هفتهٔ گذشته، جنگنده‌های جت پاکستانی برخلاف تمامیت ارضی افغانستان، مهاجرین وزیرستانی که به دلیل مظالم دولت پاکستان به افغانستان پناه آورده بودند؛ در ولسوالی برمل ولایت پکتیکا هدف قرار دادند.
همزمان با این بمباران، مقامات سابق جمهوریت که به خارج در حال فرار به سر میبرند، با باغیان، مفسدان و عناصر شر و فساد، تبلیغات و طعنه‌های را دوباره مطرح کردند، که در واقع باید به خودشان داده شود، نه کسانی که فقط از سه سال بدینسو حکومتی از هم پاشیده را سرپرستی میکنند.
مقاماتِ جمهوریت سرنگون شده که از حمایت عملی ابرقدرتهای بزرگ جهانی برخوردار بودند، به میلیاردها دالر در اختیار آنان بود، تعاملات و توافقات رسمی با جهان داشتند و خود را یک رژیم قدرتمند در منطقه می پنداشت. هواپیماهای جنگی متعددی در اختیار داشتند و خود را مدافعان واقعی کشور می‌دانستند؛ با این همه، در مقابل هزاران راکتی که از آن سوی خط مرزی به کنر و دیگر ولایات شلیک می شد، تنها در رسانه‌ها توضیحاتی ارائه می‌دادند، نه پاسخ راکتی می‌دادند و نه هم متقابلأ جای را بمباران می‌کردند.
دولت سرنگون شدهای جمهوری، با وجود تمام توانایی‌ه خود، حتی نتوانست یک کارخانه تولید لوازم و گلوله جنگی در کشور ایجاد کند. ساخت سلاح‌ها، موشک‌ها، سیستم‌های دفاعی و جنگنده تنها یک رؤیای غیر قابل عملی شدن بود.
زمانی که طالبان در ماه آگست سال ۲۰۲۱ میلادی عملیات بازپس گیری کابل را آغاز کردند، قطعات و واحدهای ویژه‌ای که حمایت خارجی با خود داشتند و ادعای افغانیت میکرد، انبارهای مهمات و اسلحه را در پایگاه‌های خود به آتش کشیدند، موتر های قیمتی را تخریب یا سوزاندند، برخی از جنگنده‌ها را به ازبکستان انتقال دادند، باقیمانده را تخریب کردند و از پرواز بازداشتند. این در همه امکانات و مهمات از بیت‌المال بودند و میشد اکنون برای دفاع از افغانستان مورد استفاده قرار گیرند.
همچنین در اوایل اشغال آمریکا، اشعالگران خارجی و اجیران داخلی به طور منظم و برنامه ریزی شده، سلاح‌های سنگین، موشک‌ها، جنگنده‌ها، تانک‌ها و وسایل نقلیه باقیماندهی روس‌ها که طالبان در دوران حکومت قبلی خود از شر و فساد جمع‌آوری و ترمیم کرده بودند، از کار انداختند و به قیمت آهنهای کهنه فروختند.
به پیروان شر و فساد و تمام بغاوت گران که حکومت سه ساله طالبان را در دفاع از حریم هوایی افغانستان و جنگ‌های مرزی ناتوان می‌دانند، باید گفت که همین بغاوتگرن در زمان حاکمیت خود نه توانستند اقدامی قاطع برای دفاع از افغانستان، از خود نشان دهند، و نه توانستند یک نیروی هوایی منظم برای دفاع از کشور ایجاد کنند. در حالی که طالبان در پکتیکا و خوست، پایگاه‌های نظامی پاکستان را هدف قرار دادند.
همین بغاوتگران بودند که در دوران ۲۰ ساله جمهوریت سرنگون، داراییهای ملی کشور را به یغما بردند. نه به دفاع از کشور و تمامیت ارضی آن اهمیت می‌دادند و نه هم تولید تجهیزات نظامی را در اولویت قرار دادند. چراکه تمامیت ارضی و تکیه بر خود را در زیر چتر اشغال خارجیان، به حیث اولویت خود نمی دید، و آزادی این کار را نداشتند.
یادداشت: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
