ضرر و زیان بغاوت‌گران بر کشور و ملت
نویسنده: غلام‌نبی فروزان
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
مجریان قانون‌های شخصی:
هر کشوری با قانونش مشروعیت و نظم دارد و در قبال هر رخدادی مسئولیت پیگیری و ایجاد توازن و تعادل اجتماعی را به عهده دارد.
کشوری که قانونش زیرسؤال برود و آحاد جامعه به آن تن ندهند، روز‌به‌روز احوال آن کشور رو به مخاطره و هرج‌ومرج می‌رود و کانون و بنیانش متزلزل می‌شود.
تنها راه پیاده‌سازی قانون عدم رعایت حال دیگران در خصوص اجرای قانون و برابردانستن همگان در مقابل آن است.
اینچنین می‌شود کشوری را با حکَم و فیصل قراردادن قانون در نوع برخوردها با مردم و جامعه، مدیریت و نظارت کرد و ارکان دولت را حفظ نمود.
اما روزی که همین چهارچوب شکست و همین دروازه میده شد، کشور تبدیل به جنگل وحش می‌شود و قانون زور بیشتر در آن حکم می‌راند؛ تنها با این تفاوت که انسان‌ها در آن زندگی می‌کنند و بدتر از هر حیوان درنده و وحشی‌ای همدیگر را می‌درند و می‌کشند.
کشور افغانستان در طول سالیان گذشته و به امتداد چهل سال متوالی همیشه درگیر همین مورد حادِ اجتماعی و قانونی بوده است و قانون تنها در اوراق کتاب قانون خوانده و تکرار می‌شده است.
در طول این سال‌ها افغانستان از یک سو با نیروهای اشغال‌گر و نظامی درگیر رزم و جنگ بوده است و از سوی دیگر در دوران‌های کوتاه و مقطعی که آرامش و صلح برقرار بوده است، گرفتار انواع تبعیض‌ها و قانون‌گریزی‌ها بوده است.
متأسفانه اولین گروه‌ها و جماعت‌هایی که سر از قانون برمی‌تافتند و اصلاً وقعی به آن نمی‌نهادند، همین قلدران بغاوت‌گر بودند؛ اینان با جمع‌کردن عده‌ای از جوانان و اوباشانی مثل خودشان که از دین و دنیا بی‌خبر و تنها در پی عیش‌ونوش بودند، تشکل‌های خرد و کلان تشکیل می‌دادند و خودشان می‌شدند قانون‌گزار و خودشان می‌شدند مجریان آن.
این قانون‌های شخصی تنها برای گریز از قانون و میثاق ملی و اجتناب از افتادن در دام پیگیری و تعقیب قانونی بوده است نه بیشتر.
بغاوت‌گران همیشه خواهان این بودند که قانون در حق دیگران که مظلوم‌تر و بی‌پناه‌تر هستند، کامل و شامل تطبیق و اجرا شود و حتی خسارت و زیان‌های به‌وجودآمده توسط آنان از جیب همین مردم بی‌چاره پرداخته شده و گرفته شود.
همین امر باعث شده بود که خفقان در این کشور حاکم شود و اوضاع تیره‌وتار گردد و زندگی تنها در کام عده‌ای نااهل و ستمگر خوش بگذرد.
