نویسنده: مبارز هروی توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
وجود افراد خائن و وطن‌فروش لازمه تمام اشغال هاییست که در طول تاریخ اتفاق افتاده، در تمام ادوار تاریخ، بودند افرادی‌که بخاطر طمع سیری ناپذیر و تمایل بی‌انتهای‌شان به چوکی و منصب همچون بازوی اشغال‌گران عمل نمودند و در راه رسیدن به‌منافع فردی‌شان ملتی را به‌فلاکت و بدبختی روبرو ساختند.
در افغانستان نیز قبل از آغاز حملات اشغال‌گران، رهبران و جنگ‌سالاران زیادی قول همکاری به نیروهای بیگانه را دادند و در تسهیل اشغال این کشور نقش پر رنگی را ایفا نمودند. اشغال افغانستان نیز سرانجام با پشت‌سر گذاشتن تاریخ سیاهی در تقویم این کشور پایان یافت و اشغال‌گران با متحمل‌شدن خسارات هنگفت جانی و مالی عقب‌نشینی نمودند.
در این میان اما، متحدین و همدستان اشغال‌گران که با نام و نشان افغان ولی سر تا پاه در خدمت ارتش بیگانه بودند، نیز پا به‌فرار گذاشتند و به امید یافتن جاه و مکانی نزد باداران‌شان رخت سفر برستند.
از آن روز به‌بعد گزارش‌های زیادی مبنی بر وضعیت اسف‌بار این غلامان حلقه‌به‌گوش در ممالک اروپایی به‌گوش می‌رسد و هر روز یکی از آن چهره‌ها رسوا می‌گردد.
سید احمدشاه سادات، وزیر مخابرات در زمان اشغال، اکنون در شهر لایپزیگ آلمان پیک تحویل غذا است و طبق آخرین گزارش‌ها خالد پاینده، آخرین وزیر خزانه‌داری دولت پیشین نیز اکنون در آمریکا مشغول راننده تاکسی است.
در حقیقت شمار زیادی از وزرای زمان اشغال و دیگر صاحب منسبان، اکنون در کشورهای اروپایی مشغول وظایفی اند که حتی خواب‌اش را هم نمی‌دیدند.
حالا بعد از گذشت سه‌سال از سقوط جمهوریت، گزارشی منتشر شده که بیش از پیش شاهد و گواه ذلت و خواری فراریان در غرب است.
در این گزارش آمده است که آمریکا به ۲۸۴ مقام ارشد پیشین افغانستان اقامت دایم نداده است، اکثریت این افراد نیز از مسئولان ارشد نظامی دولت قبلی هستند، افرادی‌که بیشترین نقش در همکاری با اشغال‌گران را بر عهده داشتند.
این افراد شامل دو وزیر، دو فرمانده ستاد ارتش، هشت معین، جنرال‌های ارتش، پولیس ملی، امنیت ملی و محافظان ویژه رئیس‌جمهور یا پی‌پی‌اس اند، که تا هنوز اقامت دایم برای آن‌ها تعلق نگرفته است.
نکته جالب این‌که در توضیح دلایل عدم ارائه اقامت به این افراد موردی چون فساد مالی نیز ذکر شده است. این درحالیست که بزرگترین باعث‌وبانی به‌فساد کشیده‌شدن مسئولین حکومتی و سیاسیون دوره اشغال، خود آمریکا بود، اما اکنون همان خصوصیت‌هایی که درآن زمان امتیاز محسوب می‌شد، حال سبب ایجاد بی‌باوری میان غلام و بادار واقع شده.
به‌راستی اگر آمریکا ذره‌ای در فکر منافع ملت افغانستان می‌بود، آن‌طور که رسانه‌ها و اجیران خودفروخته هنوزهم اظهار می‌کنند، چرا فرد فاسدی که فرصت زندگی دایمی در آمریکا را نمی‌یابد و حتی بخاطر آلوده‌بودن به فساد، اجازه مشغول‌شدن به وظایف پیش‌پا افتاده را ندارد، در افغانستان اما، با حمایت همین آمریکا در بالاترین مناصب دولتی چون وزارت‌ها و ریاست‌ها مقرر می‌شد؟
مگر غیر از این است که آمریکا با اشغال افغانستان و روی‌کار آوردن افراد بدنام جامعه در پست‌های کلیدی کشور، در سدد قراردادن ملت مجاهد این پهنا در باتلاقی غیر قابل نجات بود؟ آرمانی‌که سرانجام در حد یک خواب باقی ماند و الله متعال ملت افغان‌زمین را از مکر ماکرین حفاظت نمود و ذلت بزرگی را بر پیشانی آمریکا و اجیران وطن‌فروش نهاد.
