نویسنده: سائس سعیدی
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
احمدشاه مسعود یکی از چهره‌های است که در تاریخ معاصر افغانستان با زیب‌و زینت اسلامی، بزرگترین ضربه را به پیکر جهان اسلام و بالاخص در سرکوب مردم مسلمان افغانستان با معیت و هم‌دستی کفار انجام داده است.
به همین اساس عملکرد و رفتارهای او را از منظر دین مبین اسلام بررسی می‌کنیم، به تناقض‌ها و نواقصی پی می‌بریم که نشان می‌دهد او نه تنها در پی دین‌زدایی از افغان‌ها بوده؛ بلکه با خیانت به اصول دین مبین اسلام، موجب تفرقه و تباهی ملت مسلمان افغانستان نیز شده است.
تفرقه‌افکنی به‌جای وحدت اسلامی:
اسلام به‌وضوح تأکید دارد که وحدت میان مسلمانان امری ضروری است و هرگونه اقدام به تفرقه‌افکنی میان امت اسلامی محکوم و منزجر است. قرآن کریم در سوره آل‌عمران آیه ۱۰۳ می‌فرماید: “و اعتصموا بحبل الله جمیعاً و لا تفرقوا.”
احمدشاه مسعود با ایجاد اختلافات قومی، زبانی، مذهبی و منطقه‌ای در افغانستان، موجب کاشت بذر اختلافات در جامعه اسلامی شد. او به تقویت دسته‌ها و جناح‌هایی مفسدی پرداخت که به جنگ و درگیری‌های خونین دامن می‌زدند.
از منظر شریعت اسلامی قهرمان کسی است که فرامین آن را اجراء می‌نماید نه آنکسی که در پی اختلاف افکنی میان مسلمان‌ها و بر خلاف فرامین شریعت اسلامی عمل می‌کند.
دوستی با کفار و دشمنی با مسلمانان:
در اسلام، دوستی با کفار علیه مسلمانان به شدت محکوم شده است. قرآن کریم در سوره مائده آیه ۵۱ به صراحت می‌فرماید: “ای کسانی که ایمان آورده‌اید، یهود و نصارا را دوستان خود مگیرید…”
اما احمدشاه مسعود بر خلاف آیات قرآن با قدرت‌های خارجی و کافر همچون فرانسوی‌ها، بریتانیایی‌ها یهودی‌های، اسرائیلی و مقامات دیگر یهودی و نصرانی در اقصی نقاط جهان، دوست صمیمی، اما دشمن مسلمان‌ها در افغانستان و مجاهدان سرزمین‌های اسلامی بود و از جهان‌کفر برای اهداف سیاسی نظامی خود حمایت می‌طلبید.
این همکاری‌ها به‌وضوح نشان‌دهنده تناقض میان ادعای او به عنوان یک مسلمان و عملکرد واقعی او در دوستی و هم‌دستی با کفار بود که عین قضیه را امروز فرزندش اجراء می‌نماید چنانکه از اسرائیل برای افروختن جنگ در سرزمین افغانستان کمک طلبیده و حال به درگاه آمریکا و انگلیسی دست به تگدی شده است.
به بازیچه گرفتن جهاد و احکام آن:
جهاد در اسلام، مشروعیت آن زمانی است که در راه خدا و به‌منظور دفاع از مسلمانان و ارزش‌های اسلامی باشد. احمد شاه مسعود، برخلاف اصول اسلامی، جنگ‌هایی را به راه انداخت که با اصول اسلامی مردود بود زیرا برای سرکوب کسانی تلاش می‌کرد که خواهان جاری شدن احکام اسلامی در سرزمین الهی بودند و به نابودی شهرها، کشته شدن هزاران مسلمان و تضعیف ملت مسلمان افغانستان تلاش نمود.
این جنگ‌ها کاملاً به نفع قدرت‌های کفری و خارجی بودند اما همین اعمال مردود و زشت را احمدشاه مسعود جهاد نامیده بود اینجاست که می‌توان گفت که کلمه جهاد را بازیچه و آله برای به دست‌آوردن نیروی اسلامی و جلب حمایت خود قرار داده بود.
چپاول و تخریب منابع طبیعی:
هر اقدام جنگی باید که دستور اسلام و به نفع مسلمین باشد. اما عملکرد احمد شاه مسعود در جنگ‌های افغانستان نشان از ضدیت و دشمنی با اقوام کشور و مسلمین بود.
او با ورود به جنگ‌های طولانی و خونین، منابع ملی را نابود کرد، منابع طبیعی ولایت پنجشیر را به اروپایی‌ها و برناردلوی هدیه می‌نمود و زیربناهای کشور را از بین برد. این نوع تصمیم‌گیری‌ها فقط بر مبنای اهداف شخصی، قدرت‌طلبی و تعصب آمیزی او، در کشور بود.
خیانت به منافع ملی:
هر فردی مسلمان که در مقامی قرار می‌گیرد باید منافع اسلامی و ملی را بر منافع شخصی ترجیح دهد. اما احمد شاه مسعود با جاسوسی به قدرت‌های خارجی و دریافت حمایت از آنها، نه تنها به منافع اسلامی و ملی پشت کرد، بلکه در جهت تخریب استقلال و وحدت کشور و قیام در برابر مجاهدین و احکام اسلامی، در حرکت بود.
این خیانتی بود که در تاریخ جهان اسلام از او به عنوان مزدور و غلام فرانسه و اسرائیل یاد خواهد کرد. احمد شاه مسعود با عملکردهایی که در تناقض آشکار با اصول دین اسلام قرار داشت، نه تنها نتوانست به عنوان یک رهبر جنگی منطقی عمل کند، بلکه موجب تخریب گسترده افغانستان و تفرقه در جامعه اسلامی شد.
جاسوسی او به قدرت‌های خارجی و خیانت به منافع ملی و اسلامی به‌وضوح نشان می‌دهد که او در مسیر کاملا اشتباه و غیر اسلامی قرار داشت؛ امروز، فرزند او نیز همان مسیر اشتباه را ادامه می‌دهد. پس لازم است تا افغان‌ها بیدار و هوشیار‌تر از قبل باشند.
