نویسنده: مبارز هروی
در تاریخ ۱۰ حوت ۱۳۹۸ بود که توافق‌نامه دوحه میان طالبان و ایالات متحده امریکا در قطر به امضا رسید؛ توافق‌نامه‌ای که خبر از فردایی روشن برای افغانستان می‌داد.
مردم افغانستان از این روز همچنان نقطه عطفی در تاریخ معاصر افغانستان و سرآغاز فروپاشی تسلط جنگ‌سالاران بر این کشور می‌دانند.
جنگ‌سالارانی‌که در مدت بیست سال با حمایت بیگانگان، افغانستان و مردمش را در اسارت گرفته و انواع رنج‌ها و مصیبت‌ها را بر این ملت مظلوم روا داشتند.
در بیست‌سال زمان اشغال، مردم این سرزمین بیشتر از اشغال‌گران، از جانب رهبرنماهایی متضرر شدند که یک‌زمان ندای جهاد سر داده و خود را پیش‌قراولان مبارزه و ایستادگی علیه بیگانگان می‌شمردند.
همان افراد که با نام دین و جهاد برای خود دکان باز نموده و عزت و آبروی‌شان را در مقابل دالرهای سبز امریکایی و مناصب حکومتی وقت فروختند.
با آن‌که این توافق‌نامه با طرف امریکایی صورت گرفت، اما این امر برای هیچ‌کس پوشیده نبود که زوال حاکمیت جنگ‌سالاران و رهبران بدنام جمهوریت، بدون حمایت باداران‌شان واقعیتی انکارناپذیر است.
از فردای امضای توافق‌نامه میان طالبان و امریکا، علامات فروپاشی جمهوریت به‌سرعت نمایان گشت؛ به‌گونه‌ای که با گذشت تنها یک سال و شش ماه از توافق‌نامه دوحه، دستگاه فاسد جمهوریت به طور کامل از هم پاشید و به زباله‌دان تاریخ پیوست.
بعد از امضای توافق‌نامه دوحه، اگرچه فرصت مذاکرات بین‌الافغانی مهیا گردید، اما تکبر و غرور جنگ‌سالاران و وابستگی‌شان به فساد بی‌انتهای جمهوریت، این فرصت را از بین برد و باعث ادامه نبردها و سرانجام فروپاشی کامل نظام جمهوریت و پس از آن فرار رهبرنماها به آغوش باداران‌شان گردید.
سرانجام بعد از پذیرفتن امریکا شکست خود را با امضای توافق‌نامه دوحه و در تعقیب آن فروپاشی اداره اجیر کابل، امنیت سرتاسری در کشور تأمین گردید، بساط ظلم و بی‌عدالتی برچیده شد و مردم افغانستان عزتی که لیاقتش را داشتند، به دست آوردند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
