از سالیان دور و دراز همواره دشمنانی در لباس‌های متفاوت علیه ملت افغانستان سربرآورده‌اند و روش‌های مختلفی را برای غالب‌شدن بر این ملت آزاده امتحان کرده‌اند؛ از جنگ‌های نظامی طولانی‌مدت گرفته تا تهاجمات فکری و فرهنگی، اما هربار این ملت مجاهدپرور افغانستان بوده است که بر دشمن چیره شده و بینی‌شان را به خاک مالیده است.
تلاش‌های بی‌وقفه دشمنان دین و وطن برای فایق‌آمدن بر این ملت همواره ادامه داشته و حتی بعد از فروپاشی رژیم جمهوریت، به مراتب بیشتر از قبل شده است؛ تبلیغات دروغین و ادعاهای پوشالی پیرامون اتفاقات و رویدادهای روزانه در افغانستان، از ابزاری است که بارها مورد استفاده قرار گرفته است.
تخریب آرامگاه خلیل‌الله خلیلی، یکی از همین پروپاگانداهاست که در چند روز گذشته توسط رسانه‌های معاند ملت و حاکمیت افغانستان، نشر و پخش گسترده‌ای داشته و توسط سیاسیون فراری رژیم جمهوریت نیز در صفحات مجازی و شبکه‌های اجتماعی بازتاب زیادی یافته است.
این خبر جعلی که ابتدا از سوی شبکه تلویزیونی بدنام «افغانستان اینترنشنال» به نشر رسید، خوراک تبلیغاتی دیگر رسانه‌هایی شد که تحت نام افغان، اما در مسیر خدمت دشمنان این ملت عمل می‌کنند؛ هرکدام‌شان به نحوی این اتفاق نیفتاده را محکوم نمودند و حرف و حدیث‌های بی‌شماری پیرامون مسئولین حکومت جدید افغانستان مطرح کردند.
بعد از آشکارشدن حقیقت، با این‌که تعدادی از رسانه‌ها و خبرنگاران مخالف امارت اسلامی، به‌خاطر سفیدنمایی، از مخاطبان خود بابت نشر دروغی به این بزرگی معذرت‌خواهی کردند، اما «افغانستان اینترنشنال» و بعضی دیگر از مخالفین، بر ادعای نخست خود پافشاری نمودند و روایتی جدید ساختند و آن این‌که گویا امارت اسلامی بعد از فشارهای رسانه‌ای مجبور شده است دوباره سنگ قبر خلیلی را از نو بسازد!
ادعای احمقانه‌ای که با نشر ویدیوها و تصاویر جدید از نمای نزدیک این آرامگاه به وضوح نشان می‌داد که این سنگ نه جدید، بلکه همان قبلی است و این ادعا نیز همانند دیگر خزعبلات این‌گونه رسانه‌ها، چیزی جز کینه‌توزی با حکومت افغانستان و عملی‌ساختن برنامه‌های دشمنان این ملت نیست.
حال سوال این است که چرا چنین دروغ‌ها و شایعات مضحکی از سوی رسانه‌هایی که از بیرون کشور کنترل می‌شوند، نشر و پخش شده و توسط سیاسیون حکومت پیشین نیز بازتاب داده می‌شود؟ هدف این افراد چیست و چه انگیزه‌ای در ماورای نشر و پخش این‌گونه خبرهای جعلی وجود دارد؟ سوالی که در ادامه این یادداشت به آن پاسخ خواهیم داد.
بدون شک، دامن‌زدن به تفاوت‌های قومی، زبانی و فرهنگی، مکری بس قدیمی به‌شمار می‌رود؛ حیله و نیرنگی که نه‌تنها از زمان روی‌کار آمدن حکومت جدید، بلکه در زمان جمهوریت فروپاشیده نیز، برای تضعیف روحیه ملی و اتحاد مثال‌زدنی افغانان به‌کار رفته است. هزینه‌های هنگفتی در راستای اجرایی‌شدن این طرح‌های تاریک، توسط بیگانگان و اجیران داخلی‌شان به مصرف رسیده است.
اکنون نیز، رسانه‌های بدنام خارج‌نشین و سیاسیون فراری، ادامه مسیر باداران‌شان را خط مشی خود قرار داده و از پخش و نشر هر خبر دروغ و بی‌اساسی برای دامن‌زدن به اختلافات قومی و زبانی استفاده می‌کنند، تا شاید از این طریق بتوانند میان این ملت همیشه متحد اختلاف انداخته و بار دیگر سرنوشت‌شان را به‌ربایند.
اما آن‌چه قابل یادآوری است، این است که این ملت با کارنامه زرین خود، همان‌طور که در مقابل توطئه‌های بی‌وقفه اشغالگران ایستادگی از خود نشان داده‌اند، در مقابل این نقشه‌های شوم اجیران نیز تن به شکست نداده و هیچ‌گاه نمی‌گذارند تا رویای باطل این چهره‌های بدنام به واقعیت بدل شود.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
