تا زمانی که افغانستان در اختیار مخالفان و حتی اشغالگران بود، حساب‌وکتاب وضعیت جاری، جنگ‌ها، دزدی‌ها و اختلاس‌ها نامعلوم بود. امور به همان شیوهٔ مرسوم و وخیم جاری بود و کسی نمی‌توانست بپرسد که چرا چنین است و چرا چنین نیست.
قدرت بیان این پرسش در جامعه نبود که چرا سرمایه‌های ملی و طبیعی کشور هر روز استخراج می‌شود، اما در آبادانی وطن مصرف نمی‌شود و چرا هر روز وضعیت وخیم‌تر می‌شود، اما بهبود پیدا نمی‌کند و سامان نمی‌یابد؟!
چرا هر روز نفوذ و قدرت خارجیان در وطن افزایش پیدا می‌کند و اصلاً شائبهٔ اینکه وطن اشغال و استعمار شده است، بازتاب داده نمی‌شود؟
زیرا پاسخ مثل آفتاب روشن و درخشان بود؛ چون حکومت در دست مزدوران غرب بود و دست‌نشانده‌های آنان زمام امور را در دست داشتند و ملت بی‌دفاع سنگی پیدا نمی‌کردند که پشت آن پنهان شوند تا از مکر و مصیبت خودی‌ها در امان بمانند. چه رسد که بخواهند دست ظالمی را از ظلم کوتاه کنند یا در برابرش قیام کنند که بر اریکهٔ قدرت تکیه زده بود.
از همین‌رو، صدایی از کسی بلند نمی‌شد و هر اتفاقی هم که می‌افتاد، در خفا و بی‌توجهی کامل آب فراموشی بالایش ریخته می‌شد.
اما با روی کار آمدن حکومت سرپرست و نقش بر آب شدن تمام دسیسه‌های مخالفان و فراری شدن‌شان به دامان غربی‌ها، تمام حقایق برملا شد و نشان داد که همهٔ کسانی که دم از وطن‌دوستی و میهن‌پرستی می‌زدند، دست‌نشانده‌ای بیش نبودند که در لحظهٔ بحران، وطن را رها کردند و به آغوش اربابان خود پناه بردند.
امروز با گذشت نزدیک به چهار سال از روی کار بودن حکومت سرپرست، حقایق خیلی واضح و آشکار برای ملت مبرهن شده است که در حکومت سابق، چه کسانی با چه طرز تفکر و ایدئولوژی بر سر قدرت بودند و با چه اهدافی کشور را اداره می‌کردند.
زیرا وقتی پشتیبانی کشوری و کشوردارانی از حمایت ملی و مردمی تهی باشد و خود حاکمان نیز اندیشهٔ خیرخواهانه‌ای برای کشور نداشته باشند، به وضوح معلوم است که سرانجام آن کشور یا رو به سقوط و فروپاشی خواهد رفت، یا در اولین فرصت، چشم طمع کشورهای متجاوز دیگر به‌سوی آن برای اشغال باز خواهد کرد، به ویژه وقتی که کشوری مثل افغانستان مملو از سرمایه‌های طبیعی، معادن، فلزات و موقعیت جغرافیایی مهم در آسیا باشد.
همین دو امر سبب شد که هم افغانستان از روند آبادانی و ترقی باز بماند، هم کشورهای دیگر و قدرتمند به بهانه‌های واهی و بی‌اساس به آن هجوم نظامی بیاورند و خواهان ایجاد پایگاه‌های عملیاتی برای خودشان در منطقه باشند.
اما منت خداوند عالم را باد که پوزهٔ دشمنان خارجی و داخلی را به خاک مالید و اجازهٔ نداد این کشور به جولانگاه کشورهای دیگر علیه امنیت منطقه تبدیل شود.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
