سازمان ملل متحد در سال ۱۹۴۵ توسط قدرت‌های بزرگ جهانی، از جمله آمریکا، انگلستان، اتحاد جماهیر شوروی، چین و فرانسه تأسیس شد.
هدف اعلامی این سازمان، حفظ صلح و امنیت جهانی، توسعه روابط دوستانه میان ملت‌ها، همکاری در حل مسائل بین‌المللی و ترویج حقوق بشر بود. اما در عمل، این اهداف بیشتر بهانه‌ای برای اعمال سلطه و تحقق منافع قدرت‌های بزرگ بوده است، خصوصاً علیه اسلام و مسلمانان.
در ۷۹ سال گذشته، این سازمان هیچ اقدام مؤثری برای کشورهای اسلامی انجام نداده است. از فلسطین که ۷۶ سال است تحت اشغال صهیونیست‌ها قرار دارد تا رنج و ظلمی که بر مسلمانان میانمار، روهینگیا، کشمیر، سودان و دیگر نقاط جهان تحمیل شده است، سازمان ملل بیشتر تماشاگر بوده تا ناجی.
تنها دستاورد واقعی آن برای جهان اسلام، ایجاد تفرقه، تجزیه کشورها و ضعف جوامع اسلامی بوده است.
علامه اقبال لاهوری، شاعر و متفکر بزرگ اسلامی، که از عمق فریب و مکر جهان غرب آگاه بود، هفت سال پیش از وفات خود شاهد تأسیس این سازمان شد و این واقعیت تلخ را در اشعار بیدارگرایانه‌اش این‌گونه بیان کرد: من ازین بیش ندانم که کفن دزدی چند بهرِ تقسیم قبور، انجمنی ساخته‌اند!
بعد از سقوط نظام جمهوریت در افغانستان، گروه‌هایی مشابه با ادعاهای بزرگ و اهداف پوشالی، نظیر جبهه مقاومت، اعلام موجودیت کردند. این گروه‌ها، به جای رفع مشکلات مردم و کمک به احیای کشور، به تخریب و تفرقه‌افکنی پرداختند.
در شرایطی که نیاز واقعی مردم افغانستان تأمین امنیت، ثبات و رفاه بود، چنین جبهه‌هایی نه تنها به بهبود اوضاع کمکی نکردند، بلکه به تعبیر اقبال لاهوری، این‌ها نیز همانند کفن‌دزدانی هستند که تنها هدفشان تقسیم و نابودی سرمایه‌های ملت است: من ازین بیش ندانم که کفن دزدی چند بهرِ تقسیم قبور، انجمنی ساخته‌اند!
این جبهه‌ها، هر نامی که داشته باشند، اگر برخلاف آرمان‌های مردم و منافع ملی عمل کنند، نه تنها خیری برای افغانستان ندارند، بلکه ابزاری برای تفرقه و تخریب خواهند بود.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
