آرمان بغاوت‌گران چیزی جز تباهی ملت و ریختن تمامی آرزوهای مردم به دریای ناامیدی، خسارت و بدبختی نیست. هرچه پیشتر می‌رویم و دقیق‌تر می‌نگریم، عمق این شکاف نمایان‌تر و تاریکی درون آن بیشتر به چشم می‌آید.
زمان، که بی‌وقفه پیش می‌رود و بار سنگین خود را به دوش می‌کشد، به سوی آینده‌ای نامعلوم شتاب می‌گیرد. شاید در میان این تاریکی‌ها و خطرهای آینده، روزنه‌ای امن برای توقف و آرامش بیابد. اما گویی عده‌ای به هیچ‌وجه خواستار بهبود وضعیت نیستند. آن‌ها اگر فرصتی بیابند، سنگی زیر پای حرکت این سرزمین نوپا می‌گذارند تا از سرعت پیشرفتش بکاهند.
چگونه ممکن است کسی وطندار باشد، اما نخواهد وطنش آباد و برخوردار از خوشی و رونق باشد؟! در این سرزمین پاک اما چنین روزگاری فرا رسیده است که برخی فرزندان آن به جای پشتیبانی از پیشرفت و ترقی، اسلحه به دست گرفته و در صف دشمن ایستاده‌اند.
این اسلحه‌ها، که هر یک به شکلی ویرانگر عمل می‌کنند، وطن را مورد تهاجم قرار می‌دهند. افراد فریبکار و خیانت‌پیشه‌ای که سال‌ها سفرهٔ گسترده این سرزمین را تکه‌تکه کرده و خالی نمودند، اجازه ندادند مردم واقعی این سرزمین به رفاه و آسایش برسند و گرسنگان شکم خود را سیر کنند.
اکنون که اوضاع به گونه‌ای پیش می‌رود که خواست ملت در آن منعکس شده و فرصتی برابر برای همه فراهم گردیده، همان افراد معدود و خائن، با ترفندهای بسیار، همچنان در پی مانع‌سازی و توطئه‌اند. آن‌ها می‌خواهند راه صعود وطن به سوی پیشرفت و آرامش را با چالش و مشکلات پر کنند.
چنین اقدامات ننگینی تنها از دست کسانی ساخته است که در ظاهر افغانستانی‌اند؛ تنها خون جاری در رگ‌هایشان از این سرزمین است و شاید در گوشه‌ای از افغانستان زاده شده باشند، اما افکار و اندیشه‌هایشان تحت تاثیر دشمنان این مرز و بوم است.
مبارزه با چنین افرادی دردناک و دشوار است، چراکه نشان می‌دهد دشمن تا چه حد پیش رفته و توانسته است برادر را علیه برادر، خودی را علیه خودی بشوراند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
