ابوعثمان غزنوی
امریکا با شکست ننگین نظامی و استخباراتی در افغانستان اکنون به دنبال چیدن ترفندها، توطیه‌ها و دسایس دیگر است تا باشد از این رهگذر در چارچوب جریان‌ها و سازمان‌های گوناگون ظاهرا غیروابسته به امریکا، حداقل از این شکست تلخ خود در افغانستان انتقامجویی کرده باشد. یکی از این جریان‌هایی که همواره به اشارۀ امریکا و دستگاه استخباراتی آن، در برابر امارت اسلامی افغانستان سرگرم توطیه و دسیسه چینی می‌باشد، دفتر گزارشگر ویژۀ ملل متحد در امور حقوق بشر برای افغانستان به سرپرستی شخصی کینه‌ورز و عقده‌یی به نام «ریچارد بنت» است. ریچارد بنت با رویدادهای جاری افغانستان به حدی عقده‌مندانه برخورد می کند که در حال حاضر، به اراجیف تمام عیار دشمنان مردم افغانستان تبدیل شده است و همواره با نشر و پخش افواهات، شایعات، گزارش‌های مبتنی بر کذب، تلاش می نماید، تا بر واقعیت‌های عینی و زمینی افغانستان چشم‌پوشی کرده و حقایق موجود را وارونه جلوه دهد. یکی از چنین مطالب گزارش‌گونۀ و عقده‌مندانۀ وی پیرامون افغانستان، گزارش اخیر وی در مورد وضعیت زنان افغانستان است. او در این گزارش بدون درنظرداشت واقعیت‌های موجود در ارتباط زنان افغانستان که بعد از سال‌ها برای نخستین بار، عفت و عزت شان مصئون شده است، بر آپارتاید جنسیتی در افغانستان تاکید ورزیده و و ابراز داشته که گویا تبعیض سیستماتیک و نهادینه شده در برابر زنان وجدان بشریت را تکان می‌دهد. این در حالی است که کشتار 20 هزار زن و طفل معصوم و بی‌گناه فلسطینی ظرف هشت ماه توسط ارتش ددمنش صهیونستی در غزه، هیچ وجدانی را تکان نداد و هنوز هم به همان شدت جنایت دوام دارد و زنان غزه و رفح حتا حق زنده‌گی کردن را ندارند. به هر صورت، در قدم نخست باید ابراز داشت که این گزارش سراسر دروغ و کذب محض است؛ زیرا در آن بر منابعی استناد شده است که از قبل اعتبار و باور خود را از دست داده و به دلایل مختلف از نشر واقعیت ها ناتوان بوده است. این منابع، در واقع همان رسانه‌های شیطانی همانند «افغانستان انترنشنل» و روزنامۀ «هشت صبح» است که همه مرجع تمویل آن‌ها را می‌دانند. ازینرو، این دو رسانه و امثال آن ها به اندازه‌یی به نشر اکاذیب و دروغ پرداخته اند که امروز گفتۀ راست شان را هم کسی باور ندارد. با توجه به وضعیت جاری زنان در افغانستان آنچه واقعیت است و آنچه در گزارش، به اصطلاح گزارشگر ملل متحد بازتاب یافته است، فرسنگ ها از هم فاصله دارد. واقعیت امر این است که زنان مسلمان افغانستان بیش از هر زمان دیگر، در فضای به وجود آمده احساس امنیت و آرامش می کنند. در گذشته‌ها یعنی دورۀ جمهوریت پوشالی زنان به دلیل آزار و اذیت جنسی که در برابر آنان صورت می‌گرفت، حتا بعد از نماز عصر، نمی‌توانستند در امن‌ترین ساحات شهر کابل آزادانه گشت و گذار کنند؛ ولی امروز اگر تا صبح بر سرک های چکر بزنند، هیچکسی جرأت آن را ندارد که در برابر شان ایستاد شده و اندک‌ترین مزاحمتی را برای شان به وجود آورد. افزون براین، تمام کارمندان زن مربوط ادارۀ عامۀ افغانستان که در دورۀ جمهوریت کار می‌کردند، اکنون