نویسنده: محمد فاتح
روزنامهٔ طرفدار جبههٔ بغاوت(هشت صبح) روز یکشنبه در صفحه فیسبوک خود نوشته است:
«۸صبح، کابل: احمد مسعود، رهبر جبهه مقاومت ملی افغانستان، در واکنش به تخریب چهارراهی عبدالعلی مزاری توسط طالبان در کابل می‌گوید که “شهدای راه آزادی”، از جمله احمدشاه مسعود، برهان‌الدین ربانی و مزاری در دل مردم جا گرفته‌اند.»
مسعود این مطلب را شنبه‌شب، ۳۱ سنبله، در شبکه اجتماعی ایکس بیان کرده است.
ملت مظلوم افغانستان ده‌ها سال زیر ستم و وحشت بی‌نظیری زندگی خود را سپری کرده‌اند؛ در این مدت صدها هزار نفر شهید، زخمی و معلول شده‌اند؛ خانه‌های مردم ویران و میلیون‌ها نفر مجبور به ترک خانه‌هایشان شدند، اموال مردم به تاراج رفت و عزت آنها زیر پا گذاشته شد، حتی مواشی و پرندگان از این وحشت در امان نماندند.
جوانان به نام‌های مختلف اختطاف و سپس شهید شدند و هزاران نفر تا به امروز ناپدید هستند؛ در این مدت، چنان ظلم‌هایی بر مردم روا داشته شد که نمونه آن در تاریخ وطن ما مشاهده نشده بود.
قریه‌ها زیر توپ و مرمی لندغران ویران شدند، شهرها نابود گشتند، فصل‌ها آتش گرفتند، باغ‌ها تخریب شدند، سرک‌ها از کار افتادند و زیرساخت‌های ملی به ویرانه تبدیل شدند؛ دار و ندار کشور به سرقت رفت.
مردم در کانتینرها زندانی شدند و سپس با آتش‌زدن آنها همگی شهید شدند، بر سر مردم میخ کوبیده شد، اعضای بدن زنان بریده شدند، دختران از شاهراه‌ها به زور به مکان‌های نامعلوم برده شدند و کودکان برای اعمال زشت اختطاف شدند.
کابل(شهر دل‌ها) به ویرانه‌ای موحش تبدیل شد، چهره زیبای آن به جلوه‌گاه زشتی مبدل گشت، قصرهای دلنشینش با خاک یکسان شد و پارک‌های زیبایش به وحشت‌گاه حیوانات تغییر یافت.
بله! ملت افغان همه آن وحشت‌ها را به یاد دارند و تاریخ نیز آنها را ثبت کرده است؛ همچنین، مردم به‌خوبی می‌شناسند که چه کسانی عامل این همه بدبختی‌ها بوده‌اند.
مزاری، حکمتیار، ربانی، سیاف، مسعود، دوستم و اوباشان‌شان چهره‌هایی هستند که عامل اصلی خرابی‌های تاریخی کشور بودند و به‌عنوان ظالمان بی‌بدیل در تاریخ معاصر افغانستان شناخته می‌شوند که بر ملت مظلوم خود ستم و وحشت روا داشتند.
آنها در حقیقت مزدوران بیگانگان بودند که به‌خاطر اهداف بیگانگان کار کردند و به دستور آنها، داشته‌های معنوی و حسی مردم را به نابودی کشاندند.
مهم‌ترین نکته دردآور برای مردم افغانستان این است که ملت، همین تعداد رهبران شر و فساد و افرادشان را در طول جهاد با روس‌ها، زیر نام مجاهدین و قهرمانان، مانند فرزندان خود خدمت کردند و تمام امکانات خود را در اختیارشان گذاشتند؛ اما این مزدوران و خائنان، تمام خوبی‌های مردم را نادیده گرفتند و بدترین ظلم‌ها را بر مردم روا داشتند.
بنابراین، ملت آنها را در زباله‌دانی خائنان انداختند و از چهره‌های کثیف‌شان نفرت کردند، ملت، تحت قیادت علمای کرام، برای سرنگونی احزاب منفورشان قیام کردند.
تا اینکه امارت اسلامی کشور را از لوث این افراد پاک کرد و نظام اسلامی را برقرار نمود؛ اما خائنان مذکور آرام ننشستند و با توپ و بمب‌های آمریکا علیه نظام اسلامی اعلام جنگ کردند و برای مدت بیست سال دیگر، ملت مظلوم را به گروگان گرفتند و تحت نام جمهوریت اعلام حکومت کردند و خون مردم را مکیدند.
اما مجاهدین و ملت قهرمان افغانستان علیه اشغالگران خارجی و مزدوران‌شان مبارزه کردند و در این راه تا پای جان ایستادگی کردند تا اینکه به فضل خداوند، بار دیگر پرچم سفید نظام اسلامی بر قله‌های کشور برافراشته شد.
مردم از مجاهدین امارت اسلامی به‌خوبی استقبال کردند و با آنان دوشادوش در برپایی نظام اسلامی و حمایت از آن ایستادگی نمودند، آنها به جهانیان نشان دادند که ملت افغانستان به قهرمانان ناتو‌شکن خود محبت دارند و رهبران، مجاهدین و همکاران امارت اسلامی در میان مردم محبوبیت کامل دارند.
اما چهره‌های منفور شر و فساد هرگز در دل مردم جایی نداشتند و نخواهند داشت. با زور و تزویر نیز نمی‌توان برای آنها اعتبار و جایگاه خرید، بلکه با یادآوری نام‌شان، نفرت ملت بیشتر می‌شود.
در نتیجه، می‌توان گفت که مزاری، ربانی، مسعود، حکمتیار، سیاف و دیگر رهبران شر و فساد هرگز در دل مردم محبوبیت نداشتند و نخواهند داشت، بغض عمیق ملت همیشه همراه آنها خواهد بود و تا قیامت، نفرین هم‌وطنان نثار روح ناپاک‌شان باد.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
