پس از سرنگونی دولت جمهوریت و تسلط دوباره فرزندان وطن بر خاک خود، دست بسیاری از چپاولگران از افغانستان کوتاه شد. اگر یک صد سال اخیر را مورد بررسی قرار بدهیم، بسیاری در تلاش بودند که افغانستان را به زیر سلطه استعماری خود در آورند و گنج‌های گرانبهای این خاک را چپاول کنند. از فاصله دور و نزدیک، سوار و پیاده، از خشکی و دریا و از آسمان و زمین بر این جغرافیای زیبا هجوم آوردند تا شاید موفق شوند به اهداف و خواسته‌های خود برسند.
استعمار پیر انگلیس با قدرت و شوکتی که در زمانه خود بی نظیر بود، به افغانستان هجوم آورد تا قلمروی خود را از هند تا سرحدات قفقاز و بخارا گسترش بدهد و با شوق کشور گشایی، هزاران نفر را از دم تیغ گذراند و بسیاری از شهرها و قریه ها را منهدم کرد.
جوانان را کشته و اجساد آنها را به آتش کشید، اطفال را در مقابل دید مادران تکه تکه کرده و به زنان تجاوز و هتک حرمت کردند. آنها به گزینه زور و فشار روی آوردند و ابتدا گزینه‌ی دیگری در مقابل خود نمی‌دیدند؛ اما ظلم و جنایت آنها ادامه پیدا نکرد و ملت افغان، پاسخ زور را با قوت ایمان داد و استعمار بریتانیای پیر را از کشور بیرون ساخت.
آنها با وجود آن همه قدرت و شوکت، سر افکنده از کشور خارج شدند و شکست شان زبان زد عام و خاص و به عنوان رویداد مهم در صفحات تاریخ ثبت گردید.
این در حالی بود که ملت سر فراز افغان، در همان زمان تحت بزرگانی همچون دوست محمدخان، وزیر اکبرخان و…، در مقابل انگلیسی‌ها رشادت و پایمردی نشان دادند و نیروهای متجاوز را سر افکنده از جغرافیای افغانستان بیرون راندند.