نیز شامل تشکیلات ادارۀ عامه بوده و از بودجۀ ملی برای شان حقوق ماهوار پرداخت می گردد؛ در کنار اینکه در شماری از ادارات از قبیل وزارت صحت عامه، وزارت معارف، مخابرات، ادارۀ احصاییه مرکزی، وزارت امور داخله و … کارمندان زن عملا حضور داشته و به وظایف شان حاضر می گردند. افزون براین، در تمام صنوف مدارس اسلامی دختران به آموزش‌های شان ادامه داده و در حدود نزدیک به 5 میلیون متعلم دختر در مکاتب و هزاران تن دیگر در فضای کاملا امن و عاری از هر گونه آزار و اذیت، در چارچوب اصول و مقررات اسلامی، در انستیتوت‌های طبی مصروف تعلیم و تحصل اند. این در حالی است که در راستای حل مشکل صنوف محدود باقیماندۀ مکاتب دختران و پوهنتون‌ها، نیز به سطح عالی رایزنی‌ها جریان دارد، امیدواریم به زودی در چارچوب شریعت اسلامی و ارزش‌های ملی و فرهنگی خود ما به این معضل نیز رسیده‌گی صورت گیرد. در همین حال، در حدود یک میلیون زن در تشبثات متوسط و کوچک در سرتاسر کشور، سرگرم فعالیت‌های اقتصادی و تجاری بوده و هر ازگاهی به خاطر بازاریابی برای تولیدات و محصولات صنعتی شان، به ابتکارادارات مربوط امارت اسلامی افغانستان، نمایشگاه‌هایی نیز برگزار می‌گردد. جدا از موارد فوق مربوط در زمینۀ آموزش و فعالیت‌های اقتصادی زنان افغان، با پیروزی امارت اسلامی افغانستان چندین فرمان از سوی عالیقدر امیرالمومنین شیخ هبةالله حفظه الله در زمینۀ تأمین حقوق حقۀ زنان افغان در چارچوب شریعت اسلامی صادر و زمینۀ تطبیق یافته است. یکی از موارد مهم در این زمینه، فرمان جدی مقام عالی امارت در راستای حق میراث زنان است که در آن صراحت یافته هیچ فردی نمی تواند زنان را از حق میراث محروم سازد. با توجه به آنچه گفته آمدیم، همه می‌دانند که این گزارش و گزارش های قبلی ریچارد بنت زیر عنوان گزارشگر خاص ملل متحد در امور حقوق بشر هیچ اساس و بنیادی نداشته و از واقعیت های موجود در مورد وضعیت زنان، فرسنگ‌ها فاصله دارد. از سوی دیگر، این گزارش، مبتنی بر منابعی می‌باشد که کذب و افتراگویی آن‌ها برای همه از قبل ثابت شده و این مسأله اظهرمن الشمس می‌باشد. بنابراین، گزارشی که منبع آن فاقد اعتبار باشد، چگونه می توان پیرامون ثقت، درستی و واقعیت بودن خود گزارش حکم کرد. از سوی دیگر، ریچارد بنت گزارشگر این گزارش خود یک شهروند امریکایی و از اهالی شیکاگو این کشور می‌باشد که با توجه به شکست ننگین امریکا در برابر امارت اسلامی و پایان یافتن نافرجام اشغال امریکایی در افغانستان، از آغاز کار در این سمت، در برابر امارت اسلامی و موضوعات جاری زیر حاکمیت این نظام، به گونۀ عقده‌یی برخورد کرده است؛ بنابراین به نظر می رسد، بسیاری از موضوعات انعکاس یافته در این گزارش و گزارش‌های قبلی که در این راستا انتشار یافته است، زادۀ فکر و اندوختۀ سلیقۀ شخصی خود او می‌باشد که این امر، مستندیت این گزارش و استناد به آن را قطعا زیر پرسش های جدی قرار می‌دهد و نشر آن زیر عنوان گزارش «دفتر گزارشگر ملل متحد» به عنوان یک سازمان جهانی بی‌طرف، اعتبار و ازرشمندی این سازمان را به صفر ضرب می‌کند.
