بارزترین ویژگی بغاوت‌گران قیام مسلحانه علیه نظام اسلامی و حکومت برحق در کشورهای اسلامی است.
این جماعت تا زمانی که بر اریکهٔ قدرت قرار داشته باشند، از پیاده‌سازی هرگونهٔ برنامه و پلان اربابان‌شان در قلب و قالب کشورهای اسلامی دریغ نمی‌کنند، بلکه در پی ایجاد تغییر بنیادی در بدنهٔ فکر و اندیشهٔ اسلامی ملت می‌باشند.
در عوض، اسلام را تنها در مجالس ترحیم و تعزیت و ختم و فاتحه می‌شناسند و تنها به هنگام شرکت در نماز جنازه پشت سر امام و پیش‌نماز دست می‌بندند و ایستاد می‌شوند؛ آن‌هم نه برای حصول ثواب و کسب اجر، بلکه برای ادای یک رسم و حضور در یک مجلس قومی.
همچنین علما و شخصیت‌های علمی و دینی را همیشه در آخر صف نگه می‌دارند و هر وقت و هر کجا فرصت پیدا کردند، دست از تمسخر و توهین آنان برنمی‌دارند.
اما به وقت شکست‌خوردن و مغلوبیت و رانده‌شدن به حاشیه، خیلی سریع اسلحه به دست می‌گیرند و در کوه و کمر پنهان می‌شوند و خیلی با جرئت مخالفت خویش را با حکومت و نظام اسلامی عربده و نعره می‌زنند.
این‌چنین وقت‌هایی است که انسان به کنه باور و اصل اعتقاد آنان پی می‌برد و شناخت واضح‌تری از آنان به دست می‌آورد.
اکنون که در افغانستان نظام اسلامی حاکم شده است و قانون شریعت تطبیق می‌شود و از فحشا و فساد جلوگیری حداکثری شده است، این جماعت ازخدا‌بی‌خبر با هزار بهانه و صدها دلیل واهی، مخالفت خویش را علنی می‌سازند و با استناد به عِرق ملی و بازگردانی حکومت به همان حالت سیاه و سابق، جنگ می‌طلبند و خواهان ریخته‌شدن خون هستند.
جالب‌تر این است که سرکردگان اینان در خارج زندگی می‌کنند و در بستر نرم و جای گرم می‌خوابند و تنها از دور بر طبل جنگ‌خواهی و قیام می‌کوبند و عده‌ای را با تطمیع و فریب در سنگر و جبهه نگه می‌دارند.
اما خودشان در همان آغازین روزهای فتح و پیروزی این خاک را رها کردند و گریختند و پیروان خویش را بی‌رهبر و بی‌پیشوا گذاشتند.
اکنون با کدام روی و آبرو در صحنهٔ رسانه‌ها حاضر می‌شوند و سخن از احقاق حق ملت می‌زنند؟! تحمل این ذلت و بی‌آبرویی برایشان مبارک باد.
اما هرگز موفق نخواهند شد و دوباره بر سر آن قدرت و زور و تهدید برنخواهند گشت و هیچگاه نخواهند توانست این ملت را به زیر بکشند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
