در جریان چهار سال گذشته، یعنی از سال ۲۰۲۱ میلادی به اینسو، صفوف درونی حکومت افغانستان منسجم و متحد باقی مانده و تحت رهبری واحد قرار داشته است. تشکیلات نظامی، اداری و فرهنگی همگی تابع یک مرکز بوده‌اند و فرامین آن را بی‌چون‌وچرا پذیرفته و روحیه‌ی اطاعت از رهبری روز به روز در حال افزایش است. تمام تصمیمات کلیدی به رضایت و صواب‌دید رهبری گرفته می‌شود. داشتن یک عقیده و دیدگاه واحد، فضای اطاعت و انسجام را نیرومند ساخته است. اعضای حکومت که هر کدام دارای سال‌ها تجربه در میدان جنگ و سیاست‌اند، نه تنها به‌آسانی در برابر دسیسه‌ها و نقشه‌های دشمن متزلزل نمی‌شوند، بلکه فرهنگ اطاعت و تبعیت از رهبری در وجودشان عمیقاً ریشه دوانده است. حکومت توانسته با تکیه بر همین انسجام داخلی و یکپارچگی میدان سیاسی و نظامی را حفظ کند.
در مقابل، گروه‌های مخالف حکومت افغانستان(در عموم جبهات پراکنده، متفرق و آلوده به فساد) با وجود تمام تلاش‌ها، مردم در کنار حکومت فعلی ایستاده‌اند و هر سال در روز ۲۴ اسد، حمایت‌شان را به‌گونه‌ای علنی اعلام می‌دارند. امسال، این حمایت و ابراز احساسات مردم نسبت به گذشته بسیار گسترده‌تر و بی‌سابقه‌تر بود که به جهانیان نشان داده شد.
از سوی دیگر، مخالفان حکومت هنوز نتوانسته‌اند هیچ حرکت یا جبهه‌ی هماهنگ و منسجمی ایجاد کنند. جنگ‌سالاران همچنان ضعیف، پراکنده و متزلزل‌اند. در افغانستان، مردم مختلف تجربه شدند و حکومت کرده‌اند، اما برای نخستین‌بار است که تمام جغرافیای کشور زیر تسلط یک حکومت مرکزی قرار دارد. چنین اتحاد بی‌پیشینه و پراکندگی و انزوای مخالفان، توان تحرک را از آن‌ها گرفته است. حتی خود مخالفان به این واقعیت اعتراف دارند که هیچ بدیل واقعی در برابر حکومت فعلی وجود ندارد و آن‌ها خود را نیز بدیل آن نمی‌دانند.
از زمانی که حکومت جدید افغانستان (امارت اسلامی) به قدرت رسیده، مخالفان آن، به جای بدیل نظامی و سیاسی منسجم، در حالت منزوی و پراكنده به سر میبرد. چهرههای سیاه که در بیرون از کشور اقامت دارند، با نبود برنامه‌ی مشترک، رهبری متحد و طرح عملی روبرو هستند. زندگی در تبعید، نبود حمایت مردمی از داخل، نبود رهبری واحد در میدان نظامی، کمبود منابع مالی و نبود پشتیبانی خارجی از جمله عواملی‌اند که باعث فروپاشی جبهات و مقاومتهای توخالی شده‌اند. اختلافات درونی آنان بسیار عمیق است؛ برخی بدون اتکا به حمایت خارجی، خود را قادر به هیچ حرکت نمی‌دانند. دیگرانی که در طول چهار سال گذشته پیوسته درِ کشورهای بیگانه را کوبیده‌اند، امروز به این واقعیت پی برده‌اند که دیگر کسی به کمک‌شان نمی‌آید و خودشان هم آشکارا اعتراف کرده‌اند که حکومت فعلی بدیلی ندارد.
موقف‌ها و مواضع مخالفان نیز با هم متفاوت و متضاد است. سمیع سادات در گفت‌وگویی با یکی از رسانه‌ها، وضعیت خود و همراهانش را با دوزخ توصیف کرده و اذعان می‌کند که ایالات متحده دیگر از او حمایت عملی نمی‌کند؛ اما همچنان توقع کومک آمریکا را دارند. از سوی دیگر، جبهه فاسد مقاومت و محقق کشور پاکستان را “کشور برادر” خطاب می‌کنند و گاه‌گاه در صف کمک آن کشور قرار می‌گیرند؛ در حالی‌که حکومت فعلی را به داشتن روابط با پاکستان متهم می‌سازند.
برخی دیگر از مخالفان، پاکستان را دشمن می‌دانند، سیاست‌های آن را مورد انتقاد قرار داده و آن را همسایه‌ای بد برای افغانستان معرفی می‌کنند؛ برخی از آن مخالف و برخی دیگر روابط پنهانی یا آشکار با پاکستان دارند. هیچ‌کدام از مخالفان سیاسی حکومت افغانستان موقف ثابت و واحد ندارند؛ هرکجا که منافع‌شان ایجاب کند، همان‌جا را پناهگاه خود می‌دانند. این وضعیت، باعث گردیده است که مردم خودشان از این گروه‌ها مأیوس شوند، نسبت به آن‌ها بی‌اعتماد و از آن‌ها فاصله بگیرند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
