در چهار سال گذشته، تلاش‌ها و دستاوردهای رهبران گروه‌های خیالی مخالف حکومت افغانستان، برخلاف انتظارات اندک حامیانشان، ناچیز و بی‌اثر بوده است. به گفته نجیب بارور، سخنگوی سابق داکتر عبدالله، فعالیت‌های مخالفان حکومت افغانستان تنها به حرف، شعارهای توخالی و جلسات مجازی خلاصه می‌شود و هیچ گونه اقدام عملی و دستاوردی در پی ندارد. همین امر باعث شده است که اعتماد مخالفان حکومت افغانستان به رهبرانشان کاهش یابد و رهبری و توانایی‌های پوشالی آنها زیر سوال برود.
در چهار سال گذشته، فعالیت‌های رهبران گروه‌های مخالف فقط به حرف و وعده‌های بی‌عمل محدود بوده و دستاورد عملی نداشته است. نجیب باور نیز در سخنان خود به همین موضوع اشاره کرده و می‌گوید: چهار سال گذشت، آیا به جز حرف چیز دیگری از رهبران سیاسی خود دیده‌ایم یا شنیده‌ایم!؟ از این جمله چنین برداشت می‌شود که حامیان گروه‌های مخالف به توانایی رهبران خود بی‌اعتماد شده‌اند و از عملکرد آنها به شدت انتقاد می‌کنند. رهبران سیاسی مخالف گروه‌های خیالی، بسیار کم‌ظرفیت و پوشالی هستند که سخنانشان فقط به دنیای مجازی محدود شده و در عمل هیچ فعالیتی ندارند.
گروه‌های مخالف حکومت افغانستان هیچ گونه هماهنگی و ثبات داخلی ندارند. این گروه‌ها تنها جلسات مجازی برگزار می‌کنند، اما در عمل هیچ فعالیتی از خود نشان نمی‌دهند. حتی در همین جلسات مجازی نیز بارها اختلافات بین آنها بروز کرده است که اعتبار رهبری نمایشی آنها را حتی در برابر حامیانشان از بین برده است.
مخالفان سیاسی حکومت افغانستان یک بار امتحان خود را به ملت داده‌اند و در این امتحان کاملاً شکست خورده‌اند. تنها تعداد اندکی از حامیانشان که در انتظار پروژه‌های خارجی شب را روز می‌کنند، از آنها حمایت کرده‌اند. اما اکنون همین حامیان در رسانه‌ها و دیگر محافل مجازی از بی‌کفایتی و وعده‌های خیالی رهبران خیالی خود شکایت می‌کنند و به آنها بی‌اعتماد شده‌اند؛ اظهارات اخیر باور نمونه خوبی از این بی‌اعتمادی است.
رهبران گروه‌های مخالف حکومت افغانستان، مانند احمد مسعود و دیگران که در کشورهای مختلف اروپایی زندگی مرفه دارند، با برخی سخنان خود ذهن تعداد زیادی از افغان‌های سرگردان را مغشوش کرده‌اند. همین مسعود به حامیان خود وعده‌های فریبنده‌ای داده بود که هیچ یک از آنها را عملی نکرد، بلکه بر سر آنها معامله کرد و به خاطر مادیات با حامیان خود بازی کرد.
اینکه مخالفان حکومت افغانستان هیچ گونه تعهد، مدیریت، چشم‌انداز و برنامه‌ای ندارند و علاوه بر این، شعارها و وعده‌هایشان نیز فقط به رسانه‌ها محدود شده است، همین اعمالشان سوالات مختلفی را در ذهن حامیانشان ایجاد کرده است. آنها خودشان اقرار می‌کنند که رهبرانشان نمی‌توانند خواسته‌ها و انگیزه‌های نسل جوان را مدیریت کنند، به همین دلیل خلاء اعتمادی بین آنها ایجاد شده و حامیانشان روز به روز از آنها دور می‌شوند و شاید بسیاری از آنها تصمیم بگیرند که دیگر از این صفوف خیالی جدا شوند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
