نویسنده: حمزه الافغانی چندی قبل بر اثر سیلاب‌ها و حوادث طبیعی که متاسفانه در برخی از ولایات کشور آسیب‌های جانی و مالی بر جای گذاشته بود، مردم افغانستان به صورت عموم دردمند گشته و هر کسی به نوعی در این درد و زخم شریک بودند. سیلابی که خانه‌های بسیاری را در کام خود کشید و جان بسیاری را گرفت؛ این سیلاب در حقیقت درد بزرگی بر پیکر کشور افغانستان و زخمی عمیق بر جان و روان مردم این سرزمین وارد ساخت. هر کسی که با این کشور به نوعی پیوند داشت، از این حالتِ به میان آمده در رنج شده و درد زخم آن را احساس نمود، ولی بودند و هستند کسانی که فقط زاده این سرزمین اند، ولی هیچ گونه پیوندی دیگر با این میهن عزیز ندارند و خود را پرورش یافته دیگر مناطق می‌دانند، بناء به اقتضای حکم این پرورش در این حالت درد و زخم نمک بر دست گرفته و بر زخم‌های مردم این دیار می‌پاشند. مردمی که در هیچ بحرانی همیار مردم خود نبوده و بلکه فقط و فقط جیب و خودشان برایشان مهم بوده و بسان پروژه‌های دست نشانده از جانب دیگران و بسان عروسک‌های خیمه شب بازی در بازی میدان رقابت‌ها به حرکت می‌آیند. این دسته از انسان نماها با مشاهده نمودن حالت دردمندی مردم عزیز میهن مان، دست روی دست نگذاشته بلکه با نمایان سازی چهره پلید خود، باعث افزایش رنج و درد مردم عزیز ما شده اند. این بافته‌های جدا تافته از پیکر افغانستان، هرزگاهی دست به تحریک برده و با نام‌ها و اصطلاحات به ظاهر زیبا در اندیشه تخریب و فروپاشاندن وحدت و یکپارچه گی مردم ما حرکتی از خود نشان می‌دهند. می‌توان برای نمونه این دسته از انسان نماها را در حرکتی موسوم به «شورای مقاومت ملی» نام برد که با تمام وقاحت در چنین شرایطی با پخش و نشر پیام‌ها و سخنانی بر زخم مردم تازه زخمی این سرزمین نمک بپاشند. در این حرکت و این دسته از انسان نماها اگر واقعا در پی دل سوزی به مردم این سرزمین هستند، می‌بایست در چنین شرایطی دست خود را برای مدد رسانی به مردمی که در غم و درد اند دراز کنند، نه اینکه به علاوه از این؛ بر زخم‌های شان نمک بپاشند و درد شان را تازه و تازه تر کنند. افراد دست اندر کار در این شورا اگر واقعا برای مردم خود احترامی قائل هستند و خود را وابسته به این سرزمین می‌دانند، باید به جای اینکه بخواهند در پروژه‌های دولت‌های دیگر کارمند باشند و برای مردم خود تباهی و روز سیاهی را به بار بیاورند، راه درست این است که برای نمایان ساختن صداقت خود، دست به سوی همکاری با مردم خود دراز نموده و با بیان وحدت و حس وطن داری قدم به سرزمین خود بگذارند.. پر واضح است که این شوراها چون اساس آنها بر اندیشه تخریب و پروژه بودن گذاشته شده است، هرگز تن به چنین خواسته‌هایی نداده و نخواهند داد. بناء بدانند که مردم این سرزمین هرگز فریب آنها را نخورده و هیچ گاهی به شایعه و سخنان سیاه آنها گوش نخواهند داد و به آنها اندکی هم باور نخواهند کرد.
