی بود که حتی رسانه های صوتی و تصویریِ حامی‌شان به ستوه آمده بودند و بازتاب می‌دادند؛ ویدئوهای زیادی برای اثبات این مدعا وجود دارد.
امسال 18 سنبله گذشت، اما فضل خدا آن صدای دود و باروت و آن وحشت و دهشت دوران جمهوریت را ندیدیم، این همه به برکت امارت اسلامی افغانستان بود.
الله تعالی در ایه 28 سوره کهف خطاب به تمام مسلمانان می‌فرماید:«وَلَا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَكَانَ أَمْرُهُ فُرُطًا» و از آن كسی كه قلبش را از ياد خود غافل ساختهايم (به طوری که او به فرمان الله و پیامبرش گردن نمی‌نهد) و از هوس خود پيروى می‌کند و (از کسیکه اساس) كارش بر زيادهروى است اطاعت مكن.
جبهه بغاوت هیچ گاه به نفع افغانستان نبوده و نیست؛ ملت افغانستان باید این اوباشان را فرصت ندهد که تا تاریخ ننگین بیست سال اشغال را دوباره تکرار نکنند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
