احمد مسعود، رهبر گروه مقاومت خیالی، در جریان سفر اخیر خود به فرانسه مصاحبه‌ای انجام داده است، اظهارات غیرمسئولانه مسعود در این مصاحبه، بحث‌هایی را در میان تحلیلگران، فعالان و مردم برانگیخته است. مسعود در این مصاحبه گفته است که بیست گروه مسلح غیرمسئول در افغانستان فعال هستند. فعالیت‌های این گروه‌ها در پاکستان چندین برابر افزایش یافته و حتی نشانه‌های آن در فرانسه نیز مشاهده شده است. وی همچنین گفته است که حکومت افغانستان از این گروه‌ها حمایت می‌کند و به همین دلیل پاکستان به افغانستان حمله کرده است؛ نکته نگران‌کننده اینجاست که مسعود پس از سکوتی طولانی، نه تنها حمله پاکستان را محکوم نکرد، بلکه آن را حق و دفاع آن کشور دانست. این اظهارات را می‌توان نوعی لابی‌گری و چاپلوسی سیاسی برای مشروعیت بخشیدن به حملات پاکستان دانست، زیرا توجیه تجاوز نظامی یک کشور دیگر توسط کسی که خود را رهبر یک گروه سیاسی می‌نامد، استقلال این گروه را زیر سؤال می‌برد.
احمد مسعود در همین مصاحبه، داعش را تهدیدی برای منطقه از طرف افغانستان دانست، اما واقعیت این است که از آغاز سال ۲۰۲۵ میلادی تاکنون، این گروه هیچ حمله خونینی در افغانستان انجام نداده است. این اظهارات بیشتر جنبه تبلیغات سیاسی دارد تا توجه جامعه جهانی را به موضع وی جلب کرده و وضعیت کنونی افغانستان را خطرناک جلوه دهد. مبالغه در مورد خطر داعش از افغانستان، نه تنها خلاف واقعیت است، بلکه تلاشی برای مخدوش کردن تصویر ثبات و امنیت افغانستان نیز محسوب می‌شود.
مسعود در بخشی از مصاحبه گفته است که مشکل آنها داخلی است، اما پس از آن تأکید کرده است که اگر از سوی غرب حمایت نشوند، ده سال بعد وضعیت بدتر از این خواهد بود، اما اگر حمایت جهانی از آنها صورت گیرد، آینده افغانستان بهتر خواهد شد. این سخنان از یک سو تناقض آشکاری دارد، زیرا چرا مشکل داخلی باید با عوامل خارجی حل شود؟! و از سوی دیگر دخالت خارجی تکرار تجربیات ناکام گذشته است. اگر مشکل داخلی باشد، راه‌حل آن نیز باید در داخل کشور یافت شود، نه اینکه با کمک‌ها و مداخلات خارجی، کشور طعمه یک جنگ ناتمام دیگر شود. این نوع تفکر احمد مسعود، تکرار سیاست پدرش احمدشاه مسعود و ائتلاف شمالی سابق است که با امید به حمایت خارجی، افغانستان را به آمریکا فروختند، اما در نتیجه آن جنگ طولانی‌تر شد، خشونت افزایش یافت و وحدت ملی از بین رفت.
تاریخ به وضوح نشان داده است که بحران‌های داخلی افغانستان از طریق حمایت و دخالت خارجی حل نمی‌شوند، بلکه بیشتر به بحران کشیده می‌شوند. ایده وابستگی به خارج، ضد استقلال و تلاشی برای تضعیف هویت ملی است. اگر احمد مسعود واقعاً قصد اصلاح و تغییر دارد، باید به وحدت و تفاهم سیاسی مردم افغانستان اعتماد کند، نه اینکه از خارجی‌ها انتظار کمک داشته باشد. افغانستان زمانی به ثبات می‌رسد که مشکلات افغان‌ها توسط خود افغان‌ها حل شود.
مسعود در مصاحبه خود همچنین گفته است که بر افغانستان باید تحریم‌ها اعمال شود و جامعه جهانی روابط خود را با دولت افغانستان قطع کند. این درخواست بی‌مورد و به ضرر ملت افغانستان است، زیرا تحریم‌ها هرگز در افغانستان نتیجه مثبتی نداشته‌اند، برعکس، آسیب هر تحریم را مردم متحمل شده‌اند؛ تحریم‌ها باعث وخامت وضعیت اقتصادی مردم و کاهش کمک‌های انسانی می‌شود. درخواست تحریم از جامعه جهانی به معنای انزوای ملت است، و همچنین این درخواست یک اشتباه سیاسی در برابر مردمی است که ده‌ها سال جنگ و تحریم را تحمل کرده‌اند.
احمد مسعود فرانسه را به نام «آزادی، صلح و دموکراسی» با ارزش‌های مشترک پیوند داد و از آن درخواست کمک کرد؛ این اظهارات به شکل تجربه‌های ناکامی است که در بیست سال گذشته تحت سایه حمایت خارجی تکرار شد. مدل دموکراسی که با حمایت خارجی ساخته شد، نه تنها پایدار نماند، بلکه به بنیان‌های اعتماد، مشارکت و وحدت ملی مردم نیز آسیب رساند.
آینده افغانستان به کمک‌ها و دخالت‌های کشورهای خارجی وابسته نیست، بلکه به وحدت، تفاهم و تقویت حاکمیت ملی مردم افغانستان است. اگر احمد مسعود واقعاً طرفدار صلح، عدالت و آزادی است، باید راه استقلال، تفاهم و وحدت ملت را در پیش گیرد، نه تکرار تجربه‌های ناکام خارجی. سیاستی که متکی به حمایت خارجی باشد، اعتماد مردم را از دست می‌دهد.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
