نویسنده: مبارز هروی
از همان روزهای آغازین اشغال افغانستان، آمریکا و همدستان‌اش به خوبی می‌دانستند که ملت افغان را به زور نمی‌توان برانجام کاری وادار نمود.بنابراین با بکارگیری از جنگ‌فکری نبردی را آغاز نمودند که جان‌ها نه، بلکه ایمان و اعتقاد مردم افغانستان را هدف قرارداده بود. نبردی که توسط رسانه‌های مزدور، نهادهای مختلف مدنی و موسسات خارجی پیش‌برده می‌شد. این پیکار نیز همانند جنگ های فیزیکی ویرانی‌های معنوی زیادی را به همراه داشت. فساد، فحشاء، روابط خارج از ازدواج، مصرف دخانیات، استفاده‌نمودن از مشروبات‌الکلی و قرص‌های نشه‌آور گوشه‌ای از دستاوردهای بیست‌ساله اشغال بود.امارت‌اسلامی بعد از فتح‌افغانستان همانطور که در راستای بازسازی دنیای این ملت کمر همت بست، در مقیاسی به مراتب بیشتر ازآن عزم خودرا برای آبادی آخرت مردم‌اش نیز جزم نمود.امارت‌اسلامی در راستای از میان برداشتن اثرات منفی اشغال، وزارت امر بالمعروف والنهی عن المنکر را تاسیس نمود. وزارتی که وظیفه کارکنان‌اش ارشاد مردم به انجام نیکی‌ها و بازداشتن شان از منکرات است. فعالیت این اداره اما، برای غربیان همچون شمشیری فرو رفته بر قلب شان متلقی میشود. چراکه در‌طی بیست‌سال اشغال، زحمات زیادی را برای از راه بدرکردن این ملت کشیدند، اما تمام آن نقشه‌ها با فعالیت چشم‌گیر این وزارت در شرف نقش برآب شدن است.از همین‌رو نهادهای به ظاهر بشردوست و مدافع حقوق بشری، در مدت سه‌سال حاکمیت امارت‌اسلامی بارها گذارشات و اظهاراتی را ارائه نمودند که نشان دهنده تاثیر عمیق این وزارت در راستای از هم‌پاشاندن نقشه‌های شوم غرب است.در آخرین مورد، دفتر نمایندگی سازمان ملل در افغانستان با انتشار گزارشی وزارت امر به معروف را ناقض حقوق بشر و آزادی‌های اساسی شهروندان خوانده است. در توضیحات این آزادی‌های اساسی مواردی همچون: ممنوعیت موسیقی، استفاده از قلیان، منع نصب تصاویر انسان و حیوان، تندیس‌های عمومی، مجسمه‌های هنری، جادوی سیاه و منع تجلیل از نوروز و روز عاشقان است. حال‌آنکه انجام تمام این‌امورات متذکره از منظر اسلام، گناه شمرده میشود و هر کدام درجه خاص به‌خودرا دارند و به اتفاق تمام علمای امت‌اسلامی بردوش دولت و نظام اسلامیست تا زمینه شر و فساد را از جامعه برکند و مجال فساد را برای مفسدین ندهد. طبق گفته‌های آقای ذبیح‌الله مجاهد مشکل اصلی اینجاست که دفتر یوناما افغانستان را بر معیار کشورهای کفری مقایسه نموده، درحالیکه حکومت و مردم این کشور مسلمان بوده و این امورات نیز فرمانی از فرامین الله متعال است.پس لازم است که نه تنها یوناما، بلکه تمام نهادهای بین‌المللی، قوانین‌شان را بازنگری نموده و آرمان پیاده نمودن قوانین‌کفری در جوامع‌اسلامی را از مغزهای پوسیده‌شان بیرون نمایند.
